Het is weer laat. Altijd wordt het weer laat. Misschien is het wel vroeg; het ligt er maar aan hoe je tijd interpreteert. Voordat ik in mijn eigen mandje ga, wil de hond nog even uit. Ze kan dat niet zelf, dat is nou eenmaal zo bij een hond, dus moet ik mee. Het is koud vannacht. Maar eerlijk is eerlijk, meestal ben ik haar dankbaar dat ze mij met vragende ogen uitnodigt nog even met haar mee te gaan.
Ze laat mij namelijk telkens de schoonheid en de uitgestrektheid van het heelal opnieuw ontdekken. Heldere en veelbelovende sterren tegen een inktzwarte lucht. De kosmos. Het universum. De bevestiging van de oneindigheid. En soms lijken de sterren te roepen.
Het is hier altijd zo mooi! Geen hinderlijke stadslichten, geen reklameborden. Hooguit het geruststellende licht van een baken. Onze vuurtoren. Dan moet ik onwillekeurig denken aan het prachtige boek van Virginia Woolf, ‘To the lighthouse’.
Toen ik het las zat ik helemaal in het boek. Een soort wild en ongebreideld verlangen naar een omgeving waarin je zelf zo graag zou willen wonen. Een omgeving die je niet kent en waar je toch naar terugverlangt. Een soort Déja-Vu.
Vroeger, als hele kleine meid, stond ik in zeeland of op Texel tijdens mijn vakanties een vuurtoren angstaanjagend mooi te vinden. Angstaanjagend, maar toch o zo intrigerend! Het was toen al een baken. Een baken aan de rand van de grote donkere zee met haar onpeilbare diepten. Je kon de andere kant van de zee niet zien. Eindeloos en van een meedogenloze schoonheid. Altijd paraat om te geven, maar soms ook te nemen. Als kind wist je dat. Een onbewuste angst om erin te verdrinken. Om overspoeld te raken door de golven. Als kleine meid kun je die angst niet bevatten…
En nu sta ik hier. Een grote meid. De zee bijkans voor de voordeur. De vuurtoren strijkt met tussenpozen troostend over mijn haren alsof hij zeggen wil: ‘ik waak over je.’ Het voelt heel vertrouwd.
Ik ben ‘back’ to the lighthouse. Ik ben thuis!
Ik roep de hond naar binnen. Het is koud vannacht!
13 reacties
Kees Schilder · 29 mei 2004 op 17:33
Ze blijven maar van grote kwaliteit.Geweldig
Mosje · 29 mei 2004 op 18:00
Mooie column Irma.
[i]Verbeeld ik het me, of komen er steeds meer columns waarin honden figureren? Heerlijk![/i]
Ma3anne · 29 mei 2004 op 19:06
Dat gevoel van onbestemd heimwee komt helemaal over. Schitterend weer, Irma.
Irma · 29 mei 2004 op 19:28
Kees en Ma3anne: dank je wel voor het compliment.
en Mosje:
[quote]Verbeeld ik het me, of komen er steeds meer columns waarin honden figureren? Heerlijk![/quote]
Waarschijnlijk is dat niet jouw verbeelding, maar realiteit.
Ik heb een, lieve mensen in mijn omgeving ten spijt, magische verbintenis met dieren en vooral met honden. Altijd gehad en niet te benoemen.
Zij nemen dus een hele voorname plaats in mijn leven in en ik heb ook altijd (laat ik het afkloppen) ongelooflijk onbaatzuchtige en lieve honden gehad die mijn grootste kameraad zijn.
Dus Mosje, aangezien jij jezelf met een ‘hond’ identificeert zou dat in theorie een mooi gevoelscontact kunnen opleveren…
Ik word op z’n minst nieuwsgierig! 😉 😛
Hans · 29 mei 2004 op 22:02
Honden bijten mij altijd. Ze weten dat ik bang voor ze ben. Sja ik ben nu eenmaal geen held. Maar als ik een hond zou zijn…….. dan maar aan jouw lijntje bij de zee en geen stadshond in een hondenuitlaatzone. Ik moest vroeger wel eens een hond, zo’n mode verschijnsel een schotse Lassie collie, uitlaten. Dan kreeg ik een mooie glimmende stuiver. En regenen, regenen joh….. dat het dan deed. Daar werd ik mooi effe niet goed van. Met mooi weer liet ze um zelf uit.
Maar het is me duidelijk…. deze hond heeft geen hondeleven bij je.
Het leven als een hond kan leuk zijn. Hoe meer ik er over na denk hoe beter het is.
Wel een baas(je) hebben en niet naar je werk gaan. Baas(je) is toch blij als je jouw natte neus tegen haar aandrukt, lekker wandelen en je krijgt het duurste voer. Hink je met je pootje mag je op schoot. Even knipperen met je trouwe ogen en je heb eeuwige liefde
Eftee · 29 mei 2004 op 22:45
Ik heb genoten van je column!
Li · 30 mei 2004 op 11:41
Mooi geschreven weer. Jouw columns klinken als muziek in mijn oren. En dat meen ik serieus. 😉
Li
Mosje · 30 mei 2004 op 11:49
[quote]Dus Mosje, aangezien jij jezelf met een ‘hond’ identificeert zou dat in theorie een mooi gevoelscontact kunnen opleveren…Ik word op z’n minst nieuwsgierig![/quote]And so am I. Hoewel je moet weten dat ik erg cynisch ben over het contact tussen mens en hond. Dat wat voor hondenliefde wordt aangezien is naar mijn idee niet meer dan een door instincten aangedreven soort slaafse onderdanigheid. Zo zijn honden nu eenmaal. Om die reden hou ik meer van katten, die veel meer een eigen wil hebben en lekker eigenwijs zijn. Als jij je nu identificeert met katten, wie weet wordt het dan nog wel wat met dat gevoelscontact. 😉
Irma · 30 mei 2004 op 12:04
Nou ja, identificeren… identificeren… groot woord.
Ik lijk er hooguit een beetje op, als het op ‘eigenwijs zijn’ aankomt. Katten doen wat ze zelf willen.. hmm ja, daar herken ik mezelf wel in. Maar verder zijn ze mij te lui 😉
Je zult dus toch hond moeten blijven, Mosje
pepe · 30 mei 2004 op 15:52
weer heerlijk gelezen… 🙂
Louise · 30 mei 2004 op 18:43
Je weet het weer ongelooflijk mooi te beschrijven… Klasse!
sally · 31 mei 2004 op 12:37
mooi……….
Ik voel helemaal met je mee…
WritersBlocq · 11 oktober 2005 op 22:07
Ik ook…