Aan(ge)slagen

Op een gewone donderdagmiddag sta ik op een ongewone tijd op -want ik heb er een korte nacht met onderbrekingen opzitten- en ik kijk met mijn nog slaperige hoofd even op nu.nl, want van daaruit vlieg ik met mijn computergestuurde surfplank het internet op. Ik lees, maar ik lees niet. Althans dat denk ik. Dus ik ga verder met kijken naar de letters. Dan dringt het tot me door. De aanslagen in Londen zijn geen oud nieuws; ook geen oefenscenario voor allerlei klaargestoomde hulpverleners. Nee, zelfs geen staaltje van angstjournalistiek waarin een hypothetische toekomstverwachting wordt geschetst.
Het is realtime reality.
Het gebeurde vanmorgen.
In Londen. In Europa.
In ons ‘vrije’ westen.
Op [b]7-7-7.[/b]
Want 2005 is tenslotte ook een 7, nietwaar! En als ‘getallenfreak’ word ik niet overmatig dolgelukkig van zo’n extra bekrachtigde ‘zeven’, maar dat terzijde. Mijn mening wordt tenslotte niet gevraagd. Maar mijn gevoel voor symboliek is er altijd en overal!

Terwijl ik moet constateren dat ik echt ontwaakt ben uit een mooie droom die zich ergens aan het meer der vergetelheid afspeelde, loop ik als een robot naar de televisie en druk op de knop. Niet omdat ik er niets van snap of zelfs word overvallen door deze verschrikkelijke gebeurtenis, want dat kan ieder weldenkend mens voorspellen zonder dat je dan ook meteen de naam Yomanda moet dragen. Nee, omdat ik wilde weten hoeveel slachtoffers er dit keer gevallen zijn in naam van Allah en de westerse politieke arrogantie. De machthebbers die niets anders kunnen doen dan achter de feiten (en de vijand) aan te lopen zonder eigenlijk precies te weten wíe en waar die vijand is en wat de achtergronden van hun gruweldaden zijn. Want dat zíjn het; daar hoef ik geen studie op bijvoorbeeld Nijenrode of Instituut Clingendael voor gevolgd te hebben.

En terwijl de teevee zijn uiterste best doet om mijn nieuwshonger te stillen met het afspelen van afschuwelijke beelden, kijkt er tussendoor een ‘politiek symbool’ mijn huiskamer in om mij –en waarschijnlijk vele anderen- te vertellen dat hij deze daad scherp veroordeelt; wat ben ik blij met deze statements, want ik zou daar zelf nooit opgekomen zijn. En ik mag me dan helemaal verheugen in het feit dat er daarna ook nog in oorlogszuchtige woorden wordt gezegd dat er zonder twijfel hard zal worden teruggeslagen, waarmee wij dit gevecht uiteindelijk zullen winnen.

Waarschijnlijk was het de bedoeling dat we onze angstgevoelens –zo die al spontaan bij ons op zouden komen- konden laten varen. En dat we ons vertrouwen in het ‘europese gevoel van veiligheid’ en in het bijzonder in de sterke arm van de door ons gekozen overheid, niet kwijtraken. Bij mij lag dat vertrouwen al vanaf maart 2003 onder de bank tussen het stof. Namelijk vanaf het moment dat duizenden onwetende heldhaftige armeluis-zonen en
-dochters, geronseld bij supermarkten en winkelcentra, een land binnenvielen in opdracht van een lanterfantende bohemien die door voor onze begrippen lachwekkende promotiecampagnes tot worldleader was gepromoveerd. Hij had nog een rekening te vereffenen vanwege het eerdere gezichtsverlies van zijn pa.

De een na de andere ‘talking head’ legt een clichématig statement af om de gemoederen te sussen en de europese bevolking te laten weten dat de messen geslepen zijn in de strijd tegen ‘het terrorisme’. Vechten tegen de bierkaai dus, want hoe kun je iemand bedreigen die volledig bereid is om voor ‘een goede zaak’ te sterven. Zichzelf met één druk op de knop op te blazen voordat je iets tegen zo iemand kunt ondernemen. Dan zul je je eerst in de vijand en zijn ‘goede zaak’ moeten verdiepen. Het is beide blijkbaar onmogelijk wanneer je staatskunde- en/of bestuurskunde gestudeerd hebt en dus geleerd hebt om slechts vanuit de ratio te redeneren. Ik kan om die reden het tv-toestel donderdag niet langer toestaan deze ellende over mij uit te strooien. Mijn voorgevoelens zijn alweer bevestigd.

Het is slechts een kwestie van tijd om te wachten op een volgende uitzending van de gezamelijkheid -voorzover dat überhaupt nog mogelijk zal zijn voordat de NPS en misschien nog wel andere omroepen uit het publieke bestel zijn weggesaneerd- waarin de verschrikkingen van een aanslag in ons eigen ‘vreedzame’ kleine Nederlandje worden besproken, geïllustreerd met soortgelijke verdrietige beelden.

Het is geen doemdenken. Er ligt ook geen ingewikkelde risico-analyse aan ten grondslag. Het is eigenlijk net zo simpel als een complete maaltijd in elkaar draaien volgens een oeroud en heel eenvoudig recept:

Meng een kilo ‘oorzaak en gevolg’ met een theelepel ‘intuïtie’ en twee flinke eetlepels ‘gevoel’ tot één geheel. Mix ondertussen een kopje ‘respect’ met ‘verdraagzaamheid’, een beetje ‘interesse’ en voeg het aan het mengsel toe. Laat het geheel een paar uurtjes rijzen totdat het ‘ratio’ is geworden en verwarm het dan in de politieke brandhaard.
Serveren op 2e Kamer-temperatuur.

Dames en heren politici: eet smakelijk!