25 jaar dood

Zo’n 30 jaar geleden had ik vanuit mijn vaders werk een OV jaarkaart. Soms had ik genoeg van Enschede waar ik studeerde. Voor de gein ging ik dan eens een plaat in Amsterdam kopen. In een plastic tas een wat lekkende thermosfles voor de trein. In die tijd deden ze ook niet flauw over af en toe een saffie. Zo heb ik ook eens reproductie galerij van Dali in Groningen bezocht. Die weke horloges had ik best aan de muur willen hebben maar dus niet voor 800 ballen.

Met een dergelijk idee liep ik eens door de Kalverstraat. Eerst eens een prima bak koffie met gratis zelf gebakken koekjes bij American Discount en dan eens de SF rijen door neuzen. Zo ben ik ook aan die Gregory Benford romans gekomen die hier nu staan. Ergens op een hoek stond een of andere Pipo in stofjas de passanten te bekijken. Gek genoeg knoopte hij net met mij een praatje aan.

Ik dacht bij mezelf iets als, ach je loopt risico’s hier maar zo iemand? Hij legde uit dat hij daar stond om geschikte mensen voor een psychologisch onderzoek te spotten. Hij kreeg van mij een prima indruk of ik tijd had en zo?! “Doe je dit voor een of andere studie?”, “Nee voor een bedrijf eventueel kunnen we je een soort traject aanbieden maar dat hangt van het onderzoek af.” Uiteindelijk liep ik, best benieuwd, met hem mee.

Dat pand bleek vlak om de hoek te liggen. Ik keek wel even raar op toen bleek dat ze een complete etage van een gloednieuw zakenpand beschikbaar hadden. Erg vol was het ook niet. Tja test doen dan maar. De vragen gingen hoofdzakelijk over karakter, gewoontes en voorkeuren. Ik had alles maar zo eerlijk mogelijk ingevuld. Over een mogelijk trainee schap had ik zo mijn twijfels.

Na een minuut of 10 kwam de plaatselijke schoonheid eens met me praten. Alles was netjes verwerkt tot een vel papier wat, met grafiek, klaar voor druk was. Kerel als je zo doorgaat haal je de 30 niet eens. Is die nou serieus? Dat ik maar wat aan zat te kloten oké, maar zoiets? Haar verhaal snapte ik niet zo. Laat ik mijn jas maar weer eens aan doen.

Ze liep nog even mee. Ik kan je nog een boek aanraden en als je dat serieus neemt zit je een flink eind in de goede richting. “Tja als dat in de bibliotheek staat kijk ik er wel eens naar.” “Nee ik geef het je wel mee.” “Tja ik kan je niet beloven of ik het lees maar oké.” “Misschien ben je er nog niet helemaal aan toe maar wacht niet te lang!” Aan toe? Een boek? Wat voor mafkezen zijn dit? Ze had al een kwitantie uitgeschreven. Ze stuurden het wel toe. Of ik even wou tekenen. Toen ik dat weigerde werd dat mens nog kwaad ook.

Raar bedrijf denk je dan. Eenmaal thuis wist een medestudent me te melden dat dit scientology was en wat er zoal gebeurd als ik dat boek wel had laten sturen. Wat overdreven gedoe voor een psychologische test dacht ik. Het leek meer op carrière planning terwijl ik dacht gezakt te zijn. Vreemd ook dat ze niet eens over een salaris begonnen waren. Toch wisten ze toen al dat ik inmiddels al 25 jaar dood ben. Het kan raar lopen niet waar?