Advocaat van de duivel

De ene ‘brede maatschappelijke discussie’ is nog niet voorbij of de volgende dient zich alweer aan in dit kikkerlandje, waarin iedereen zich steeds minder aantrekt van autoriteiten. Zo heeft Premier Balkenende gereageerd op een oproep van columnist Jan Mulder, die excuses eist van de minister-president betreffende de aantijging dat hij mee zou helpen aan de demonisering van ‘onze Advocaat’. Jan-Peter weigert dit ten enenmale en dan ga ik mij eens driftig achter de oren krabben om mijn eigen standpunt in deze eens uit te pluizen. Hoe dan ook, stof tot nadenken en voer voor discussieminnend Nederland. Was het eerst het waarschuwende vingertje richting programmamakers betreffende satirische programma’s met betrekking tot het koningshuis, nog sterker voor de geest staat mij ook nog een ‘kwestie met een foto’ waarop Balkenende in een t-shirt werd afgedrukt en waar hij niet blij van werd. Waar ligt nu de grens betreffende inmenging van de (liberale!) politiek? Denk je even met me mee?

Vrijheid van meningsuiting is een groot goed en daar moeten we heel trots op zijn. Maar is er een grens aan die vrijheid van meningsuiting? Wat gebeurt er als ik op straat loop te roepen dat onze Majesteit met aanverwanten ‘fout’ is? Dat mag niet, dat is duidelijk. Daar is een juridische term voor: ‘majesteitschennis’. Bestaat er ook zoiets als ‘Advocaatontheiliging’? Of ‘Fortuyndemonisering?’

We kennen allemaal het ‘onfortuynlijke voorval’ dat wijlen Pim ten deel viel. Hij vertelt het niet meer na. Kwam dat nou door de demonisering van deze LPF-er?
Hij had een aantal standpunten en zocht daarvoor contact met de media. De media vonden er het ‘hunne’ van en reageerden erop. Dan ontstaat er al iets van ‘je standpunt willen verdedigen’ en als je dan ook nog een beetje theatraal bent ingesteld, dik je die standpunten nog eens een tikje aan en krijgen ze extremere vormen. De diverse media zoeken een aantal ’ter zake deskundigen’ die deze extremere standpunten geheel onderbouwd aanvallen en de demonisering is alhaast een feit. De afloop kennen we.

Stel nu eens, dat Advocaat door een ‘foute wissel’ zo’n zelfde lot zou treffen. Niet geheel ondenkbaar in een maatschappij waarin een aantal mensen zich in de steek gelaten voelt en het idee heeft opgevat eigen rechter te moeten spelen, omdat van overheidswege niet meer wordt opgetreden. Het voetbal is ‘goddelijk belangrijk’ geworden en men leeft zo mee, dat een voetbalwedstrijd op dit niveau ‘symbool’ lijkt te staan voor ‘het leven’.

Wat dan? De samenleving in rep en roer en wederom moeten we met z’n allen constateren dat hier grenzen overschreden worden. Het spreekwoord voor het demoniseren van Advocaat was zijn tijd ver vooruit: ‘advocaat van de duivel spelen’. Dat kan hij beter niet ten uitvoer gaan brengen.

Maar ik dwaal af. Valt dat onder ministeriële verantwoordelijkheid, is hier de vraag. Mag onze minister president zich hierin mengen, behalve op persoonlijke titel in de vorm van een ‘privé-uitlating’? Sterker nog, heeft het zin als een minister president, die zelf ook regelmatig blootstaat aan kritiek en dus niet altijd serieus genomen wordt, dit soort uitlatingen doet. Behoedt het in dit geval Advocaat voor erger? Vragen vragen vragen. Nog los van het feit of de journalistieke persvrijheid en vrijheid van meningsuiting hier voor de zoveelste keer in het gedrang komt.

Eén ding weet ik wel zeker. Het feit dat een columnist het voor elkaar krijgt om de minister president uit de tent te lokken en heeft weten te verleiden tot een reactie, is toch wel een hele bijzondere ontwikkeling in de journalistiek. Ik heb een paar columns geschreven waarin ik mijn politieke standpunten ongezouten neer heb gezet, maar ik zou toch niet willen dat ik een reactie zou krijgen van degenen die ik met naam en toenaam in die column noem. Ik zou me ernstig aangestast voelen in mijn gevoel voor vrijheid van meningsuiting. Dus Jan-Peter, je bent gewaarschuwd!
Niet reageren, want dan was dit de allerlaatste column die ik voor Column X geschreven heb…

Het ga jullie allemaal goed! 😛