Godspeed-café

Links naast mij zitten twee meiden te giechelen omdat ze Godspeed, die de linkervleugel van het terras loopt, een ‘lekker ding’ vinden. De dames zijn op een melige manier in conclaaf over de eigendomsrechten voor deze knaap, want degene die ‘m het eerst in het oog kreeg heeft de meeste rechten, vindt de blonde. Het donkerharige meisje is het daar niet mee eens, omdat zij tenslotte nog ‘niemand heeft’ in tegenstelling tot haar metgezel. Schuin tegenover me aan de rechterkant is een vrouw van middelbare leeftijd in gevecht met een opdringerige wesp die het heeft voorzien op haar ongetwijfeld zoete frisdrank of misschien wel haar parfum. Ze staat voortdurend op en mept in blinde paniek om zich heen. Bij de vrouw die haar vergezelt en tegenover haar zit werkt dit olijke tafereel op de lachspieren. Een aanstekelijk lachje wordt telkens herhaald wanneer de wespenhaatster van de stoel opspringt en snelle wendingen maakt in een poging om het insekt te misleiden. Ik houd ondertussen angstvallig in de gaten of de wesp mij niet als nieuw slachtoffer gaat uitkiezen. Ik heb immers nauwelijks een vluchtweg. Een zwart poedeltje maakt zich klein om onder een tafeltje door een kruimeltje van de grond weg te werken. De eigenaar van dit hondje laat zich niet gemakkelijk raden. Er is immers niemand die zich erom lijkt te bekommeren wat het beest aan het doen is.

Een schaduw glijdt langzaam over ons tafeltje. Een grote kalende man van enorme omvang loopt voor ons langs om het enige nog vrije tafeltje te gaan innemen. Hij schommelt ietwat door zijn flinke ballast en laveert onhandig tussen de stoeltjes door. Ik trek snel ons tafeltje naar me toe om iets meer ruimte voor hem te creëren zodat hij kan ons kan passeren. Hij probeert zichzelf in een stoel te wurmen, maar de leuningen laten hem weinig ruimte. Als hij daar zelf ook achterkomt is het al te laat. Hij wil weer gaan staan maar de stoel lijkt niet van plan hem nog los te laten. De stoelpoten steken naar achteren en vormen regelrecht een wapen voor een ouder echtpaar dat achter hem zit dat plotseling opzij buigt om de stoelpoot die rakelings langs hun schouders gaat te ontwijken. Het slachtoffer dat gevangen is door de stoel merkt het niet op en raakt licht geïrriteerd. Zijn neusvleugels beginnen hun eigen verhaal en zijn ogen verraden kwaadheid. Zijn vrouw sjort aan de rugleuning van het projectiel en weet haar man uiteindelijk te bevrijden van zijn scherpe uitbouw. Niemand durft hardop te lachen, maar ik zie aan de gezichten om mij heen dat iedereen het geamuseerd heeft zitten gadeslaan. De serverende adonis heeft blijkbaar in de gaten wat er aan de hand is, want die komt met een stoel zonder leuningen naar buiten gelopen. Hij zet ‘m met een uitnodigend gebaar voor de man neer die er voorzichtig op gaat zitten alsof hij bang is er doorheen te gaan. Ondertussen haalt Godspeed een blocnootje tevoorschijn en vraagt wat de onfortuinlijke gasten willen bestellen. Ze bestellen twee koffie compleet, voorzien van een appelpunt met slagroom. Nu de man eindelijk zit, kijkt hij om zich heen om te zien met wie hij het terrasje deelt. Op dat moment passeert een flamboyante figuur, getooid met een zwarte glooiende hoed en een rode zijden sjaal het terras. ‘Hé Viking’, roept de man en hijst zich weer moeizaam overeind om zijn hand naar de inmiddels op hem afkomende ‘vriend’ uit te steken. Onder de hoed vandaan wordt een grote rij blinkende tanden zichtbaar. ‘Niek, man! Wat heb ik jou een tijd niet gezien! Hoe is het, ouwe reus?!’ Ondertussen drukt hij een kus op de uitgestoken hand van de partner van Niek. ‘Kom hier even zitten en drink wat met ons. Wil je ook koffie?’ Niek roept de ober onderwijl wijzend op de gewraakte stoel ten teken dat Viking daar plaats mag nemen. Hij moest eens weten wat deze stoel allemaal heeft uitgevreten. Ik merk dat ik nieuwsgierig wordt naar de achtergrond en de raakvlakken van deze twee zo verschillende mensen, maar voel me tegelijkertijd een voyeur. Ik ben slechts een figurant in een scène uit de europese cinema. Bovendien wilde ik even niets aan mijn hoofd hebben. De wesp vergeet ik verder. Die maakt geen deel uit van mijn leven zolang ik ‘m niet zie, want wat je niet ziet, dat is er niet. Lang leve de filosofie.
Ik laat mijn hoofd enigszins achterover zakken zodat de zon mijn gelaat kan voorzien van een zomers tintje. Ik sluit mijn voyeuristische ogen en oren en even later ben ik alleen nog maar het middelpunt van een onverstaanbaar geroezemoes. La vita è bella!