Ik heb een verschrikkelijke hekel aan vliegen. Dat zullen velen niet met mij delen, maar ik heb er echt een broertje aan dood. Ik ben drie keer in mijn leven met zo’n kist meegeweest en dat terwijl ik mezelf na die eerste keer al beloofd had dat nooit weer te doen. Maar ruim vijf jaar geleden wilden we in december even een weekje naar de zon en het reisdoel werd Fuerte Ventura.
Het leven van een band verloopt voornamelijk ‘on wheels’. En die wielen brengen je op de meest uiteenlopende plaatsen en lokaties. Het is een avontuurlijk leven waarin je de reiziger die diep in jezelf huist, onverbiddelijk tegenkomt. Het predikaat ‘nomade’ wordt mij dan ook regelmatig opgeplakt.
Wat kan een vriendschap met je huisdier diep gaan! De onvoorwaardelijkheid die de basis is van dit kameraadschap, maakt het tot een bijzonder verschijnsel. Zo kan ik lezen en schrijven met mijn hond en heb ik de laatste acht jaar weer een zichtbaar ‘wormvormig aanhangsel’ dat volledig aan mij is vastgeroest. En dat doet pijn.
Het is weer laat. Altijd wordt het weer laat. Misschien is het wel vroeg; het ligt er maar aan hoe je tijd interpreteert. Voordat ik in mijn eigen mandje ga, wil de hond nog even uit. Ze kan dat niet zelf, dat is nou eenmaal zo bij een hond, dus moet ik mee. Het is koud vannacht.
Links naast mij zitten twee meiden te giechelen omdat ze Godspeed, die de linkervleugel van het terras loopt, een ‘lekker ding’ vinden. De dames zijn op een melige manier in conclaaf over de eigendomsrechten voor deze knaap, want degene die ‘m het eerst in het oog kreeg heeft de meeste rechten, vindt de blonde. Het donkerharige meisje is het daar niet mee eens, omdat zij tenslotte nog ‘niemand heeft’ in tegenstelling tot haar metgezel.
