5 december

Eindelijk is het zover: 5 december, de dag waar zoveel kindertjes naar hebben uitgekeken. Wekkers lopen een half uurtje vroeger af dan normaal omdat de kinderen moeten worden geschminkt en omgeturnd tot zwarte pietjes of sinterklaasjes. Ouders hebben het druk gehad met de voorbereidingen en het is in menig huishouden een gestresste boel, zo ’s morgens vroeg. Eindelijk is alles klaar; de pietjes en klaasjes staan te trappelen bij de voordeur en de deadline is weer gehaald. Voor half negen is het al een drukte van belang op het schoolplein. Feest!

Maar niet voor dat ene gezin. Na een paar spannende weken is gebleken dat de jonge moeder aan een kwaadaardige vorm van borstkanker leidt; ze zal deze week moeten worden geopereerd. Ze heeft het niet zien zitten om vandaag mee te gaan naar school. Hoe lief bedoeld ook, ze trekt het nu niet, al die meewarige blikken. Haar man heeft dus maar vrij genomen en staat nu met zijn twee zoontjes op het plein. De jongetjes zijn enthousiast: Sinterklaas komt straks! De narigheid thuis is even vergeten, ze mogen lekker kind zijn. Gelukkig kunnen kinderen dat ook, genieten van het moment. Maar als de vader de kinderen “Vol verwachting klopt ons hart…” hoort zingen, voelt hij alleen maar zijn eigen hart bang kloppen onder zijn dikke winterjas. Hoe gaat dit allemaal aflopen? In dit gezin geen feest.

Er staat ook een moeder met haar zoontje. Deze moeder is niet blij, ze maakt zich zorgen. Waarom zijn die andere kinderen allemaal wél vrolijk? Waarom gedragen zij zich wel normaal, zoals een kind zich hoort te gedragen? Waarom heeft haar kind juist in deze drukke periode alleen maar nachtmerries en huilbuien? Waarom wil hij nou nooit eens verkleed? Drie avonden heeft ze achter de naaimachine gezeten om een prachtig pietenpak voor haar kind te maken. Vanmorgen verraste ze hem daarmee; tranen met tuiten. Hij wilde het niet aan. Haar eigen frustraties kwamen ook boven en schreeuwend stonden ze als kemphanen tegenover elkaar. Nu staat hij achter haar, zijn beide armpjes om haar benen geklemd, zijn hoofd naar beneden. Andere moeders werpen af en toe een vluchtige blik op hen; wat een raar kind, zullen ze wel denken. Voor deze moeder en zoon geen feest.

Ik sta vandaag ook op het plein en heb er zin in. Gezellig Sinterklaas vieren met mijn klas en met het team. Vorig jaar was ik er niet bij. Toen zat ik overspannen thuis en gingen alle feestdagen aan mij voorbij. Moeilijke maanden, een vreselijke periode. Sinterklaas hebben we thuis nauwelijks gevierd, een beetje, voor de kinderen. Nu, een jaar later, is dat heel anders. De toekomst ziet er weer zonnig uit: een nieuwe woonomgeving, heel gelukkig met mijn vriend, blij omdat de kinderen weer lachen en zich nu alleen nog maar druk maken over hun huiswerk en het moeten fietsen door de regen, in plaats van piekeren over ouders die uit elkaar gaan. Dit jaar vieren we heel uitbundig Sinterklaas. Een bewuste keuze om een donkere periode voorgoed af te sluiten. Het is hoog tijd voor feest!