Moederdag

Het is weer zondag. Een zondag waarop je meestal kunt doen en laten wat je zelf wilt, omdat er doorgaans op zo’n dag niet gewerkt wordt. Maar deze tweede zondag in mei is van oudsher een speciale verwendag voor moeders en de kinderen nemen de edele taak op zich om haar volledig te ontheffen van haar zorgende taken. Maar hoe zit dat nou in deze tijd? Een tijd waarin moeders vaak zelf een carrière nastreven en waarin oppasmoeders een algemeen bekend verschijnsel zijn. Wie moet je dan vereren met je bosje bloemen en wiens taken moet je voor die dag overnemen? De kinderen van nu hebben vaak zelf al een overvolle agenda en een ondraaglijk zware tas met schoolboeken die ze tussen de gitaarlessen, het voetballen en hun baantje in de horeca door nog even moeten bestuderen.

In het laatste geval gaat ‘moeder’ even op de koffie bij zoonlief die op het strandpaviljoen heen en weer rent over het terras dat volgepropt zit met toeristen, waaronder ook weer moeders die deze moederdag aangrijpen om even lekker met vakantie te gaan. Als je goed bij kas zit kun je deze ‘welverdiende trip’ rekken tot vaderdag in juni, zodat pa ook nog even een graantje meepikt van deze door de commercie in stand gehouden feestdag.

Toen ik nog een kleine dreumes was, waren we een week van tevoren al bezig om onder de bezielende leiding van juf, want meestal waren het juffen, een creatief kadootje te fabriceren, terwijl pa moest nadenken over zijn financiële bijdrage voor een echt en groter kado. Moeder mocht het allemaal niet weten en speelde het spel behendig mee dat ‘moederdag’ haar volledig zou gaan overvallen.

Het begon op zo’n zondag al vroeg met een ontbijtje op bed. Het veel te zacht gekookte eitje smaakte haar uitstekend en de zelfgebrouwen kleipoppetjes en fel gekleurde tekeningen kregen een mooi en opvallend plaatsje in de woonkamer. Als kind was je dan zo blij! Je leerde dat het van binnen heel goed voelt wanneer je iets weggeeft aan een ander en iets voor een ander kunt betekenen. Een mooi pedagogisch aspect.

Feitelijk had moeder weinig aan het gekluns van ons in de keuken, waarmee we vaak meer ellende uitrichtten dan dat we haar taak verlichtten. Maar we hadden wel het grootste plezier.
Hoe dan ook, ik stond er nooit bewust bij stil dat je herdacht dat je moeder dag en nacht voor je klaarstond, omdat dat de normaalste zaak van de wereld was.

Maar ook kleine mensen worden groot en gaan langzaam maar zeker de dingen in perspectief zien. Mede door de veranderende tijd en de daarmee gepaard gaande veranderende normen en waarden, doet dit mij op een andere manier naar mijn moeder kijken. Naar haar, die er altijd alleen maar voor ons was. Mijn broer en mij haar dierbaarste ‘bezit’ noemde. En ook werkelijk alles voor ons over had.

Moederdag 2004. De tweede zondag in mei. Een dag voor de vrouw die mij eerst onder haar hart gedragen heeft, daarna in haar hart sloot en mij met heel haar hart heeft willen beschermen tegen alle negatieve ervaringen die ik zou gaan doormaken.

De vrouw die nu verder leeft in de geest omdat een slopende ziekte haar in haar macht kreeg. Sterk als een boom met al haar wortels in de aarde. Weggeblazen als een veertje op de wind. Ma, ik zal er dit jaar weer niet zijn met een veel te zachtgekookt eitje. Ook zal ik je niet vereren met een zelfgemaakte tekening of een fragiel kleipoppetje waar een handje van afbreekt als je het beetpakt. Maar de herinneringen blijven!

Een vlinder vliegt voorbij. Gelijk een veertje op de wind. Op een gewone vrije zondag.