De basgitaar

Zeven jaar geleden kreeg ik van de verkoper in de muziekzaak een basgitaar in mijn handen gedrukt waarop ik op slag verliefd was. De mooie dieprode laklaag bracht mij volledig in vervoering. Ik durfde het ding amper te bespelen en zat er wat onhandig mee in mijn handen. Het prijskaartje wilde ik niet lezen, want ik wist wat dat betekende; dat ik de komende dagen met man en macht zou gaan proberen het geld voor dit prachtige instrument bij elkaar te krijgen. Maar de verkoper verstond zijn vak en overtuigde mij met allerhande mooie praatjes. Dat dit instrument speciaal voor mij in deze winkel was beland. En mijn komst was de synthese. Ik was hier nu en het instrument hing speciaal op mij te wachten tussen de talrijke andere gitaren aan de muur. Ik kon geen tegenargument bedenken want het ding was op miraculeuze wijze magisch met mij verbonden.

En zo kwam het dat ik inderdaad de dagen die erop volgden de middelen bij elkaar probeerde te sprokkelen om mijn schuld aan de muziekwinkel af te lossen. Muzikanten zoeken hun instrumenten niet uit. Ze vinden elkaar!

De eerste dagen moesten we aan elkaar wennen, mijn basgitaar en ik. Een instrument is wat dat betreft niet anders dan een nieuwe liefde. Je moet hem leren ‘stemmen’ anders wordt hij vals. En ook al is er een magische aantrekkingskracht, je hebt tijd nodig om op elkaar in te spelen.

De basgitaar kreeg een reizend bestaan, net als ik. Waar ik ging, ging de gitaar. Van repetitieruimte naar podium en van het podium weer naar huis. Als ik mijn dag eens niet had en er moest toch gespeeld worden, klonk de band niet zo goed als anders. Het leek dan alsof de bas van toon veranderde en hoe ik ook stemde, de snaren werden niet zuiver Het instrument was op zo’n avond even ontstemd als ik.

Vorig jaar kreeg ik plots te maken met een black-out. Ik kende mijn partijen niet meer en hoe meer ik erover na ging denken, hoe minder goed ik mijn partijen kon reconstrueren. In het elfde nummer dat die avond op het programma stond was er zelfs helemaal geen baspartij meer te horen. Ik staarde naar de donkerrode slagplaat alsof daar de partituur vanaf te lezen was. Een soort onzichtbare hand bracht mijn hand behoedzaam naar de derde snaar. Zachtjes sloeg ik deze D-snaar aan, omdat ik niet zeker was van de toonaard. Er kwam een donkere resonerende toon die in de verste verte niet op de D leek. Maar hij klopte wel. De toon paste naadloos in de muziek. De onzichtbare hand liet mij de snaar sneller aanslaan en ik hoorde een melodie. Het was de baslijn die ik zonder black-out gespeeld zou hebben Er klopte niets van. Ja, de baslijn klopte wel, maar die noten konden nooit uit die ene losse snaar komen. Die kon slechts een D voortbrengen. Het rode gevaarte was voor zichzelf begonnen en het kreeg er duidelijk plezier in. Ik hoorde basloopjes die ik zelf nooit zou kunnen spelen. De andere bandleden werden opgezweept door de improvisatie die virtuose vormen begon aan te nemen. Ik zag drie verhitte en bewonderende koppen, nat van het zweet, mijn kant op kijken. Ze begonnen zachter te spelen en dat betekende dat ik een solo gaf. Vol overgave bleef ik op die ene D-snaar rammen en ik hoorde tegelijkertijd een meester aan het werk. ‘De meester’ had bezit genomen van mijn basgitaar Ik hoorde na afloop dat men wijlen John Entwistle, worldfamous bassplayer van The Who had horen spelen.

Eenmaal thuis zond ik een schietgebedje naar boven. Ik bedankte Mr. Entwistle dat hij mijn reddende engel had willen zijn. In de hoek stond mijn rode duivel. De D-snaar begon zachtjes te trillen.