Kerstavond 2017. Hoewel nog vier ochtenden te gaan dit jaar, maak ik de balans op na 37.694 kranten bezorgen gedurende bijna negen perioden van vier weken. Wat heeft “De Beste Bijverdienste” mij gebracht, behalve dat ik tegenwoordig dertien keer per week naar bed mag? Die paar centen erbij zijn mooi meegenomen en ’s ochtends vroeg ongestoord verschillende woonwijken doorkruisen zet aan tot meditatieve zelfreflectie. Kranten in brievenbussen schuiven wordt al snel een automatisme, welke slechts hinderlijk wordt onderbroken door het incidenteel kneuzen van een vinger die achter zo’n kutklep blijft hangen. Het hoogtepunt is zonder meer de rondgang met de nieuwjaarskaartjes. Dan moet je buiten bezorguren aanbellen en een virtuele hand ophouden voor een fooitje: een gevarieerde confrontatie met de spiegel van de samenleving. Het is een misverstand dat betere straten weinig geven: de omvang van de aalmoes moet het verschil immers groter maken. In wooncomplexen voor senioren valt het om en om effect op: de krant wordt met de buren gedeeld. De aandrang om ook bij de profiteurs te bellentrekken om het mij uit de mond gestolen brood te compenseren is lastig te onderdrukken. Banken zijn nog altijd mannenbastions, huishoudens niet: de vrouw beheert de knip, mannen roeren met hun vinger door een lege portemonnee. Gelukkig hoor ik zelden na mijn nieuwjaarswens: ‘Van’t zelfde, bedankt!’ gevolgd door de drukgolf van de dichtslaande voordeur. Neem dan dat meiske in Delden, ons regionale Wassenaar. Een collega-bezorger stalkte haar op haar route, stal haar wenskaartjes en incasseerde blosloos haar extraatjes. Fijne dagen!
31 december 2017 #BinnenDoorDenker
3 reacties
Nummer 22 · 29 december 2017 op 09:23
Schitterend het ‘eindejaars leed’ van de oprechte – door weer & wind – krantenbezorger(st)er(s) te lezen Robert. Het leidde mij direct naar de jaren ’70 van de vorig eeuw waar 2 vrienden en ik spontaan gingen staken en mijn broer
‘ de koppelbaas’ dwongen om ons 2 gulden vijftig meer te betalen. Even sputterde hij tegen maar, na het zelf de aangenomen wijken te hebben gelopen (ook naar het erf van de boerderijen) om pas laat in de avond thuis te komen en de klachten over de te late bezorging te moeten afhandelen, uiteindelijk zwichtte voor onze eisen.
In mijn hal liggen de munten klaar voor alle bezorgers die aanbellen. De vaste bezorger van mijn ochtendkrant heb ik 1 keer achterna moeten rennen omdat ik te laat was bij de voordeur. Helaas.. in geen velden of wegen meer te bekennen. Blijkt de bezorging per auto te zijn gebeurd. Uiteindelijk kwam de eindejaars beloning bij deze bezorger maar ik moest daar wel vroeg bij de voordeur gaan staan. Hij schrok toen ik de deur opende en hem de envelop overhandige met mijn nieuwjaarswensen. Het was eind januari 2017.
Helaas een uitstervende (bij)baan.
Ik wens je veel inspiratie voor het om, buiten en binnendoor denken. Een mooi en vreedzaam 2018 !
Karen.2.0 · 29 december 2017 op 11:46
Mooie toegift, zo op de valreep, Robert! Het is een beetje een uitstervend ras, de krantenbezorger. ‘Die van mij’ komt altijd op een snorfietsje. De krant wordt blijkbaar veel digitaal gelezen, maar papier blijft het fijnst, zeker in het weekend en de bezorgservice moet beloond worden!
Arta · 2 januari 2018 op 01:14
Heel mooi neergezet, dit eindejaarsverhaal, Robert!