Zeven jaar geleden kreeg ik van de verkoper in de muziekzaak een basgitaar in mijn handen gedrukt waarop ik op slag verliefd was. De mooie dieprode laklaag bracht mij volledig in vervoering. Ik durfde het ding amper te bespelen en zat er wat onhandig mee in mijn handen. Het prijskaartje wilde ik niet lezen, want ik wist wat dat betekende; dat ik de komende dagen met man en macht zou gaan proberen het geld voor dit prachtige instrument bij elkaar te krijgen. Maar de verkoper verstond zijn vak en overtuigde mij met allerhande mooie praatjes. Dat dit instrument speciaal voor mij in deze winkel was beland. En mijn komst was de synthese. Ik was hier nu en het instrument hing speciaal op mij te wachten tussen de talrijke andere gitaren aan de muur. Ik kon geen tegenargument bedenken want het ding was op miraculeuze wijze magisch met mij verbonden.

En zo kwam het dat ik inderdaad de dagen die erop volgden de middelen bij elkaar probeerde te sprokkelen om mijn schuld aan de muziekwinkel af te lossen. Muzikanten zoeken hun instrumenten niet uit. Ze vinden elkaar!

De eerste dagen moesten we aan elkaar wennen, mijn basgitaar en ik. Een instrument is wat dat betreft niet anders dan een nieuwe liefde. Je moet hem leren ‘stemmen’ anders wordt hij vals. En ook al is er een magische aantrekkingskracht, je hebt tijd nodig om op elkaar in te spelen.

De basgitaar kreeg een reizend bestaan, net als ik. Waar ik ging, ging de gitaar. Van repetitieruimte naar podium en van het podium weer naar huis. Als ik mijn dag eens niet had en er moest toch gespeeld worden, klonk de band niet zo goed als anders. Het leek dan alsof de bas van toon veranderde en hoe ik ook stemde, de snaren werden niet zuiver Het instrument was op zo’n avond even ontstemd als ik.

Vorig jaar kreeg ik plots te maken met een black-out. Ik kende mijn partijen niet meer en hoe meer ik erover na ging denken, hoe minder goed ik mijn partijen kon reconstrueren. In het elfde nummer dat die avond op het programma stond was er zelfs helemaal geen baspartij meer te horen. Ik staarde naar de donkerrode slagplaat alsof daar de partituur vanaf te lezen was. Een soort onzichtbare hand bracht mijn hand behoedzaam naar de derde snaar. Zachtjes sloeg ik deze D-snaar aan, omdat ik niet zeker was van de toonaard. Er kwam een donkere resonerende toon die in de verste verte niet op de D leek. Maar hij klopte wel. De toon paste naadloos in de muziek. De onzichtbare hand liet mij de snaar sneller aanslaan en ik hoorde een melodie. Het was de baslijn die ik zonder black-out gespeeld zou hebben Er klopte niets van. Ja, de baslijn klopte wel, maar die noten konden nooit uit die ene losse snaar komen. Die kon slechts een D voortbrengen. Het rode gevaarte was voor zichzelf begonnen en het kreeg er duidelijk plezier in. Ik hoorde basloopjes die ik zelf nooit zou kunnen spelen. De andere bandleden werden opgezweept door de improvisatie die virtuose vormen begon aan te nemen. Ik zag drie verhitte en bewonderende koppen, nat van het zweet, mijn kant op kijken. Ze begonnen zachter te spelen en dat betekende dat ik een solo gaf. Vol overgave bleef ik op die ene D-snaar rammen en ik hoorde tegelijkertijd een meester aan het werk. ‘De meester’ had bezit genomen van mijn basgitaar Ik hoorde na afloop dat men wijlen John Entwistle, worldfamous bassplayer van The Who had horen spelen.

Eenmaal thuis zond ik een schietgebedje naar boven. Ik bedankte Mr. Entwistle dat hij mijn reddende engel had willen zijn. In de hoek stond mijn rode duivel. De D-snaar begon zachtjes te trillen.

Categorieën: Fictie

17 reacties

Sarakim · 8 april 2004 op 13:06

Ook al heb ik geen greintje muzikaliteit in me, I feel your vibe. Mooie column.

archangel · 8 april 2004 op 13:24

Ik ken het verschijnsel van de instrument-muzikant-symbiose maar al te goed. Toen mijn vader 13 jaar geleden overleed, heb ik van mijn bescheiden erfenisje een Ibanez gekocht (Steve Vai – model Jem77FP)

[img]http://www.miegje.com/77fp92.jpg[/img]

Jaren hebben we van elkaar genoten, maar zoals het nu eenmaal gaat in het leven (de relatie met je instrument is daarop geen uitzondering): dingen veranderen. Soms wordt de band hechter en hechter, maar soms verwatert hij ook. Dat was bij mij het geval. Ik trok steeds meer naar mijn akoestische gitaar (en de muziek van grootheden als Paco de Lucia), en sinds enkele jaren speel ik eigenlijk alleen nog maar akoestisch. Iemand anders is nu gelukkig met mijn Jemmetje! Dat neemt overigens niet weg dat ik nog steeds niet vies ben van een potje scheuren op de elektrische gitaar, maar dan alleen bij gelegenheid, wanneer ik de muzikale soulmates van vrienden even mag beroeren 😉

Leuke column!

Ma3anne · 8 april 2004 op 15:17

Een schitterend verhaal en goed geschreven!

Even mijn oude gitaar onder het stof vandaan halen… heb hem wel erg verwaarloosd de laatste jaren. Wie weet speelt ie vanzelf weer de akkoorden die ik hem lang geleden heb bijgebracht en nagenoeg vergeten ben… eens even proberen of de D nog een D is…

Kees Schilder · 8 april 2004 op 17:07

De band met je instrument is altijd bijzonder.Dat bewijst ook deze fijne column weer.

Irma · 8 april 2004 op 17:31

Dank voor jullie reacties; jullie weten allemaal wat ‘de eerste keer’ inhoudt. 😡

In dit geval ‘de eerste X’ streepje column.
Ook leuk om ‘muziekmonsters’ te zien reageren, want het is inderdaad een haast onbeschrijflijk gevoel.

Archangel: wat een waanzinnig mooie gitaar. Tjee, dat je daar afstand van heb kunnen doen. Wij (mijn eega en collega-gitarist) en ik hebben teveel gitaren! Juist omdat je zo’n instrument maar één keer weg kunt doen. En ik ben blijkbaar toch bang dat ik door spijt wordt ingehaald…

(Bovendien is het ons ‘wagenpark’) 😉

Li · 8 april 2004 op 18:09

Nou Irma, zo te lezen beroer jij het toetsenbord van je computer, net zo goed als de snaren van je rode duivel.

Meeslepend, pakkend en gevoelig.;-)

Li

pepe · 8 april 2004 op 20:22

[quote]Ik kon geen tegenargument bedenken want het ding was op miraculeuze wijze magisch met mij verbonden.[/quote]

Geweldig dit gevoel. Ik speel geen enkele noot, hou wel van muziek luisteren.
Ik heb wel een magische band met de viool (met nog maar 2 snaren) die hangt aan de muur hier.

Eerste keer X is dood eng ja, maar pas maar op voor je het weet ben je verslaafd 😉

Suc6 met zowel schrijven als muziek maken.

Eftee · 8 april 2004 op 21:38

Wat een hartstikke leuke column!
Ik ben niet muzikaal en kan geen enkel instrument bespelen (behalve die van m’n vriend ;-)), maar toch genoten van jouw, onverwoestbare, band met de muziek.

Mosje · 8 april 2004 op 21:42

Mooi verhaal Irma.
Het blijkt dat er veel muzikale ColumnX’ers zijn. Zelf bespeelde ik ook (ooit) de gitaar, een zessnarige.
Tegenwoordig alleen nog maar de G-string 🙂

Bakema_NL · 8 april 2004 op 21:58

Tja, Steve Vai proberen te benaderen is natuurlijk al iets wat geen zinnig mens zou moeten proberen, hoe mooi je gitaar ook is. 😀

Leuk stukje. De basgitaar………..altijd het meest onderschatte instrument in een band. Maar er lopen basgitaristen rond waar het kwijl je van uit de bek loopt…………..Bootsy Collins, Robert Shakespeare (beter bekend als Robbie van Sly & Robbie), Flea (van de Red hot chili peppers), Stanley Clarke, Marcus Miller (niet luisteren als je nog basgitaar wil leren spelen….beetje ontmoedigend), Mark King (Level 42), Bernard Edwards (Chic….retestrak), John Deacon (Queen…..een aantal onvergetelijke bass-loopjes), Geddy Lee (Rush)…………en ik zal vast nog wel wat vergeten.

Ik houd wel van een beetje muziek……was wel duidelijk geloof ik. 😛

archangel · 8 april 2004 op 22:16

O, maar het is nooit mijn intentie geweest om Vai te benaderen hoor (hoewel ik in mijn tijd een best aardige versie van For The Love Of God in de vingers had!)… maar ik hou van zijn muziek. Verder vond ik t gewoon een geweldige gitaar.

En wat betreft bassisten: NIEMAND die ik ooit gehoord/gezien heb kan tippen aan Victor Wooten, die uit zijn dak gaat. Niemand 😀

deZwarteRidder · 8 april 2004 op 23:02

mooie column …recht uit het hart?

R@@F · 9 april 2004 op 01:36

[url=http://www.donalder.com/da.wmv]Geen bas maar wel erg mooi, klik hier maar even op!![/url]

Een smaakt naar meer column!
R@@F

Irma · 9 april 2004 op 14:24

[quote]Recht uit het hart? [/quote]

Zwarte Ridder: nou en of; het zou me zo kunnen overkomen. Muziek is mijn passie en gelijk mijn beroep: een gelukkig mens, dus!

R@@f: geweldige techniek! Dank je voor de link. Ik had ooit al eens een ander stuk muziek van deze gitarist gezien. Fabelhaft!

viking · 9 april 2004 op 16:07

Mmm, een paar weken geleden met mijn band gekapt wegens gebrek aan ‘chemie’. Zou ik nou heerlijk vinden mee te maken wat je hier beschrijft. Wie weet ooit.

En Archangel… Zo ongelovig als ik ben; wanneer deze jongen de pijp uit is en in vlammen opgaat, wordt ‘For the love of God’ gedraaid!

Mup · 9 april 2004 op 19:01

Hele mooie binnenkomer, diepe buiging en applaus,

Groet Mup.

archangel · 10 april 2004 op 19:42

Met je band gestopt??? 😮 Maar jongen toch…. ik moet er zelfs nog mee beginnen!

Geef een reactie

Avatar plaatshouder