Tjing Boem

Het was eind september. De zomer was alweer op zijn retour. De dagen werden korter en de bomen tooiden zich langzaam in schitterende herfsttinten. Het ideale moment om een weekendje weg te gaan. Niet te ver weg, want mijn man houdt niet zo van autoritten die langer duren dan een uur. Liefst nog korter. Dus werd de plaats van bestemming Heiloo. Krap een uur van onze woonplaats gelegen.

Heiloo ligt dicht bij Alkmaar, dacht ik gniffelend. Dan konden we pret met noodzaak vermengen. Er moest namelijk nog gewinkeld worden. Het werd snel winter en er dienden nog 4 koters in het nieuw gestoken te zijn voor die tijd. Ik waakte er wel voor om iets los te laten van al mijn plannen, want mijn partner moet niks hebben van dagjes uit shoppen. Die moet je rustig aan voorbereiden op dergelijke festijnen. Stap voor stap. Niet te veel vrolijkheid tegelijk. Na een heerlijk dagje luieren in het hotel,( lees: schranspartijen),merkte ik de volgende ochtend liefjes op dat het misschien wel leuk zou zijn om Alkmaar eens een bezoek aan te doen. Manipuleren gaat een vrouw per huwelijksjaar steeds beter af. Mijn man keek achterdochtig naar opzij.  “We gaan toch niet WINKELEN?” vroeg hij gealarmeerd.  Ik keek hem onbewogen aan. Geen spier vertrekken, dacht ik, van groot belang op dit breekbare moment. “Nou, misschien een of 2 winkeltjes dan,” antwoordde ik op mijn aller vriendelijkst. De kinderen moesten toch wat aan, en nu waren we er in de buurt. Niet? Mijn man gromde iets ondefinieerbaars, lijkend op Jezus, ik wist het, daar gaan we weer, moet dit nou? Vervolgens vertrokken we met de auto richting stad.

Alkmaar is een stad. In een stad is het meestal druk. Vooral op zaterdag. Mijn man houdt daar niet van. Zeker niet als dat betekent dat er tijdens grote drukte gewinkeld moet worden. Ik durfde haast niet naar opzij te gluren. Na iets meer dan 2 winkels bezocht te hebben, was het gezicht van manlief gevaarlijk paars aangelopen. Grommend droeg hij alle tasjes en zakjes de drukke straten door. Nee, ik hoefde geen tasje over te nemen, snauwde hij. Het meeste was nu binnen, maar het ergste zou nog komen.

Mijn man moest nog kleding voor zichzelf inslaan. Als er iets is dat hij meer haat dan gewoon winkelen, dan is het wel winkelen voor zichzelf. Op straffe des doods besloot ik me er dan toch maar aan te wagen. Meneer bezat momenteel nog maar 2 spijkerbroeken, waarvan een zonder gaten.

Waarom moest hij kleding kopen? Hij kon toch maar een broek aan per dag en hij had er 2, dus wat was het probleem? Er stond een draaiorgel luidkeels te draaien voor de herenkledingzaak waar we juist naar binnen gingen. De oude eigenaar stond mismoedig met zijn bakje voor de deur te schudden. Een kleine jongen doneerde goedmoedig een dubbeltje.

“Hoeveel zou het kosten om dat ding een eindje om te laten rijden?” riep mijn man vanachter het gordijntje in het pashokje. Helaas konden we niets van mijn mans gading vinden, dus vertrokken we haastig naar buiten. Het draaiorgel verhuisde vrolijk met ons mee naar de voordeur van de volgende herenzaak.

Waarschijnlijk is het overbodig om te melden dat mijn man steeds nerveuzer werd, tot hij het punt naderde van bijna ontploffen. Dat was het vertreksignaal. Haastig nam hij de beslissing om een groot aantal vermoedelijk passende kledingstukken te kopen, bij godsgratie.

Hierna vloog hij de winkel uit, met mij in zijn kielzog. De winkelbediende had grote ogen van verbazing. Zo’n goede klant had hij nog nooit in zo’n korte tijd in de winkel gehad.

Het draaiorgel zong zijn mooiste lied. Terwijl mijn man en ik net de hoek om vluchtten hoorden we nog juist een luid Tjing boem.