We schrijven 2004. En ik voel me met mijn 42 jaren ongeveer zoals mijn oma zich op haar vierenzeventigste voelde wanneer ze bij ons logeerde en ik mijn stereo-installatie aan haar toonde waar ze niets van begreep. Ik lachte oma vierkant uit omdat ik vond dat ze grenzeloos achter liep. Nu ben ik dus tweeënveertig en voel me ronduit oud, terwijl ik zelf nooit ‘oma’ zal worden omdat ik geen kinderen heb. Ik mis daarmee sowieso al twintig kleine vingertjes die supersnel met computermuizen en playstations in de weer zijn onder mijn eigen dak. Ook zal ik niet kunnen zeggen dat ik mijn jonge ’tieners’ kan bellen op hun eigen mobieltje, die ze gegarandeerd zouden hebben. Want tegenwoordig doe je op school niet meer mee als je geen eigen telefoonnummer hebt. Daarmee kunnen ze elkaar bellen vanuit het ene naar het andere klaslokaal om af te spreken wat ze in de pauzes of na schooltijd gaan uitspoken.
Of SMS-sen! Ook zo’n typische hype van deze tijd. Berichtjes intoetsen en per telefoon verzenden, zodat de ander een soort ’telex-bericht’ op z’n mobieltje krijgt, maar dan zonder een stuk papier.
Vroeger kon je alleen nog last hebben van een voetbalknie of een tennis-arm. Tegenwoordig moet je ook naar een orthopedisch chirurg met een SMS-duim.
Ik heb sterk de indruk dat de consument belazerd wordt met al die nieuwe technologische snufjes, omdat ze razendsnel weer verouderd zijn.
En ondertussen zit ik hyper-gefrustreerd allerlei vergeefse pogingen te doen om met een DVD-speler te leren omgaan, want die moest er komen van manlief. We zijn tenslotte muzikanten van beroep en dan wil je nog weleens een live-concert zien met bijbehorend geluid op top-niveau. De CD-speler heeft blijkbaar al afgedaan, want die geeft ‘alleen maar’ geluid. Voor de boeken die bij de DVD-speler horen moet ik minstens een week vrij nemen om ze te kunnen bestuderen, dus dat zit er voorlopig niet in. En nu wil manlief tot overmaat van ramp ook nog graag zijn mobieltje inruilen voor een telefoontoestel dat foto’s maakt. Hij doet maar. Mij niet gezien! Straks lig ik in het ziekenhuis met een weggebrand oor. Omdat ik de strijkbout opnam terwijl er een ‘fototoestel’ afging. Dan kan ik oprecht zeggen dat mij een oor wordt aangenaaid.
8 reacties
Shitonya · 22 april 2004 op 15:50
Toch jammer dat je geen kinderen hebt, anders zouden die je heel goed kunnen helpen met die dvd speler 😉
Kees Schilder · 22 april 2004 op 17:26
Spreekt mij zeer aan door herkenbaarheid.Bom er onder, kan dat?
Ma3anne · 22 april 2004 op 18:37
Waar leegheid is in hoofd en hart, is altijd wel een behoefte te kweken… en daar springen de ontwikkelaars van dit soort hebbedingetjes perfect op in. Elke paar maanden met een nieuw soort telefoontje komen, dat NOG meer kan.
Hoe lang is het helemaal geleden dat we die grijze PTT-toestellen hadden met draaischijf? 100 jaar? Toen konden we nog van 0 tot 9 tellen. Nu enkel nog van 0 tot 1.
deZwarteRidder · 22 april 2004 op 20:19
waarrrrrrrrrrrrr……maar er wel om moeten lachen..leuke column hoor
Bakema_NL · 22 april 2004 op 22:41
Ik heb er geen last van, kan alles met gemak bij houden eigenlijk. En ik begin in de gevarenzone te komen met 34 jaar………sterker nog, meestal word je op internet dan al als ouwe lul beschouwd.
Zes jaar geleden had ik weinig tot geen kaas gegeten van pc’s, ooit op school wel wat mee gedaan en vroeger wat gespeeld, maar al jaren niet meer. Totdat er zo’n pc prive project kwam en ik ook ontdekte dat je kon gamen op die dingen.
De eerste versie van windows had ik ooit gezien, niet veel meer dan dat. Nu bouw ik zo’n pc zelf wel in elkaar als je me de onderdeeltjes geeft, geen punt. Ook het besturingssysteem windows kan me kont kussen, kom ik ook wel uit, geen winkel zal voor mij windows er op zetten, dat doe ik toch echt zelf.
En al die apparaten kom ik ook makkelijk uit. Ik ben wel iemand die eerst een gebruiksaanwijzing helemaal doorleest, zonder dat het vaak echt nodig is, en dan komt het echt allemaal goed. 🙂
Irma · 23 april 2004 op 00:08
Precies Ma3anne; “waar leegheid is in hoofd en hart, is altijd wel een behoefte te kweken…” Dat is precies de vinger op de zere plek en waar ik zo moe van wordt. Als je dan niets anders meer weet te verzinnen…
En steeds meer mensen klagen over het ‘Big brother is watching you-effect’, terwijl er nauwelijks een weg terug meer is.
Mosje · 23 april 2004 op 10:44
[quote]Omdat ik de strijkbout opnam terwijl er een ‘fototoestel’ afging[/quote]Ik heb sinds enkele dagen een nieuwe heggenschaar, die zal ik dus maar niet opnemen als die afgaat?
pepe · 24 april 2004 op 07:50
Kinderen zijn inderdaad vingervlug met het aan leren van dit soort dingen.
Een probleem zij hebben niet het geduld het mij te leren, dus zal ik zelf aan de studie moeten om te leren omgaan met al die nieuwe snufjes.
Het lukt me wel.
Ik vind het zelf heerlijk en super leuk als ik Opa Lagune(79) met veel geduld help de weg te vinden op zijn pc en het internet. En ik kan me nog goed herinneren dat hij een jaar terug gilde ‘ik mot niet zo’n ding in huis.’
Je bent nooit te oud om te leren, dus suc6 Irma.