Op een gewone donderdagmiddag sta ik op een ongewone tijd op -want ik heb er een korte nacht met onderbrekingen opzitten- en ik kijk met mijn nog slaperige hoofd even op nu.nl, want van daaruit vlieg ik met mijn computergestuurde surfplank het internet op.
Ken je die mop van die twee die naar Parijs gingen?
Ze gingen niet!
Met moppen moet je vandaag de dag ook uitkijken, want voor je het weet is het de alledaagse realiteit.
Onmiddellijk krijg ik een associatief beeld van die schattige kleine prinsjes die zich als doerakjes aan de hand van een nog jonge Beatrix staan te vervelen. En ik sta dan met oranje vlaggetjes te wapperen bij dit leuke koninklijke tafereeltje. Maar niets is minder waar.
Als ik door mijn tuin loop heb ik het gevoel in een oerwoud rond te struinen. Slechts het geluid van een aap die zich kirrend van tak naar tak slingert, ontbreekt. En elke keer vraag ik me weer af waarom ik geen groene vingers heb, terwijl ik zo’n natuurminnend mens ben. Misschien juist wel daarom. Ik wil natuurlijk de natuur op z’n beloop laten, net zoals ik mijn eigen natuur altijd z’n gang laat gaan.
Wanneer je door mond- op mondreclame steeds meer werk krijgt, bevind je je in een aangename positie. Geen reclame hoeven maken, ofwel diep in de buidel tasten om te investeren in de zogeheten post ‘Public Relations’, is een aangenaam goed. Op die manier rollen we van het ene in het andere optreden omdat er zich altijd weer mensen in het publiek bevinden die je boeken voor een ander optreden, waar dan ook in het land, zelfs in het buitenland.
