Nationale Postcode Loterij

​Gaston en Winston zitten vooraan in de bus, op het bankje achter de chauffeur. De bus draait de A1 op, buiten is het dertig graden. Hartje zomer dus. In de scherpe bocht van de oprit voelt Gaston zijn maag draaien. Het is nog een lange rit naar Kerkrade. Vandaag start de nieuw reclamecampagne van de Nationale Postcode Loterij.

De nieuwe slogan: ‘Flaneer mee in de straten van de Limburgse Mediterranee. Doe mee! En win vijfhonderd miljoen’. De slogan is verzonnen door Gaston. Hij was dit keer aan de beurt.

In het laatste stukje bocht van de oprit van de A1 voelt Gaston wat brokjes in zijn keel. Het is niet waar? Het smaakt wat zuur. Toch niet de foute frikadel speciaal van vanmiddag? Hoe dan ook, het smaakt smerig. Concentreren is het enige dat helpt en diep ademhalen. Maar als Gaston door de raam van de bus in het weiland langs de A1, de koeien loom ziet herkauwen, houdt hij het niet meer binnen. Stukjes frikandel spatten uit zijn mond. Van schrik houdt hij zijn hand voor de mond waardoor een sproei-effect ontstaat. De stukjes spatten tegen de raam en over Winston. Getver. De witte broek van Winston is niet langer wit. Gevlekt rood. Postcoderood.

Winston in paniek. Hij heeft geen reservekleding bij zich. Hoe moet dat nou? Zo kan hij toch niet verschijnen bij de start van de reclamecampagne. Onderweg dan maar even stoppen. Gaston ziet bleek. Waren ze maar niet met de bus gegaan. Maar ja, dat is een beetje moeilijk, met al het reclamemateriaal. Bovendien moet er nog geoefend worden met de nieuwe slogan. Alle nationale ambassadeurs, bekende Nederlanders, zijn voor deze speciale campagne ingezet. Zelfs de internationale ambassadeur is opgetrommeld. Voor een dag overgevlogen van Roland Garros. Tot op heden schiet de deelname van Limburg aan de Nationale Postcode Loterij te kort. Er is nog winst te behalen. En dan komt Winston in beeld. Maar eerst moet Gaston wat fitter worden. Maar Gaston heeft last van gas on. Hij moet nu ook poepen. Nee!

Winston ziet de bui al hangen. Hij kent Gaston al wat langer dan vandaag. En dit zijn tekenen waarbij kordaat optreden noodzakelijk is. Eerst overgeven en dan poepen, dan weet Winston genoeg. Hij tikt de buschauffeur op zijn schouder en vermaant hem onmiddellijk te stoppen. De buschauffeur draait de bus zo snel als ie kan de vluchtstrook op. Hij heeft al vaker met dit bijltje gehakt. Gaston spurt de bus uit en trekt zijn broek omlaag. Bijna te laat. Onder tegen de berm spat de diarree uit zijn broek en drupt tussen zijn benen door het gras in. Als hij opkijkt ziet hij hoe een nieuwsgierige koe, met lodderige ogen en gras smakkend, hem aankijkt. Wat een shitberoep heb ik toch, denkt Gaston.

Net op tijd arriveert de bus in Kerkrade. Winston heeft nog onderweg een witte broek kunnen scoren. De reclamecampagne kan beginnen. De line-up van nationale beroemdheden en die ene internationale is in de bus wel honderd keer geoefend. Dat komt ervan als de internationale alleen maar Spaans spreekt. Uiteindelijk is het inclusief de sloganrepetitie allemaal nog goed gekomen. De Nationale Postcode Loterij. Doen! Bamos, roept Nadal. De reclameborden worden uit de bus gesleurd. Het feesten kan beginnen. Maar voor Gaston vandaag geen frikadel speciaal meer. Hij heeft genoeg van Nationale Postcode Loterij schijterij.