Noodklok

Het is laat in de avond, het begin van de nacht is aangebroken.
Ik loop helemaal alleen door de straten van Rotterdam.
Ik haal mijn telefoon uit mijn zak en ik bel naar huis. Geen gehoor, ze zal wel slapen.
De wandeling die ik maak is hoopvol en soms heel angstig.
Via de scheuren in de stoep gaat de tijd aan mij voorbij.
Ik ben verdwaald merk ik, ik kan wel huilen.
Een stille schreeuw volgt, maar niemand hoort het.
Ik ben zo ver weg van alles en iedereen dat me dierbaar is.
Iets van binnen zorgt dat ik ga doen wat ik doen moet.

Ik passeer een oude kerk.
De deur is open, dat is vreemd zo laat in de nacht.
Ik loop de trap op tussen de bladeren en het vuil waarmee de trap is besmeurd.
In het donker heb ik wel gezien dat de zon nog steeds schijnt voor degene die gelooft.
Zo ver weg van huis en zo vol twijfels op dit moment. Ik moet maar geloven dat het goed komt, want de zon schijnt dan ook voor mij nog in deze nacht.
Met mijn ogen gesloten hoor ik de geluiden uit die kille kerk.
Ik stap naar binnen en ik luid de noodklok. Hoe laat het is maakt me niet uit ik doe het nu gewoon. Ik wil hier weg.
Mensen moeten uit hun huizen komen en me helpen thuis te komen. Als het voelt alsof je wereld instort en je vanaf nu alleen nog maar meer in angst leeft, dan hou je voet bij stuk en luid je de noodklok voor je vrijheid.