Flappie de tweede

Flappie is nu echt het haasje. Flappie is dood. Voor de tweede keer. Want Flappie van Youp van ’t Hek is jaren geleden al op onfortuinlijke wijze om het leven gekomen en opgediend op de eerste kerstdag in 1961. Heel Nederland weet dat, want Van ’t Hek wordt naar eigen zeggen tot vervelens toe uit het stof gehaald zodra de eerste kerstverschijnselen zich aandienen in de winkels. Deze reïncarnatie van wijlen Flappie werd in Grou (what’s in a name?), gelegen tussen Sneek en Drachten door een hond gevangen die het dier onder zijn hoede nam. Het nieuws kwam herhaaldelijk in de krant en vermeldde er telkens bij dat Flappie samen met de hond in de hondemand lag te slapen. So far so good. Een tearjerker van de zuiverste soort met een hoog realiteitsgehalte.
De AID kwam eraan te pas om mevrouw Poortman eraan te herinneren dat ze illegaal bezig was en dat Flappie terug moest keren in het wilde leven.

Toen ze haar na een waarschuwing nogmaals met een bezoekje vereerden was Flappie weggelopen. In werkelijkheid was hij naar een heus onderduikadres gebracht waar ‘hij wachtte op een spoedige hereniging met de hond’ die hem eerlijk zelf gevangen had. De AID liet het los; er was al teveel publiciteit geweest. Wekenlang moest ik het stellen zonder nieuws over Flappie en mijn gevoelens van bezorgheid over zijn toekomst werden zwaar op de proef gesteld. Vanmorgen kwam Flappie opnieuw in het nieuws. Hij is dood. Niet vanwege de gevangenschap, aldus mevrouw Poortman, nee hij wilde gewoon niet meer eten. En dan ga je doorgaans dood. Als je dat lang volhoudt tenminste.

Was het een stil protest van Flappie tegen zijn gevangenschap waarin hij gedomineerd werd door zijn aartsvijand? Of zou het dier uit een ander soort protest in hongerstaking zijn gegaan? Namelijk vanwege het feit dat wij met een liberale regering zitten opgescheept, terwijl hij weet dat liberalisme ‘vrijheid’ betekent.
Misschien vond hij het diep van binnen wel onrechtvaardig, dat er voor ZIJN ‘vrijheid’ gestreden werd. Terwijl meer dan ooit de vriendelijke mens van zijn vrijheid wordt beroofd door deze ‘liberale’ regering met allerlei bemoeizuchtige regeltjes en bezuinigingen waardoor ze met handen en voeten gebonden zijn.

Ik kan dat begrijpen, want ik zou er zelf ook bijna vrijwillig voor in hongerstaking gaan. Ja vrijwillig, want het ziet er nu naar uit dat het niet lang meer duurt voordat ik daartoe gedwongen wordt, mits ik ervoor kies om mijn eigen huis op te vreten. Flappie zal zich daarbij hebben afgevraagd of deze verregaande vorm van betutteling door de overheid nog wel door de beugel kan.

Weet je? Ik houd het op dat laatste. Flappie is dan de ware held in een geweldig sprookje en zeg nou eerlijk; wie wil er niet in sprookjes geloven?