De stoelendans der schoonheid

Alsof we het met z’n allen nog niet druk genoeg hebben kan het je zomaar overkomen dat je een afspraak hebt bij de kapper. Nou is dat niet zo’n ramp als je van het dominante (lees mannelijke) geslacht bent, maar als vrouw kun je beter zorgen dat je voldoende verdiend hebt om een hele middag in je agenda lanterfantend te reserveren voor iets onnuttigs als het doen van een stoelendans in een kapsalon. Haar groeit nu eenmaal altijd maar door en als je er niet binnen de kortste keren uit wilt zien als het TV-fenomeen Catweazle zul je je van tijd tot tijd ergens moeten melden waar je hoofdhaar in fatsoen gebracht wordt tot maatschappelijk aanvaardbare proporties.

Als je binnenkomt mag je eerst anderhalve minuut op een stoel zitten voor een spiegel, die nog eens bevestigt dat het heel hard nodig is dat je juist in deze ‘winkel’ op een stoel bent gaan zitten. Vervolgens word je opgehaald door een collega van degene die uiteindelijk de schaar in je haren gaat zetten en word je naar een soort urinoir geleid in nierbekkenvorm, waarin je ongemakkelijk op de harde stenen rand mag gaan leunen om je haren te laten wassen met speciale ‘voorbehandelings-emulsie’. Als je niet zoveel winst hebt gedraaid de laatste tijd hoor je met een beetje fantasie de kassa al rinkelen, zeker als je net hebt benadrukt dat je haar thuis al gewassen is met ‘gewone shampoo’.

Na het wassen is de stoel waarop je zat inmiddels bezet door een mijnheer met iets meer overtuigingskracht betreffende zijn reeds gewassen haren en moet je met al je spullen verhuizen naar een andere zetel. Zo zit je de komende vijf kwartier nietsnuttend in een of ander avantgardetijdschrift te bladeren en wandelt het geld bij het lezen van allerhande advertenties je portemonnee al uit. Ondertussen staat er weer een andere dame je haar uit je hoofd te trekken terwijl ze permanentwikkels probeert te rangschikken alsof ze een voetbalelftal aan het opstellen is in maquettevorm.

Als je hoofdhuid dan genoeg gepijnigd is, wordt er als ‘pleister op de wonden’ een klimazon achter je opgesteld nadat je naar de zoveelste stoel bent begeleid. Deze hete lampen maken een vreemd geluid als ze nog eens een extra verhittingsimpuls gaan geven, waarschijnlijk om je te waarschuwen dat je kop de komende dertig seconden helemaal in brand komt te staan.

Je krijgt intussen wel vriendelijk een ander maandblad toegeschoven onder je kop koffie en ditmaal is het de Avenue. Nog meer onbetaalbare artikelen die je doen beseffen dat je de prinsessenstatus in dit leven echt niet meer zult bereiken.
Een blik in de spiegel die beantwoord wordt met het koppie van een egel die zojuist een permanent trauma heeft opgelopen, leert je snel dat de essentie van het leven in de binnenkant verborgen zit.

Als de klimazon zijn rare geluidjes heeft gestaakt mag je mee naar de wasbak om daar vervolgens nog eens twee keer vijf minuten achterover te hangen tot groot genoegen van je onderrug en wordt er langdurig gespoeld. Als het tegenzit loopt het water je bilnaad in en wens je dat het zonnig weer is zodat je nog even opdroogt voor je thuis bent.

Wanneer de porieën op je hoofd uiteindelijk helemaal openstaan na deze ‘saunabehandeling’ wordt er het laatste half uur nog een warme föhn op je haar gericht om de zojuist ingeprogrammeerde krullen een beetje op te vrolijken.

Tenslotte kun je het beste, vóórdat je de nota gepresenteerd krijgt, nog even een nieuwe en langdurige afspraak in de agenda laten zetten voor een kleurbehandeling over een paar weken. Ook daarvoor trek je maar weer een snippermiddag uit, want die procedure doet qua tijd niet onder voor de beschreven behandeling. Die afspraak maak je beter eerst, want anders kon het weleens zijn dat je je vergrijzende haar voor lief neemt wanneer je de ja-knop indrukt van de pinautomaat die daarmee 90 euri van je bankrekening afserveert.

Wanneer ik al die onzinnige advertenties over de meest bizarre botox-behandelingen zit te lezen en me afvraag wat de hedendaagse mens bezielt door dat soort ingrepen te laten doen, dringt het tot me door dat deze operatie ook wel ‘haarbotox’ genoemd zou kunnen worden. Misschien moeten ze dat maar gaan zo gaan noemen. Dan houd ik minimaal driehonderdvijftig euri per jaar over en daarvan kan ik heel wat activiteiten gaan ondernemen waar ik meer plezier aan kan beleven. Bovendien heb ik in mijn kinderlijke onschuld nooit geweten dat een stoelendans zo duur kon zijn.