Het is weer zondag. Een zondag waarop je meestal kunt doen en laten wat je zelf wilt, omdat er doorgaans op zo’n dag niet gewerkt wordt. Maar deze tweede zondag in mei is van oudsher een speciale verwendag voor moeders en de kinderen nemen de edele taak op zich om haar volledig te ontheffen van haar zorgende taken. Maar hoe zit dat nou in deze tijd? Een tijd waarin moeders vaak zelf een carrière nastreven en waarin oppasmoeders een algemeen bekend verschijnsel zijn. Wie moet je dan vereren met je bosje bloemen en wiens taken moet je voor die dag overnemen? De kinderen van nu hebben vaak zelf al een overvolle agenda en een ondraaglijk zware tas met schoolboeken die ze tussen de gitaarlessen, het voetballen en hun baantje in de horeca door nog even moeten bestuderen.

In het laatste geval gaat ‘moeder’ even op de koffie bij zoonlief die op het strandpaviljoen heen en weer rent over het terras dat volgepropt zit met toeristen, waaronder ook weer moeders die deze moederdag aangrijpen om even lekker met vakantie te gaan. Als je goed bij kas zit kun je deze ‘welverdiende trip’ rekken tot vaderdag in juni, zodat pa ook nog even een graantje meepikt van deze door de commercie in stand gehouden feestdag.

Toen ik nog een kleine dreumes was, waren we een week van tevoren al bezig om onder de bezielende leiding van juf, want meestal waren het juffen, een creatief kadootje te fabriceren, terwijl pa moest nadenken over zijn financiële bijdrage voor een echt en groter kado. Moeder mocht het allemaal niet weten en speelde het spel behendig mee dat ‘moederdag’ haar volledig zou gaan overvallen.

Het begon op zo’n zondag al vroeg met een ontbijtje op bed. Het veel te zacht gekookte eitje smaakte haar uitstekend en de zelfgebrouwen kleipoppetjes en fel gekleurde tekeningen kregen een mooi en opvallend plaatsje in de woonkamer. Als kind was je dan zo blij! Je leerde dat het van binnen heel goed voelt wanneer je iets weggeeft aan een ander en iets voor een ander kunt betekenen. Een mooi pedagogisch aspect.

Feitelijk had moeder weinig aan het gekluns van ons in de keuken, waarmee we vaak meer ellende uitrichtten dan dat we haar taak verlichtten. Maar we hadden wel het grootste plezier.
Hoe dan ook, ik stond er nooit bewust bij stil dat je herdacht dat je moeder dag en nacht voor je klaarstond, omdat dat de normaalste zaak van de wereld was.

Maar ook kleine mensen worden groot en gaan langzaam maar zeker de dingen in perspectief zien. Mede door de veranderende tijd en de daarmee gepaard gaande veranderende normen en waarden, doet dit mij op een andere manier naar mijn moeder kijken. Naar haar, die er altijd alleen maar voor ons was. Mijn broer en mij haar dierbaarste ‘bezit’ noemde. En ook werkelijk alles voor ons over had.

Moederdag 2004. De tweede zondag in mei. Een dag voor de vrouw die mij eerst onder haar hart gedragen heeft, daarna in haar hart sloot en mij met heel haar hart heeft willen beschermen tegen alle negatieve ervaringen die ik zou gaan doormaken.

De vrouw die nu verder leeft in de geest omdat een slopende ziekte haar in haar macht kreeg. Sterk als een boom met al haar wortels in de aarde. Weggeblazen als een veertje op de wind. Ma, ik zal er dit jaar weer niet zijn met een veel te zachtgekookt eitje. Ook zal ik je niet vereren met een zelfgemaakte tekening of een fragiel kleipoppetje waar een handje van afbreekt als je het beetpakt. Maar de herinneringen blijven!

Een vlinder vliegt voorbij. Gelijk een veertje op de wind. Op een gewone vrije zondag.


13 reacties

Shitonya · 9 mei 2004 op 11:42

Prachtig beschreven, mooie column 🙂
Jammer dat de “moederdag” van vroeger, niet meer is zoals het was. En moeders zoals de jouwe, zijn er ook weinig meer. Je hebt nog zoveel moeders die gewoon niks verdienen met moederdag. Zoals moeders die weinig of niks om hun kinderen geven. Die constant ruzie met hun kind zoeken, hun kind het huis uit trappen. En ga zo maar door.

Sommige gezinnen hebben een schoonmaakster en moeten de kinderen zelf maar iets in de keuken fabriceren, omdat ouders te werk zijn. Is het dan nog steeds rechtvaardig om een moederdag in te wijden of een vaderdag?
Als je je jeugd bent ontgroeid, dus sinterklaas niet meer wordt gevierd en de kerstmis zelfs ook niet meer. Zou er dan niet beter een “kinderdag” (alhoewel je dan geen “kind” meer bent, maar je begrijpt wat ik bedoel) kunnen worden bedacht? Dan kunnen de ouders laten zien hoeveel ze nog van hun kind houden, hoeveel ze het waarderen dat hun kind braaf en hardlerend, van de door ouders betaalde, studie afmaakt, hoe blij ze nog steeds zijn dat hun kind nog steeds leeft. Dat ze nog niet dood zijn neer gevallen door de drugs, nog niet overreden zijn door een vrachtwagen, nog niet verkracht en vermoord zijn door een of andere pedofiele gek, dat ze in een disco nog steeds niet dood zijn geslagen…

Hmm…ik draai weer door. maar goed, om nog even “on topic” te blijven…mooie column Irma 😉

Irma · 9 mei 2004 op 12:13

Shitonya: een heftige reactie van je!
Ik kan niet voor anderen spreken, maar dat is wel waar ik op doel in deze alinea

[quote]Maar hoe zit dat nou in deze tijd? Een tijd waarin moeders vaak zelf een carrière nastreven en waarin oppasmoeders een algemeen bekend verschijnsel zijn. Wie moet je dan vereren met je bosje bloemen en wiens taken moet je voor die dag overnemen? De kinderen van nu hebben vaak zelf al een overvolle agenda en een ondraaglijk zware tas met schoolboeken die ze tussen de gitaarlessen, het voetballen en hun baantje in de horeca door nog even moeten bestuderen. [/quote]

Ik zie om mij heen ook veel en registreer het gevoel van ‘alleen gelaten zijn’. Dat doet mij pijn, maar ik wil geen ‘oud wijf’ zijn op mijn 42e die vindt dat alles vroeger beter was…

*zucht*

Een mooie reactie, maar een heftige zoals ik al zei. Een reactie die mij toch doet verzuchten: was dit nog maar zoals ‘vroeger’. Uiteraard niet ‘alles’; er is altijd wel weer een stukje vooruitgang in alles, maar er zijn ook heel veel mooie, sociale en warme aspecten die verdwenen zijn…

Li · 9 mei 2004 op 12:17

Hier word ik dus stil van. Ongelooflijk mooi en recht uit het hart geschreven Irma. Even een zakdoekje pakken…

Li

archangel · 9 mei 2004 op 12:34

Prachtig! Een onderwerp dat mij na aan het hart ligt, door een veel te vroeg overleden vader, en een moeder die een hele lange, zware periode heeft doorgemaakt… kan er niets aan toevoegen…

Mosje · 9 mei 2004 op 14:05

[quote]deze door de commercie in stand gehouden feestdag[/quote]En zo is het maar net.
Eerlijk gezegd heb ik niet zo veel op met vader- en moederdagen, met Valentijnsdag. Hier bij mij laten we tussendoor wel onze genegenheid blijken.

Louise · 9 mei 2004 op 16:14

Ongelooflijk aangrijpend geschreven, van begin tot eind.
Net name de laatste alinea had je niet mooier kunnen neerzetten. Mijn complimenten.

Bakema_NL · 9 mei 2004 op 17:41

Moederdag…………een van de vreselijkste dagen van het jaar, samen met vaderdag, kerst (ik verdenk zelfs de middenstand rond het jaar 0 er van om kerst in het leven geroepen te hebben, dat was gewoon een slimme Jood) en dat soort stupide, door middenstand in het leven geroepen, onzin.
Schoonmoeder zit gelukkig altijd in het buitenland, mijn moeder wil gewoon niet dat ik kom en dat ik mijn geld gewoon lekker voor mezelf uitgeef en mijn vrouw stelt er eigenlijk wel prijs op dat er iets gedaan word, maar begint gelukkig meer en meer te accepteren dat ze bij mij dan niet aan het juiste adres is.
En dat is mooi, kunnen we gewoon normaal doen met zijn allen. Jongejonge, 1 dag in het jaar om iemand even in het zonnetje te zetten, je bent een botte boer als je niet vaker dan 1 x per jaar laat blijken toch wel gesteld te zijn op iemand.

Farfalla · 9 mei 2004 op 18:42

Zelden een column zo heerlijk gelezen.
Ik hoop dat alle moeders een heerlijke moederdag hebben!

Groetjes Farfalla

pepe · 9 mei 2004 op 21:09

Heel ontroerende column

Ma3anne · 9 mei 2004 op 23:45

[quote]Een vlinder vliegt voorbij. Gelijk een veertje op de wind. Op een gewone vrije zondag. [/quote]

Ik las deze column, vlak voordat ik met mijn kinderen naar mijn ouders zou gaan. Toen ik mijn moeder knuffelde en feliciteerde met moederdag schoot me bovenstaande zin te binnen…

Ze wordt zo kwetsbaar, die moeder van me, maar ze is er nog. Blij dat we van moederdag vandaag weer een feest hebben kunnen maken. Nu kon het nog… en dat was ik me heel erg bewust na het lezen van jouw verhaal…
Dankjewel.
Prachtige column!

Dees · 10 mei 2004 op 08:32

Kippenvel, kippevel eigenlijk ook, gezien de periode die deze column beslaat.

Thx Irma…

Kees Schilder · 10 mei 2004 op 12:38

Heel heel mooi.Een column die me diep raakt

Irma · 10 mei 2004 op 22:49

Bedankt voor jullie reacties. Inderdaad uit het hart geschreven en ontstaan uit een besef dat het tijdsbeeld telkens weer verandert. Het zij zo…

Geef een reactie

Avatar plaatshouder