A hard rain is gonna fall

Bob Dylan zong ooit A hard rain is gonna fall. Zo net, in de tuin, want het was eindelijk weer eens warme middag, bladerde ik door een verzamelbundel van Remco Campert getiteld Dichter. En jawel, ook hier regen: in het gedicht Chet Baker, de eerste regel: zijn stem is een zachte regen. Hebben dichters en muzikanten, musici, componisten, wat met regen? Ik weet het niet. Regen, zon, liefde, haat, alles komt in de poëzie en de muziek vroeg of laat aan bod. De stem van Chet Baker had inderdaad iets van een zachte meiregen. Had, want hij is niet meer. Uit het raam gevallen. In 020. In 1988. Waarschijnlijk onder invloed van drugs. Drugs: ze maken meer kapot dan je lief is. Hij speelde goddelijk en had echt geen drugs nodig om zo prachtig te spelen.
Maar hij was gevoelig en vooral iets te gevoelig voor de verleiding van die dood en verderf zaaiende rotzooi.

Hij was niet de enige. Charlie Parker, Bird, die godgeworden saxofonist, is ook kapot gegaan aan die rommel. En Janis Joplin, die nog zóveel noten op haar zang had. Af en toe luister ik naar haar muziek en word dan opnieuw meegesleept.
Afgelopen zondag, op 20 mei, zong Charlotte in ‘LiteRAR en Muziek’ Me and Bobby McGee van Janis. Geweldig… Het was of ze er zelf stond, hoewel ze al in 1970 in het niets verdween. Maar haar muziek leeft voort, en ook zij is niet echt dood, omdat ze in gedachten eeuwig met ons meewandelt.

Muziek kan fantastisch zijn. Dat de mensen die haar vertolken soms minder goed tegen het leven kunnen, doet daar niets aan af.