Sex in the zee

Als ik de voordeur uit stap dringt de zilte zeelucht ongevraagd mijn reukorgaan binnen. Mijn zicht op het grote water wordt slechts belemmerd door een dijk die ervoor zorgt dat we niet door de golven worden overspoeld. Een paar stappen lopen en negenendertig traptreden (“zou Hitchcock hier ooit gelopen hebben voordat hij zijn film 39 steps maakte?”) bezorgen mij een adembenemend uitzicht. Wie de schepper van dat moois ook is, hij deugt! De mensen die verantwoordelijk zijn voor ruimtelijke ordening hebben dat ook in de gaten gehad, want er is per vijfendertig strekkende meter een bankje geplaatst voor de liefhebbers van dit woeste natuurschoon. Ik mag er dan ook graag zitten, terwijl mijn hond zich tegoed doet aan aangespoeld zeebanket in de vorm van mosselschelpen en door de meeuwen uitgevreten krabbetjes. Vanmiddag stond ik weer even stil op het hoogste punt om het actuele beeld in mij op te nemen. De kleur van zee en lucht is tenslotte iedere dag weer anders, waardoor ik mij vaak kan vergapen aan dit kunstzinnige decor.

Een eendje was druk bewegend aan het badderen. Anderen noemen het paren, want toen ik beter keek drong het tot mij door dat twee mannetjes-eenden het meisje in het water tegelijk probeerden te penetreren. Het eendje was dus niet in haar eentje. Het is lente, nietwaar?

Het drietal werd door hun dynamiek gelanceerd uit de golven en ze joegen, het vrouwtje voorop, in de lucht zo snel als ze konden achter elkaar aan. Ik moet daar met mijn roodgeverfde haar als een vuurtoren hebben gestaan, want mijn ogen volgden dit eendentrio dat een perfecte cirkel vloog alsof ze meededen aan een vliegdemonstratie. Ze schoten er niets mee op want ze kwamen weer terug op het punt waar ik ze had zien vertrekken en opnieuw begonnen de bevruchtingspogingen.

Aangezien mijn kameraadje me met smekende doch dwingende trouwe hondeogen liet weten dat ze graag verder wilde lopen dan slechts op die ene vierkante meter, liet ik het schouwspel los en wijdde mij aan het ‘moederschap’. Toen ik tientallen meters verderop via een andere trap het pad huiswaarts nam, zag ik dat het eendenkoppel een paar meter bij mij vandaan de harde ondergrond hadden verkozen boven het meegevende water. De concurrentie was inmiddels verdwenen. Eén van de twee mannetjes had geheel bezit genomen van het vrouwtje en ze liet zich gewillig dekken. Het zullen in ieder geval geen paaseieren meer worden. Onderaan de trap kijk ik onwillekeurig nog één keer achterom. Twee mannetjes vechtend om één vrouwtje…! Waarom maak ik nou nooit zoiets mee?