Van Hot naar Her

Daan Roosegaarde is een van de grootste Nederlandse talenten op het gebied van Design met als specialisatie duurzaamheid en vernieuwing. Hij is inmiddels internationaal bekend. Wat zijn verhaal bijzonder maakt is dat hij in 1997 op het Instituut voor Kunsten in Arnhem begon en hij de school verliet in 1999 met het advies om iets anders te gaan doen. Zijn ideeën waren te bizar voor het bevattingsvermogen van zijn leraren. Met andere woorden, hij werd van school gestuurd. Twee jaar later vatte hij weer moed om zich aan te melden bij de Academie van Breda. Ook daar kon hij na twee jaar vertrekken. Pas toen hij in contact kwam met studenten van de TU in Rotterdam werd zijn geniale geest op waarde geschat. De nerd, want dat is hij, werd verstoten en god zij dank tijdig en bij leven erkend. Wat een geweldige uitvindingen heeft deze jongeman bedacht. Het van Gogh-Roosegaarde pad. Een fietspad dat in het donker twinkelt en fonkelt door de lichtgevende steentjes. Ik zou hele omwegen maken en de hele nacht doorfietsen in een soort magische trance. Of ’s nachts over de Smart Highway rijden met Daft Punk in de cd speler en mij wanen in een futuristische game. Ja, en dat ondanks mijn snelweg angst.

Hij maakt de wereld een stuk mooier. Dit soort verhalen zijn geweldig omdat het hoop geeft,

dus ook hoop dat het met mij allemaal nog goed kan komen. Niet dat ik een genie ben maar óók ik ben een aantal keren van school gestuurd. Waar hij dan zijn ‘verlichtend pad’ is blijven volgen ben ik wel eens flink afgedwaald. Wat wel weer jammer is, hij is 34 jaar en binnen en ik loop al tegen de 50. Dus het wordt voor mij nog flink aanpoten,

en dat is precies wat Fred Teeven nu ook doet. Hij is door de kiesraad gevraagd om de plek in te nemen van Kamerlid Verheijden. Dat laat hij zich vast geen twee keer zeggen, zeker nu blijkt dat de zoektocht naar ‘het bonnetje’ 50.000 euro heeft gekost. Dat moet hij natuurlijk snel op de burger gaan verhalen want dat bonnetje moest toch koste wat kost boven tafel komen en tja, voor niks gaat de zon op. Wat de politiek in Nederland betreft heb ik de hoop wel opgegeven, al kun je nooit inschatten hoe dingen lopen,

zo bedacht ene Davide Martello, geboren in Tuningen, Duitsland met Siciliaans bloed dat hij ooit zijn eigen vleugel wilde bouwen en dat deed hij. Muzikaal was hij altijd geweest en hij schreef op zijn dertiende al eigen werk. Toen zijn vleugel met beeldschermen en led verlichting af was speelde hij naast zijn baan als kapper in bars en hotels. De vleugel nam hij mee achter zijn fiets, getrokken door een speciaal bevestigingssysteem. Op een dag zei hij zijn baan als kapper op en begon aan een tocht rond de wereld waar hij zijn muziek bij voorkeur speelt bij demonstraties en samenscholingen van boze burgers. Dat is pas geweldloos protest. Hij heeft al in 32 landen gespeeld, van Afghanistan tot Rusland maar op de vraag waar hij zich het meest bedreigd voelde antwoordde hij, ‘dat was in Duitsland, in Keulen. Er heerste een grimmige sfeer en ik bleef met angst en beven ‘Friedens-Engel am Flügel’ spelen. Het werkte want de grimmige sfeer ebde weg en mijn doel was bereikt.’

Waar leeft deze jongen van vraag ik mij dan af. De reden dat ik nog in dit politiek zieke klimaat woon en niet met mijn kapper scharen en mijn talenkennis van hot naar her trek is toch echt puur financieel technisch. Maar dan komt die hoop weer om de hoek kijken hè, je weet maar nooit hoe dingen kunnen lopen of fietsen.