Speedboot

Ze is zeven jaar. Kent de kleuren niet uit elkaar, kan niet tellen tot zestig. Ook niet na veel proberen. Geen kind ontwikkelt zich op gelijke wijze, maar bij haar gaat het wel erg traag. Onbegrip, stemmingswisselingen en woedeaanvallen.

Wat kan er mis zijn met onze dochter? De huisarts verwijst ons naar de reguliere psychiatrische hulverlening. Een noodgedwongen tweede keuze omdat de particuliere hulpverlening niet binnen ons budget past.

In december komen we er voor het eerst. Drie verschillende hulpverleners maken op uiteenlopende momenten kennis met onze dochter en haar lievelingsknuffel, een roze dolfijn. In april komen ze tot de conclusie dat ze ons niet verder kunnen helpen. Men twijfelt tussen drie mogelijke diagnoses, namelijk een zware depressie, ADHD, en de laatste, maar zeker niet de minste, Autisme, geen idee welke vorm.

Ontdaan rijden we naar huis, met een verwijzing naar de Pendule, een psychiatrisch ziekenhuis dat ons gerichter kan helpen om tot de juiste diagnose te komen. Daarin zijn zij gespecialiseerd.

Het intakegesprek bij de pendule verloopt rommelig, omdat deze valt op onze eerste vakantiedag. De auto zit tjokvol en neemt met een luide bonk de hordes in het straatje achter het ziekenhuis, in de gedaante van hoog uitgevallen verkeersdrempels.

Een fors uitziende kordate dame begroet ons na een uur wachten in de wachtkamer. Ons kroost, dat uitkijkt naar de vakantie, was al een half uur geleden klaar met wachten en niet langer zoet te houden met schilderijen bestuderen en rozijntjes eten.

De kordate dame is leidster van de afdeling Speedboot. Een cynisch lachje krult om mijn lippen na het horen van deze benaming. Naast haar staat een ja- knikkende jongedame met de uitstraling van een diepvrieskip. Ze is bijna afgestudeerd psychologe, zo verzekert de leidster ons. Aanwezig om mee te luisteren, tezamen met de haast afgestudeerde psychiater, een blonde jongedame in strakke outfit. Dit alles naast onze eigen hulpverlener, die met ons mee is gekomen, en wijzelf. Het lijkt haast wel of we een TBS kliniek bezoeken om een ernstig gestoorde moordenaar te laten onderzoeken.

Kort gezegd moet onze dochter maximaal zes weken in het ziekenhuis verblijven. Ook wij, de ouders, dienen zoveel mogelijk aanwezig te zijn. Met een beetje geluk krijgen we daarna misschien een diagnose. Let vooral op het woordje misschien. De naam van de afdeling heeft duidelijk niets gemeen met de duur van een onderzoek daar. De twee dames in opleiding zitten er zwijgend bij, maar schrijven driftig mee.  Wekenlang heen en weer naar Duivendrecht wordt een aardige uitdaging. De volle auto die op de parkeerplaats staat, is geleend, omdat wij niet in het bezit zijn van een eigen bolide.

Na afloop van de intake vertrekken we zwijgend naar ons vakantieadres, de kinderen achterin met hun buit, gekozen uit de snoepautomaat.

Een lange tijd lang geleefd worden zonder garanties. En dat alles zonder reserves. Want die zijn uitgeput. Om nog maar te zwijgen over hoe heftig een dergelijke opname voor ons meisje zal zijn.
‘Tja,’ zeg ik tegen mijn man, het afbouwen van mijn antidepressiva zal ik dan maar uitstellen. ‘
Mijn man antwoordt niet en kijkt naar onze dochter. Ze speelt met wat takken bij het vakantiehuisje. Onze schat. Voor ons geen aandoening, maar een geliefd kind. En we zouden alles voor haar willen doen. Naar de maan als het moet. Maar hoe weer terug?