Oiro’s

Gek word je ervan! Je flippert soms helemaal uit je dak! Al die rekeningen en blauwe brieven, uitgedrukt in meedogenloze en onbetaalbare euro’s; voor sommigen youro’s of oiro’s. Het kan me geen zak schelen hoe ze die kolere-valuta noemen. Je wordt er evengoed wel gek van!
Omrekenen mogen we niet meer met z’n allen. Nee, ik begrijp wel waarom dat niet moet. Dan klagen we namelijk niet meer over 5% prijscompensatie of over het bevriezen van salarissen. Dan ‘zien’ we ineens dat we 2,20371 keer zoveel zijn gaan betalen voor van alles en nog wat, omdat de gulden tot euro is verworden. Hetgeen overigens stellig wordt ontkend door vooral de middenstand en onze regeerders. Die op hun beurt overigens maar opgehouden zijn met vooruitzien; overal achteraan hobbelen is spannender, vooral als je onmogelijk kunt gaan toegeven dat je iedere dag weer voor nieuwe verrassingen komt te staan. En dus niets anders meer kunt dan het spelen van een partijtje paniekvoetbal.

Enfin, ik vlieg weer uit de bocht merk ik, dus laat ik een poging doen bij mijn leest te blijven. We waren gebleven bij de geldontwaarding dus. Over die ‘oiro’ die gulden geworden is, komt dan nog eens een bezuinigingsronde van ‘slechts’ 5%. Waar zeiken we over met z’n allen, aldus het torentje en omstreken.

Mijn vader zegt altijd wanneer hij iets tegenkomt dat hij duur vindt: ‘dan ben ik zeker vóór de oorlog van huis gegaan.’ Nu kan hij dat de hele dag door blijven zeggen. En ik doe met hem mee. Maar hoe langer ik erover nadenk, hoe meer het kille waarheidsgehalte van die zogenaamd grappige opmerking tot mij doordringt. Ik bèn voor de oorlog ‘van huis’ gegaan. Het is namelijk oorlog, maar we willen er met z’n allen niet aan met ons welvaartsdenken. Deze oorlog die de hele wereld in z’n greep heeft is begonnen met een paar blinkende pitbulltanden in de Big Apple die vanuit een verongelijkt gevoel aan oliewinnende landen werden getoond. En dat was nog in het ‘gulden-tijdperk’. Toen alles nog gewoon betaalbaar was. En je voelde je ook nog beschermd in dit gezapige en brave kikkerlandje. Het gevoel van veiligheid is inmiddels zo goed als verdwenen en we hollen met grote groepen explosieven-deskundigen op een vergeten koffertje af in een drukbevolkt treinstation. De eigenaar ging om een plas en vergat per ongeluk zijn koffertje mee te nemen naar het toilet. Wat denk dat die geintjes kosten?

Ik hoor vaak om me heen dat morgen de gulden moet terugkeren als wettig betaalmiddel. Maar dat zouden we met z’n allen echt niet willen! Als ik zie dat ik maandelijks aan telefoonkosten, dus vast en mobiel, bijna vijfhonderdvijftig gulden kwijt ben ga ik hard nadenken over het feit of ik mijn eigen voedsel niet kan gaan recyclen. Opvangen en weer opvreten! Want ik weet nu al dat ik dat helemaal niet kan betalen. Wij krijgen onze inkomsten indirect altijd nog via de telefoon dus die rekeningen móeten betaald worden.
Daarom doe ik net zo hard mee aan die euro-maffia. Per slot van rekening
betaal ik ook liever ‘maar’ tweehonderdnegenenveertig euro en achtenvijftig oirocent dan vijfhonderdvijftig gulden per maand voor het mogelijk maken van een potje beleefd gezwam.
Weet je trouwens wat een pakje echte boter kost? Vijfennegentig eurocent! Zonde, zonde! Want daar loop ik dus ook mee op mijn hoofd!