Het is weer zondag. Een zondag waarop je meestal kunt doen en laten wat je zelf wilt, omdat er doorgaans op zo’n dag niet gewerkt wordt. Maar deze tweede zondag in mei is van oudsher een speciale verwendag voor moeders en de kinderen nemen de edele taak op zich om haar volledig te ontheffen van haar zorgende taken.
We leven in een tijd waarin seks is gepromoveerd tot een ware cultus. Reclamespots zijn ervan doordrenkt, tenminste daar waar de creatieve bedenkers alle zeilen willen bijzetten om extra aandacht te vestigen op een bepaald product. Daar is over nagedacht. En dat zijn dan niet per definitie producten als condooms, waarbij de functionaliteit van blote lichaamsdelen nog enigszins te rechtvaardigen zou zijn.
Internetten is leuk. Maar gevaarlijk is het ook! Zo loop ik al de hele week rond met een verfrommeld briefje in mijn zak waar wat krabbeltjes op staan die mij moeten aansporen tot het doen van een boodschap op het internet. Online shoppen dus! Het is een verlaat verjaardagskadootje voor de zoon van mijn vriendin en zij beschikt niet over een creditcard. Of ik dat even kan bestellen, nadat zij mij contant vijftien euro’s heeft gegeven. Dat geld is al lang in één of andere kassa van Albert Heijn verdwenen, want dat briefje reist al zo’n zeven dagen met me mee.
We schrijven 2004. En ik voel me met mijn 42 jaren ongeveer zoals mijn oma zich op haar vierenzeventigste voelde wanneer ze bij ons logeerde en ik mijn stereo-installatie aan haar toonde waar ze niets van begreep. Ik lachte oma vierkant uit omdat ik vond dat ze grenzeloos achter liep. Nu ben ik dus tweeënveertig en voel me ronduit oud, terwijl ik zelf nooit ‘oma’ zal worden omdat ik geen kinderen heb.
Gek word je ervan! Je flippert soms helemaal uit je dak! Al die rekeningen en blauwe brieven, uitgedrukt in meedogenloze en onbetaalbare euro’s; voor sommigen youro’s of oiro’s. Het kan me geen zak schelen hoe ze die kolere-valuta noemen. Je wordt er evengoed wel gek van!
Omrekenen mogen we niet meer met z’n allen. Nee, ik begrijp wel waarom dat niet moet. Dan klagen we namelijk niet meer over 5% prijscompensatie of over het bevriezen van salarissen.
