Het leven van een band verloopt voornamelijk ‘on wheels’. En die wielen brengen je op de meest uiteenlopende plaatsen en lokaties. Het is een avontuurlijk leven waarin je de reiziger die diep in jezelf huist, onverbiddelijk tegenkomt. Het predikaat ‘nomade’ wordt mij dan ook regelmatig opgeplakt. Van buurtkroeg naar het hoofdkantoor van de ING en van bruiloft naar een viersterren-restaurant in een gerenommeerd en Grand Hotel. Het is altijd weer anders en je weet nooit waar je nu weer in terecht komt. In onze bus hangt meestal een sfeertje van een stel uitgelaten tieners die op schoolreisje gaan terwijl de jaarringen van deze lawaaibomen van 42 tot 53 tellen.
Maar altijd hebben we er zin in en geven we al onze energie die we hebben, ongeacht het aantal toehoorders die samen het publiek vormen of ongeacht de lokatie. Het is altijd ‘voelen’ en aftasten, ook wanneer je je in een bezemkast staat om te kleden, omdat het etablissement zelfs niet over een kleine kleedkamer beschikt. Wat dat betreft hebben we niet veel noten op onze zang, wellicht wijs geworden door de jaren en beseffen dat het kleine ook geëerd moet worden.
Gevoelsmensen als wij alle vier zijn, worden we geconfronteerd met allerlei soorten gedachten uit het publiek van positief tot negatief en soms is het beter om je daar enigszins voor af te sluiten, terwijl je tegelijkertijd volledig openstaat ten bate van het produceren van melodieuze herrie. Daarmee breng je de interactie op gang die je accu blijft opladen om zo’n vier uur te kunnen blijven presteren. Dat is de tevens de paradox van ons beroep. Eigenlijk roeping.
Ons eetpatroon is van dermate kwaliteit dat een atheïstische voedingsdeskundige zich spontaan tot de Heere zou bekeren als ze dit ‘lijstje’ aan een zorgvuldige analyse moest onderwerpen. Pompstations langs de snelweg verkopen overwegend American fastfood en kroketten waar je zomaar een koeieoog in kunt aantreffen en waarin de salmonella-bacterieën zichzelf voortplanten als konijnen. Het ergste zijn nog die met de Amerikaanse vlag verpakte magnetron-frites die je ter plaatse in de heater kunt opwarmen en die tot naar aardappelpuree smakende asperges uit blik worden getransformeerd.
Soms doen we ‘verstandig’ als we nog tijd hebben om onderweg een supermarkt te bezoeken (daar is ie weer, die supermarkt!) en dan slaan we wat ‘gezonder’ voedsel in voor die nacht op onze hotelkamer. Want na het spelen, afbouwen en inladen is het goed eten. Dan hebben we een doos vol met croissants, cornuco’s, chips, voorgesneden kaasblokjes, salamiworst met veel te veel E-nummers zodat het langer goed blijft, witte en rode wijn, een pak melk, chocoladepinda’s en een bak olijven. Winkelende ouders herkennen in ons een paar kleine kinderen die van hun gespaarde zakgeld eens een keertje ongecensureerd boodschappen mogen doen en staren ons onthutst na. Het mooiste is, dat we ’s nachts vaak zó moe zijn dat we liggend in onze bedden onszelf melig in slaap lachen. De inhoud van zo’n doos moet dan de volgende dag zo eerlijk mogelijk verdeeld worden onder de diverse huishoudens.
Dat leven is mooi, maar kan nooit lang duren op deze manier. Artiesten spelen zichzelf of naar de afdeling WIK van het UWV GAK of naar hoger sferen, omdat er iets teveel van het leven werd ingezogen. Meestal kan het ons weinig schelen, omdat het nauwelijks een beroepskeuze genoemd kan worden. Je bent het, of je bent het niet.
Natuurlijk vliegen er ook weleens theatrale wanklanken door de bus. Zoals laatst, toen we als zogenaamde ‘steengoeie band’ op het verkeerde feest stonden. Terwijl wij een stevig nummer van Anouk stonden te spelen kwam iemand vragen om een foxtrotje of een engelse wals, wat wij eerder die avond als chique jazzcombo hadden staan spelen tijdens het diner. En dat terwijl we nota bene ons rustige jazzcombo zelf hadden ‘doorgedrukt’, omdat we vermoedden dat dat beter bij de publieks-samenstelling paste. Nee, men wilde eigenlijk alleen onze stevige rockband, want er zou flink gedanst worden! Met vingers in de oren verliet de een na de ander de zaal en ging in een naastgelegen vertrek aan de bar zitten. Daar stonden wij dan al onze energie de zaal in te spelen, kijkend naar zo’n honderd ruggen. Dan richt je je maar tot je kornuiten en sta je de rest van de avond betaald te repeteren.
Maar op zo’n moment zijn we wel erg blij dat er tenminste nog één rug aan de strijkstok blijft hangen.
11 reacties
Tasz · 4 juni 2004 op 13:40
Tja, het lijkt mij een druk leven en dan neem je af en toe te weinig tijd om goed te eten…
Leuke en inzichtelijke column.
Cheers
Tasz
Kees Schilder · 4 juni 2004 op 14:11
Of als je Gibson Les Paul gitaar tijdens een pauze van 10 minuten compleet uit het pand is gewandeld aan de hand van een niet-ingezetene.Wat ongeveer hetzelfde is als, op klaarlichte dag, ongezien een chauffeur uit een rijdende stadsbus ontvoeren, ik bedoel maar..
😀
Weer een klasse column Irma
Ma3anne · 4 juni 2004 op 15:33
Het lijkt mij een heerlijk maar zwaar bestaan. Ontzettend mooi beschreven!
Dees · 4 juni 2004 op 17:12
Het klinkt allemaal erg gezellig. En ik benijd het je wel een beetje, er is ook wel lef voor nodig om vandaag te leven en dat doe je helemaal.
Ik heb alleen een vraagje, zijn jullie niet allemaal godsgruwelijk dik? Ik hoef je menu maar te lezen om er een kilo van aan te komen.
Mja, optreden brandt die vette hap natuurlijk preventief al weg 😀
R@@F · 4 juni 2004 op 19:55
[quote]Van buurtkroeg naar het hoofdkantoor van de ING en van bruiloft naar een viersterren-restaurant in een gerenommeerd en Grand Hotel.[/quote] En dan straks in een café in Limburg met een handvol idioten die op het internet schrijven. En met een uitbater die rijp is voor onvrijwillige opname in een gesloten inrichting! Je moet wat over hebben voor je muziek!
GRoet
R@@F
p.s
Erg leuk!
Eftee · 4 juni 2004 op 23:39
Ziet er ontzettend druk, maar ook ontzettend gezellig uit, jouw leven Irma.
Leuk om eens te lezen, hoe dat werkt.
Mosje · 5 juni 2004 op 00:21
Tja, en dan in juli nog naar dat gat in Limburg waar nog niet zo lang geleden een missionaris is vermoord…..
Het leven kan zwaar zijn….
😛
Hans · 5 juni 2004 op 02:44
ook ik weet hoe het is in een muzikantenbus. Ik ben “de Bob” van de band. Na een gig opruimen en dan effe 600 km terug rijden. Onderweg motorway food en je maar afvragen hoe je dik bent geworden. uitladen, douchen omkleden en dan gewoon 10 minuten te laat op je werk zijn. God wat duurt dan een maandag lang.
Het is 3 uur podium en 12 uur sjouwen reizen en langzaam kapot gaan maar……… het is de moeite waard. (www.botulisme.tk)
Lekkere herkenbare column. Wanneer beginnen we de Cx blues band?
Louise · 5 juni 2004 op 08:36
Heerlijke column.
Ik kan er niets aan doen, maar het lijkt me zó romantisch, jouw leventje on the road.
Dan kun je de nadelen nog zo eerlijk beschrijven, het lijkt me een droom om mee te maken. Spannend, creatief, altijd anders en continue bezig zijn met iets waar je helemaal gek van bent.
Van mij mag je hier eindeloos over doorschrijven. Ik denk niet dat ik er snel genoeg van krijg 😉
Irma · 5 juni 2004 op 13:46
Thanks allemaal voor de reacties.
Ja, het is een rommelig leven en er is lef voor nodig om het gewoon te doen. Maar het hele leven wordt voortgestuwd door lef in mijn geval. En dat bevalt mij wel 😉
Kees, het idee dat onze instrumenten gestolen worden.. Ieuwwww….. krijg de kriebels!!!!
😡 Ons hele instrumentarium + aanverwante PA-onderdelen is ons ‘wagenpark’!
Hans, ik ben ook altijd de BOB, maar vind het niet zo erg. Ik ben niet zo’n alcoholliefhebber, maar meer een gezelligheidsdrinker. Ik ga (net als de andere bandleden) voor spa rood en daar spelen we goed op. Achteraf is het weleens lekker uitzakken met iets sterkers, maar dan houd ik er rekening mee dat ik nog een aantal kilometers moet vreten.
By the way…gewoon daarna naar je werk gaan? Hoe doe je dat? Gelukkig is dit ons werk!
Louise, ik zal je even een paar on the road-verhalen mailen die uit mijn weblog komen. 😉
En dat stel ‘idioten’ ontmoeten in een ‘gat’ in Limburg waar onlangs nog een missionaris werd vermoord, zal wel niet zo hard vallen. Het feest der ‘herkenning’ !
😀
sally · 5 juni 2004 op 23:17
leuke column om een beetje inzicht te krijgen in jouw bestaan.
Het wordt te vaak te veel geromantiseerd denk ik.
toch….alles waar je met hart en ziel voor gaat blijft fijn om te doen…Met z’n ups en downs.
Mij wordt ook vaak gevraagt hoe ik het allemaal kan bolwerken. Thuis, de zaak en heel veel dingen daar omheen. Ons gezamenlijke enthousiasme blijft de drijfveer voor al onze drukke bezigheden.
En dat gaat jou net zo….
Het is de liefde voor de muziek!
groetjes Sally