Het oorlogspad

Vanavond wordt er met grote meerderheid ingestemd met het kabinetsbesluit om de missie van dertienhonderdvijftig militairen met acht maanden te verlengen. Een aantal partijen als D66 en LPF zijn ineens om als een blad aan een boom en de enige partijen die nog tegen zijn, zijn Groen Links en de SP. Bij de PvdA kan men inmiddels ook leven met het geweld dat daar plaatsvindt. Een paar mensen meer of minder op deze aardkloot moet op de keper beschouwd toch weinig uitmaken voor deze ooit rooie rakkers, wiens gewaad inmiddels een donkerpaarse gloed heeft gekregen.

Er was ooit een plan dat de naam ‘vredesmissie’ kreeg toen onze militaire gelederen zich naar Irak begaven. Nederland zou pertinent NIET deelnemen aan de oorlog, ook al werden de drie B’s (Bush, Blair en Balkenende) ondertussen dikke vrienden die elkaar door dik en dun wilden steunen. Zeker toen onze Jaap Aap (de Hoop-Scheffer) een mooie positie in de hoogte kon verwerven na het beleefd aanzitten aan de dis met American’s first cowboy. Daarmee kon hij mooi naar de eindeloze verten verdwijnen, want die eerdere CDA-schandaaltjes moesten maar weer snel uit onze herinneringen. En een nederlandse man op zo’n vooraanstaande positie zou ‘Nederland nog eens extra op de kaart zetten.’

Ondertussen duurt de oorlog voort en schommelt deze heen en weer tussen een guerillastrijd en een burgeroorlog en zo nu en dan, met perioden van ‘dagelijkse kost’, laaien de seriële aanslagen weer op en rollen er weer heel wat koppen. Met andere woorden: het is er nog steeds oorlog.

Dat werd eens te meer duidelijk door een aanslag met een autobom dinsdag, op het moment dat twee Nederlandse jeeps met vier militairen passeerden op een weg in de buurt van de helikopterbasis Tallil. De vier militairen bleven ongedeerd en er was ook geen materiële schade.

Welnee, de bommetjes waren in werkelijkheid veertjes die als een sneeuwvlokjes uit de hemel neerdaalden en de lak van de legervoertuigen nog eens flink oppoetsten en lieten glimmen. Het was bedoeld als een speelse knuffel, een liefdesuiting tussen twee gelijkgestemden die hetzelfde doel nastreven, namelijk democratie en vrede!

Volgens onze grootschaakmeester Kamp zijn er geen aanwijzingen dat de aanslag specifiek tegen Nederlanders gericht was. Nee, in Irak houden ze van de Nederlanders! Eigenlijk willen ze alleen maar VS-soldaten lynchen, want de nederlanders zijn zo’n vreedzaam volkje. De ‘beroemdheid’ Erik O. richtte tenslotte ook alleen maar een kogel op een steen, die daarop afketste en per ongeluk in het lijf van een plunderende Irakees terecht kwam.

Maar ze kunnen tevreden zijn in Den Haag. Verlenging is er nauwelijks voor nodig, want Nederland staat al op de kaart van de Irakezen en andere sympathisanten. Wel lullig voor de nederlanders die zich op dit vlak helemaal geen nederlander voelen en in hun hemd worden gezet door de door hen gekozen regeerders, maar dat mag de pret niet drukken.

Er móet een economisch belang in het spel zijn; dat gevoel kun je bij mij niet wegnemen. Weet Bush soms iets van Balkenende, waardoor Jan Peter tot openlijke ‘ongeldige conclusies’ komt als: ‘stel dat de Amerikanen zich in 1945 hadden teruggetrokken omdat het menens werd?’ Dat mag dan een ongeldig syllogisme zijn, het nederlandse volk inclusief kabinetslieden laten zich er met boter en suiker mee inpakken.

Dan kan IK niet anders doen dan de conclusie trekken dat wij enorm in het krijt staan bij de VS op welke manier dan ook, waardoor een terugkomen op het beginselbesluit geen optie meer is. Bovendien, hoe groot moet je zijn om terug te komen op een eerder besluit?

Kom jongens, laten we massaal de ogen sluiten! Kwaad moet je met kwaad vergelden; uiteindelijk komt het allemaal goed. Een farce! Het participeren aan een ‘vredesmissie’ blijkt een doodlopende weg te zijn. De naam voor die doodlopende weg hoeven we niet meer te bedenken. Die is er al: ‘het oorlogspad’.