Als kat en hond

‘Jij speelt ook maar weinig!’ zegt de kat tegen de hond, die zichtbaar geniet van zijn rust.
‘Neem jij het leven altijd zo serieus?’ miauwt ze verder.
De hond gromt wat en doezelt lekker door. Althans hij doet een poging.
‘We komen nooit echt tot elkaar, hè? Ook al kunnen we samen geweldig spelen. We zijn gewoon geheel verschillend’ vervolgt ze, terwijl ze doet alsof ze al haar aandacht nodig heeft bij het wassen, het mooi maken van haarzelf. De hond heeft nu echt het gevoel dat zijn slaapje hem misgund wordt, dus met een diepe zucht kijkt hij nog maar eens op naar het temperamentvolle poesje. ‘Waar wil je heen?’ vraagt hij met een diepe frons en wacht af.
‘Misschien naar buiten’ repliceert ze. ‘Naar de natuur; iets leuks doen!’
‘Ik ben al zo vaak buiten, ik ben blij dat ik eens even niets hoef op dit moment’ zegt hij vermoeid.

De kat gooit het over een andere boeg. Ze slaat haar pootje uit en tikt hem aan. Op die manier probeert ze hem uit de tent te lokken om het spel mee te spelen. De hond weert het pootje af door snel zijn kop af te draaien en is het nu een beetje zat.
‘Wat is eigenlijk jouw filosofie betreffende jouw leven?’
Ze reageert in eerste instantie een beetje geschrokken op de plotselinge wending die deze conversatie blijkt te gaan nemen en deinst een beetje achteruit. Ze herstelt zich snel.
‘Mijn filosofie? Lol maken, leven bij de dag, genieten van alles wat beweegt en van de natuur. Af en toe geknuffeld worden, lekker eten, drinken en slapen wanneer er niets meer te spelen valt en niet te vergeten: uiteraard groeien..’ Ze zegt het resoluut, er is geen speld meer tussen te krijgen. Ze eindigt met een wedervraag: ‘en hoe zit dat dan bij jou en jouw soortgenoten?’

De hond denkt eens diep na, kijkt even naar boven en zegt: ‘vrijheid, rust, af en toe een loops teefje dekken, niet teveel praten over dingen, kortom mijn dagelijkse dingen die mijn leven structuur en vorm geven, hmmm… gewoon niet te moeilijk!’

De kat trekt een grimas en besluit met ‘zoals ik eerder al zei, we komen nooit echt tot elkaar. Ook al kunnen we samen geweldig spelen. We zijn gewoon geheel verschillend en dat zal wel altijd zo blijven. Maar toch vind ik je heel leuk en misschien juist daaròm vechten we nèt zo vaak samen als dat we samen spelen’.
De hond vindt dat dit weer allemaal veel te ver gaat en is te moe om hierover na te denken.

Zonder terug te ‘blaffen’ draait hij zich nog eens om en zegt: ‘schat, ik wil nu slapen. Zullen we proberen eens niet als kat en hond te leven en morgen een poging doen tot een goed gesprek over onze problemen als twee volwassenen?’ Terwijl hij dit zegt, draait hij zich om, strekt zijn arm en doet het licht uit. Solitair als ze gewend is te zijn, spint zij zichzelf een weg naar de eenzame duisternis.