Novemberstorm

Ken je die mop van die twee die naar Parijs gingen?
Ze gingen niet!
Met moppen moet je vandaag de dag ook uitkijken, want voor je het weet is het de alledaagse realiteit. Drie Palestijnse kopstukken die maandag Yasser Arafat in Parijs zouden bezoeken, hebben de reis uitgesteld. Suha -Arafats vrouw- wilde het niet hebben, want dan wilden ze hem vast en zeker levend begraven.
Arafat is namelijk niet dood.
Arafat is een aantal dagen geleden wel overleden, maar hij is niet dood.
Arafat is hersendood, dat wel. Maar volgens sommigen is hij dat al jaren.

In deze week, die voor mij tot het einde der tijden tot mijn persoonlijke novemberstorm is omgedoopt kan zo’n stukje verwarring over iemand die dan eens volledig dood is en dan weer half, om vervolgens niet eens meer in coma te zijn, terwijl zijn toestand stabiel is (dat kan ik van de mijne in het geheel niet zeggen!) er ook nog wel bij.

Ik kook nog niet over. Zelfs niet vanwege het feit dat onze vieze premier Zalm, een overgekwalificeerd boekhouder, in spierballerige bushtaal de oorlog verklaart aan het terrorisme.
Ken jij ‘m? Terrorisme? Hoe ziet-ie eruit?
Waar moet je je tanks heensturen? Op wie moet je de loop van je geweer richten? Je zou er paranoïa van worden!

Ik vraag me af met welke ogen je moet kijken naar meneer of mevrouw Terrorisme (ja, want ze willen graag met U aangesproken worden, heb ik begrepen)! Ik wilde mijn ogen graag laten nakijken, maar de oogarts heeft pas over zeven maanden een plekje voor mij. De wachtlijsten voor specialisten zijn nog steeds niet ingekort…

Dan ga ik vandaag nog maar even langs de huisarts. Prozac halen. In de bijsluiter staat wel dat je er suïcidaal van kunt worden, maar ik zal plechtig beloven dat ik bij deze mogelijke zelfmoordaanslag niemand zal meenemen.

Ik heb respect voor al wat leeft! Zelfs voor de leden van de Tweede kamer!