Als ik de voordeur uit stap dringt de zilte zeelucht ongevraagd mijn reukorgaan binnen. Mijn zicht op het grote water wordt slechts belemmerd door een dijk die ervoor zorgt dat we niet door de golven worden overspoeld. Een paar stappen lopen en negenendertig traptreden (“zou Hitchcock hier ooit gelopen hebben voordat hij zijn film 39 steps maakte?”) bezorgen mij een adembenemend uitzicht. Wie de schepper van dat moois ook is, hij deugt!
Een tijdje geleden speelden we met onze band tijdens een heropening van een verzekeringskantoor. Dergelijke recepties kun je als chique kwalificeren, dus wij blijven daarbij niet achter en zien er zelf ook op en top uit. Zodra de gasten arriveren, black-tie, geven we bescheiden op de achtergrond met ons jazzcombo cachet aan het samenzijn.
Flappie is nu echt het haasje. Flappie is dood. Voor de tweede keer. Want Flappie van Youp van ’t Hek is jaren geleden al op onfortuinlijke wijze om het leven gekomen en opgediend op de eerste kerstdag in 1961. Heel Nederland weet dat, want Van ’t Hek wordt naar eigen zeggen tot vervelens toe uit het stof gehaald zodra de eerste kerstverschijnselen zich aandienen in de winkels.
Zeven jaar geleden kreeg ik van de verkoper in de muziekzaak een basgitaar in mijn handen gedrukt waarop ik op slag verliefd was. De mooie dieprode laklaag bracht mij volledig in vervoering. Ik durfde het ding amper te bespelen en zat er wat onhandig mee in mijn handen. Het prijskaartje wilde ik niet lezen, want ik wist wat dat betekende; dat ik de komende dagen met man en macht zou gaan proberen het geld voor dit prachtige instrument bij elkaar te krijgen. Maar de verkoper verstond zijn vak en overtuigde mij met allerhande mooie praatjes.
