Een diepe vriendschap

Wat kan een vriendschap met je huisdier diep gaan! De onvoorwaardelijkheid die de basis is van dit kameraadschap, maakt het tot een bijzonder verschijnsel. Zo kan ik lezen en schrijven met mijn hond en heb ik de laatste acht jaar weer een zichtbaar ‘wormvormig aanhangsel’ dat volledig aan mij is vastgeroest. En dat doet pijn. Pijn, omdat ik niet precies weet hoe oud ze is en dus niet weet hoe lang het afscheid op zich laat wachten. We haalden deze witte herder uit het asiel in Amsterdam, omdat ik volgens mijn eega zienderogen ongelukkiger werd zonder hond. Dus we togen naar de Polderweg en zagen Mara zitten in het tweede hok. Het was wederzijdse liefde op het eerste gezicht. Ze smeekte ons met haar ogen om meegenomen te worden, ondanks het feit dat ze angst had voor alles en iedereen. Niet vreemd, want ze was door de politie in beslag genomen bij een malafide fokker die haar misbruikte als fokteef door haar drie keer per jaar op een binnenplaats een nest te laten werpen. Ze was toen ongeveer drie jaar en had al veel te veel nesten voortgebracht. Wij verhuisden naar de wadden en ik wilde haar in mijn kielzog een prachtig leven bieden, slenterend door de bossen en langs de vloedlijn. Langzaam keerde haar gevoel van eigenwaarde terug en werd ze een ‘speels’ maar nog altijd rustig dier.

Zelden heb ik een lievere, geduldige en nimmer vragende kameraad gehad in mijn leven. Je snapt niet, hoe je zo’n dier, dat nooit van zich afbijt, kunt mishandelen. Ongelooflijk. Dan moet je het leven haten. En jezelf waarschijnlijk!

Maar zo’n vriendschap doet pijn, zei ik al. En mij niet alleen. Ze heeft sinds een jaar of drie een hernia en artrose aan haar voorpoot, omdat ze de eerste drie jaar van haar leven op een binnenplaatsje op beton heeft gelegen, terwijl ze jonge hondjes moest produceren voor een paar klote-centen.

Ze kreeg de afgelopen jaren heel veel homeopatische medicijnen van ons en de laatste anderhalf jaar slikt ze een prednison-achtig preparaat om haar pijn te onderdrukken. Ze speelt, zwemt en gaat graag mee naar het bos. Ze verstaat het allemaal; ‘misschien even een wandeling in het bos’ kan ik niet uitspreken of ze staat plotseling klaarwakker voor me omdat ze zichzelf al tussen de bomen ziet scharrelen.

Maar ook weet ze precies wanneer ik verdrietig ben zonder iets te zeggen en likt ze mijn tranen weg. Jezus, wat kun je van zo’n beest gaan houden. En misschien wel nog een beetje meer wanneer je geen kinderen hebt.

God, wat deed het pijn, toen ze de afgelopen week uit haar mand stapte en plotseling niet meer kon lopen van het een op het andere moment. Ze stapte als een dronkeman door de kamer en in blinde paniek maakten we meteen een afspraak bij de dierenarts. Ik heb mijn handen op haar rug gelegd en het werd daaronder bloedheet. Mijn vingers prikten en mijn arm begon zeer te doen. Maar ze nam mijn energie die ik haar gaf. Ik gaf haar op louter intuïtie alles wat ik had. Een wonder; bij de dierenarts liep ze zelf naar binnen en hij kon niets constateren. Alles was in orde en hij houdt het op een of andere ’toeval’.

Vanmorgen gilde ze ons wakker om half tien. Ze wilde opstaan, maar bleef maar krijsen en haar voorpoot hing boven de grond te bengelen. Opnieuw legde ik mijn handen op haar rug, ze ging rustig liggen en ik herhaalde mijn handelingen van verleden week. Vraag me niet waarom. Ik weet het niet. Maar nu loopt ze weer alsof er niets aan de hand is, terwijl ik zelf uitgeput ben en tot drie uur vanmiddag op de bank geslapen heb.

Het gaat uiteindelijk natuurlijk fout. Ik ben niet achterlijk en voel veel te veel. Van binnen sterft er langzaam een stukje in mij. Het wormvormig aanhangsel. Ik zal haar altijd helpen zolang ik dat kan, want het blijkt haar te helpen.

Zo volwassen; zoveel weten en toch…als een klein kind voel ik me overvallen door de fase waar ik nu in beland ben. Ik wil geen afscheid; kan dat nog niet aan.
Ik leg mijn handen op haar rug, wanneer dat nodig is. Alles, werkelijk àlles mag ze van me nemen!

Wanneer sta ik met mijn handen op mijn rug?