Een mooi visitekaartje

Wanneer je door mond- op mondreclame steeds meer werk krijgt, bevind je je in een aangename positie. Geen reclame hoeven maken, ofwel diep in de buidel tasten om te investeren in de zogeheten post ‘Public Relations’, is een aangenaam goed. Op die manier rollen we van het ene in het andere optreden omdat er zich altijd weer mensen in het publiek bevinden die je boeken voor een ander optreden, waar dan ook in het land, zelfs in het buitenland. Zo kwamen we onlangs terecht als hoofdact en afluister op een groots opgezet festival, dat drie dagen duurde en helaas voor het grootste gedeelte in het water viel, doordat de zomer plotseling had besloten zich in een herfstig jasje te steken.

Gemopper hier en gemopper daar. ‘Er moet geld bij’, tot ‘de topper van dit jaar is toch wel het publiek, dat in de stromende regen gewoon bleef staan’ citeerde de krant sommige horeca-ondernemers achteraf in een stukje over het festival.

Toen Erwin Krol daags ervoor zijn sombere weersvoorspellingen met de nodige zwierige bewegingen over ons uitstortte, begonen wij de weergoden aan te roepen, geen genoegen nemend met deze onheilstijding. Was het niet het EK-voetbal dat ons in de weg zou gaan zitten tijdens onze twee uur durende live perfomance, dan zou er klaarblijkelijk van bovenaf wel een ‘elftal’ zijn klaargezet om dit evenement ietsje ‘letterlijker’ in het water te doen vallen.

Hoe dan ook; de weergoden zullen geholpen hebben, want zo de andere artiesten als Hans Dulfer en Gerard Joling repten over koude wind en giga-regenbuien; bij de aanvang van ons optreden was het droog en na afloop konden we nog steeds en zonder jas een drankje pakken bij de tap. De dansende massa bewees ons bovendien dat we ons daar niet voor niets in het zweet stonden te werken.

Maar zoals gezegd; van het ene optreden komt het andere en zo hoort het ook. In dit geval lag het anders. De directe aanleiding dat we daar stonden en zelfs als ‘hoofdact’ op dit grootse evenement was wel een hele bijzondere. Het was mijn pa die de bal aan het rollen bracht. Vijfenzeventig jaar, groot fan, maar een wel zeer bijzondere promotor. Eentje die ik normaal direct de mond zou snoeren.

Toch kreeg hij het voor elkaar om ons te laten boeken. Waarschijnlijk was het de geprikkelde nieuwsgierigheid van de uitbater. Want zeg nou zelf, zou jij een band nemen als er iemand bij je binnenstapt die zegt: ‘ze maken een partij verschrikkelijke kolereherrie en ik zou er zelf nooit een plaat van kopen, maar ze zijn steengoed…!?’

Ha die pa!