Wat kan een vriendschap met je huisdier diep gaan! De onvoorwaardelijkheid die de basis is van dit kameraadschap, maakt het tot een bijzonder verschijnsel. Zo kan ik lezen en schrijven met mijn hond en heb ik de laatste acht jaar weer een zichtbaar ‘wormvormig aanhangsel’ dat volledig aan mij is vastgeroest. En dat doet pijn.
Het is weer laat. Altijd wordt het weer laat. Misschien is het wel vroeg; het ligt er maar aan hoe je tijd interpreteert. Voordat ik in mijn eigen mandje ga, wil de hond nog even uit. Ze kan dat niet zelf, dat is nou eenmaal zo bij een hond, dus moet ik mee. Het is koud vannacht.
Links naast mij zitten twee meiden te giechelen omdat ze Godspeed, die de linkervleugel van het terras loopt, een ‘lekker ding’ vinden. De dames zijn op een melige manier in conclaaf over de eigendomsrechten voor deze knaap, want degene die ‘m het eerst in het oog kreeg heeft de meeste rechten, vindt de blonde. Het donkerharige meisje is het daar niet mee eens, omdat zij tenslotte nog ‘niemand heeft’ in tegenstelling tot haar metgezel.
Iedere vrijdagmorgen wanneer ik in mijn auto zat richting Nijmegen had ik ruim drie en een half uur de tijd voor allerlei overpeinzingen. Terwijl ik de weg op mijn duimpje kende en de auto op louter routine over de snelweg stuurde, dwaalden mijn gedachten regelmatig af naar vroeger, dan eens naar het leed in de wereld of soms naar de door mijzelf gedroomde toekomst.
Sinds een maand hebben wij er weer een huisgenoot bij. Eentje met een lange witte donzen vacht en met twee bosjes verdwaalde ‘snorharen’ die tijdens de vegetatieve fase naar haar oortjes zijn verhuisd om daar verder te groeien. Kortom, een prachtig bolletje wol dat zich een halfpers mag noemen. Omdat ze slechts voor de helft perzisch is, heeft ze geen platgeslagen smoel als Regilio Tuur met een neus die naar haar ogen wijst, maar beschikt ze over een gewoon kattensnoetje met een neus in normale neuzenstand.
De boa, de python en de cobra mogen als huisdier worden gehouden. Dat adviseert de Raad voor Dierenaangelegenheden aan Veerman, minister van Landbouw. De raad kijkt bij het advies alleen naar het welzijn van de dieren, niet naar de gevaren voor de mens. Is hier nou sprake van ‘massaal de weg kwijt zijn’, of ben ik als de spookrijder die honderden andere spookrijders op zich af ziet komen en niet beseft dat hij de boosdoener is.
Ik heb zin om te schreeuwen. Heel hard! Zó hard dat ze me in Irak kunnen horen. KAPPEN NOU MET DIE ONZINNIGE MACHTSSTRIJD! STANTEPEDE! Mensen laat elkaar toch heel, alsjeblieft! Het gaat hier over schepsels van vlees en bloed ja!! Over mensen die massaal worden uitgeroeid gelijk een kolonie hardwerkende mieren die in een achtertuin vermorzeld worden door een nietsvermoedende doch natuurminnende voorbijganger met schoenmaat 47.
We leven in een opmerkelijk tijdperk. Polariteiten zijn er natuurlijk altijd al geweest en compleet veranderende normen en waarden in bepaalde tijdperken zijn heel normaal als je de geschiedenis erop naslaat. En toch heb ik het gevoel dat het nu op een extreme manier anders is. Alsof alles sneller gaat. Hypes worden in een mum van tijd tot een ware cultus en zijn even plotseling verdwenen als ze gekomen zijn. Maar vooral bij agressie onder jongeren, of zelfs al onder kinderen sta ik vaak even stil. Gezag is ouderwets en niet meer van deze tijd.
Het is weer zondag. Een zondag waarop je meestal kunt doen en laten wat je zelf wilt, omdat er doorgaans op zo’n dag niet gewerkt wordt. Maar deze tweede zondag in mei is van oudsher een speciale verwendag voor moeders en de kinderen nemen de edele taak op zich om haar volledig te ontheffen van haar zorgende taken.
We leven in een tijd waarin seks is gepromoveerd tot een ware cultus. Reclamespots zijn ervan doordrenkt, tenminste daar waar de creatieve bedenkers alle zeilen willen bijzetten om extra aandacht te vestigen op een bepaald product. Daar is over nagedacht. En dat zijn dan niet per definitie producten als condooms, waarbij de functionaliteit van blote lichaamsdelen nog enigszins te rechtvaardigen zou zijn.
Internetten is leuk. Maar gevaarlijk is het ook! Zo loop ik al de hele week rond met een verfrommeld briefje in mijn zak waar wat krabbeltjes op staan die mij moeten aansporen tot het doen van een boodschap op het internet. Online shoppen dus! Het is een verlaat verjaardagskadootje voor de zoon van mijn vriendin en zij beschikt niet over een creditcard. Of ik dat even kan bestellen, nadat zij mij contant vijftien euro’s heeft gegeven. Dat geld is al lang in één of andere kassa van Albert Heijn verdwenen, want dat briefje reist al zo’n zeven dagen met me mee.
We schrijven 2004. En ik voel me met mijn 42 jaren ongeveer zoals mijn oma zich op haar vierenzeventigste voelde wanneer ze bij ons logeerde en ik mijn stereo-installatie aan haar toonde waar ze niets van begreep. Ik lachte oma vierkant uit omdat ik vond dat ze grenzeloos achter liep. Nu ben ik dus tweeënveertig en voel me ronduit oud, terwijl ik zelf nooit ‘oma’ zal worden omdat ik geen kinderen heb.