Vliegen? Ik ben gevlogen!

Ik heb een verschrikkelijke hekel aan vliegen. Dat zullen velen niet met mij delen, maar ik heb er echt een broertje aan dood. Ik ben drie keer in mijn leven met zo’n kist meegeweest en dat terwijl ik mezelf na die eerste keer al beloofd had dat nooit weer te doen. Maar ruim vijf jaar geleden wilden we in december even een weekje naar de zon en het reisdoel werd Fuerte Ventura. Nu is het ondoenlijk om met een auto naar de Canarische eilanden te gaan, dus we zijn toch maar weer in zo’n vliegende sigaar gestapt. Extra presentje van Martinair: een tussenlanding op Tenerife.

My goodness! De ‘voorweeën’ gierden als een kudde losgeslagen buffels door mijn buik heen toen ik instapte. Natuurlijk kregen we een raamplaats. Ook dat nog! Dan ik beter zien hoe hoog we wel niet boven de grond zitten. De eerste momenten tijdens het opstijgen krijg ik het al benauwd. Mijn voeten stijf op de grond, de leuningen kraken onder mijn handen die langzaam maar vastberaden tot klauwen worden. Adem inhouden en dan begint het feest. Ik bijt mijn partner toe dat hij doodstil moet blijven zitten: ‘niet bewegen alsjeblieft!’ Uit pure angst dat het vliegtuig dan gaat schommelen. Ondertussen bewijzen de stewardessen dat je wel degelijk kunt leven in zo’n toestel, want we zijn nog niet op hoogte of ze beginnen al rond te lopen als een stel ijverige mieren. Ze gaan me voordoen wat we moeten doen als de zuurstof uitvalt! En wat je moet doen als we met ernstige turbulentie te kampen krijgen! Zwemvesten worden uitgepakt en gedemonstreerd voor als we neerstorten. Lekker opwekkend allemaal. Even later staat er dan ook nog een of andere speelfilm voor je neus te draaien en als je dubbel pech hebt is het ook nog een rampenfilm.

Ruim drie uur later schieten mijn oren vol met illusoire peur zodat ik drie paracetamolletjes tegelijk moet innemen tegen de onverdraaglijke oorpijn, die inmiddels door het luchtdruk-fenomeen wordt veroorzaakt. Het applaus dat volgt op de landing vertelt mij dat niemand het vanzelfsprekend vindt dat je met z’n allen weer veilig op de bodem wordt gezet. Die tussenlanding was het kadootje dus, want er moest opnieuw opgestegen worden omdat we nog niet op de plaats van bestemming waren. Tegen de tijd dat je denkt dat je weer rustig op de goede hoogte hangt, wordt de daling naar Fuerte Ventura alweer ingezet. Weer de adem in, opnieuw een groot applaus en even later sta je dan in de brandende zon in december tegen een paar kerstbomen aan te kijken.

Ik zal verder niet uitwijden over die week op Fuerte Ventura. Ik miste mijn ‘buddy’ Mara mijn witte herder enorm en ik wist dat zij mij verschrikkelijk miste en doodongelukkig was. Wellicht was dat de reden dat ik de tweede dag al ziek werd en me teweer moest stellen tegen een enorme griep die nog niet over was toen we terugkeerden. De terugvlucht heeft me definitief doen besluiten dat dit de ALLERLAATSTE keer was dat ik me zou laten verleiden om in zo’n aluminium namaakvogel te kruipen.

We zaten nog niet hoog en breed in het vliegtuig toen de mieren met hun rode hoedjes de Nederlandse versie van de Telegraaf begonnen uit te delen. Op de voorpagina prijkte een foto van een bebloed en gehavend echtpaar. Het bijbehorende artikel kopte: “Echtpaar overleeft vliegtuigongeluk”. De verwijtende toon waarop mijn metgezel de vrijgevige stewardess vertelde dat het tijdstip van uitdelen niet zo tactisch gekozen was, heb ik niet eens gehoord. Mijn oren zaten toch al weer verstopt en ik concentreerde me alleen nog maar op de ‘verschoning’ die onbereikbaar in een koffer in de bagageruimte van het vliegtuig lag terwijl ik die juist op dat moment zo hard nodig had…