Het muzikantenbestaan

Het leven van een band verloopt voornamelijk ‘on wheels’. En die wielen brengen je op de meest uiteenlopende plaatsen en lokaties. Het is een avontuurlijk leven waarin je de reiziger die diep in jezelf huist, onverbiddelijk tegenkomt. Het predikaat ‘nomade’ wordt mij dan ook regelmatig opgeplakt. Van buurtkroeg naar het hoofdkantoor van de ING en van bruiloft naar een viersterren-restaurant in een gerenommeerd en Grand Hotel. Het is altijd weer anders en je weet nooit waar je nu weer in terecht komt. In onze bus hangt meestal een sfeertje van een stel uitgelaten tieners die op schoolreisje gaan terwijl de jaarringen van deze lawaaibomen van 42 tot 53 tellen.

Maar altijd hebben we er zin in en geven we al onze energie die we hebben, ongeacht het aantal toehoorders die samen het publiek vormen of ongeacht de lokatie. Het is altijd ‘voelen’ en aftasten, ook wanneer je je in een bezemkast staat om te kleden, omdat het etablissement zelfs niet over een kleine kleedkamer beschikt. Wat dat betreft hebben we niet veel noten op onze zang, wellicht wijs geworden door de jaren en beseffen dat het kleine ook geëerd moet worden.

Gevoelsmensen als wij alle vier zijn, worden we geconfronteerd met allerlei soorten gedachten uit het publiek van positief tot negatief en soms is het beter om je daar enigszins voor af te sluiten, terwijl je tegelijkertijd volledig openstaat ten bate van het produceren van melodieuze herrie. Daarmee breng je de interactie op gang die je accu blijft opladen om zo’n vier uur te kunnen blijven presteren. Dat is de tevens de paradox van ons beroep. Eigenlijk roeping.

Ons eetpatroon is van dermate kwaliteit dat een atheïstische voedingsdeskundige zich spontaan tot de Heere zou bekeren als ze dit ‘lijstje’ aan een zorgvuldige analyse moest onderwerpen. Pompstations langs de snelweg verkopen overwegend American fastfood en kroketten waar je zomaar een koeieoog in kunt aantreffen en waarin de salmonella-bacterieën zichzelf voortplanten als konijnen. Het ergste zijn nog die met de Amerikaanse vlag verpakte magnetron-frites die je ter plaatse in de heater kunt opwarmen en die tot naar aardappelpuree smakende asperges uit blik worden getransformeerd.

Soms doen we ‘verstandig’ als we nog tijd hebben om onderweg een supermarkt te bezoeken (daar is ie weer, die supermarkt!) en dan slaan we wat ‘gezonder’ voedsel in voor die nacht op onze hotelkamer. Want na het spelen, afbouwen en inladen is het goed eten. Dan hebben we een doos vol met croissants, cornuco’s, chips, voorgesneden kaasblokjes, salamiworst met veel te veel E-nummers zodat het langer goed blijft, witte en rode wijn, een pak melk, chocoladepinda’s en een bak olijven. Winkelende ouders herkennen in ons een paar kleine kinderen die van hun gespaarde zakgeld eens een keertje ongecensureerd boodschappen mogen doen en staren ons onthutst na. Het mooiste is, dat we ’s nachts vaak zó moe zijn dat we liggend in onze bedden onszelf melig in slaap lachen. De inhoud van zo’n doos moet dan de volgende dag zo eerlijk mogelijk verdeeld worden onder de diverse huishoudens.

Dat leven is mooi, maar kan nooit lang duren op deze manier. Artiesten spelen zichzelf of naar de afdeling WIK van het UWV GAK of naar hoger sferen, omdat er iets teveel van het leven werd ingezogen. Meestal kan het ons weinig schelen, omdat het nauwelijks een beroepskeuze genoemd kan worden. Je bent het, of je bent het niet.

Natuurlijk vliegen er ook weleens theatrale wanklanken door de bus. Zoals laatst, toen we als zogenaamde ‘steengoeie band’ op het verkeerde feest stonden. Terwijl wij een stevig nummer van Anouk stonden te spelen kwam iemand vragen om een foxtrotje of een engelse wals, wat wij eerder die avond als chique jazzcombo hadden staan spelen tijdens het diner. En dat terwijl we nota bene ons rustige jazzcombo zelf hadden ‘doorgedrukt’, omdat we vermoedden dat dat beter bij de publieks-samenstelling paste. Nee, men wilde eigenlijk alleen onze stevige rockband, want er zou flink gedanst worden! Met vingers in de oren verliet de een na de ander de zaal en ging in een naastgelegen vertrek aan de bar zitten. Daar stonden wij dan al onze energie de zaal in te spelen, kijkend naar zo’n honderd ruggen. Dan richt je je maar tot je kornuiten en sta je de rest van de avond betaald te repeteren.

Maar op zo’n moment zijn we wel erg blij dat er tenminste nog één rug aan de strijkstok blijft hangen.