Action-painting door Moeder Natuur

Met de tsunami in Zuidoost-Azië had Moeder Natuur al laten zien dat zij de enige echte wereldleider is en met Katrina is dat nog maar een keer duidelijk gemaakt. Wat wij in honderden jaren hebben opgebouwd, kan zij in een seconde als een glas in scherven doen barsten en verspreiden over tientallen kilometers. Geen dijk is bestand tegen een murenhoge vloedgolf. Geen stad kan het winnen van een bewegende aardkorst. Niets of niemand weerstaat de hongerige mond van een orkaan. Geen mens en geen techniek kan de krachten die in het binnenste van onze Aarde zitten en de krachten die ons vanuit de lucht teisteren, temmen. Zelfmoordterrorist Katrina had geen banden met al-Qaida. Zonder financiële steun maar met goedkeuring van Moeder Natuur was ze toch in staat om harder toe te slaan dan menig terreurnetwerk. Katrina, tezamen met haar golven, greep alles op haar weg om uiteindelijk geleidelijk te sterven in het noorden van de Verenigde Staten. Haar woedende oog sloot zich langzaam, en opende de ogen van haar nog levende slachtoffers. En die duizenden paren ogen registreerden dat de extreme make-over door Moeder Natuur hun stad geen goed had gedaan.

Dat wij, de mensheid, zelf verantwoordelijk zijn voor de gewapende strijd van Moeder Natuur, is onzin. Onze planeet is nog nooit een stabiel geheel geweest; verschuivende continenten, stukken land die in de zoute tranen van de zee verdrinken en eilanden die in diezelfde zee worden geboren en voor het eerst zonlicht zien. Ook zonder rokende schoorstenen, Kyoto en olieslurpende auto’s ging onze regisseuse al haar gang. Als een schilder gewapend met kleurenpalet bepaalt Moeder Natuur waar groen land op het immense doek verrijst en waar het blauwe water stroomt. En dat Moeder Natuur niet snel tevreden is, dat blijkt wel uit het feit dat haar schilderij genaamd Aarde nog altijd niet af is. Het doek hangt al miljoenen jaren onvoltooid in haar uitgestrekte atelier dat de naam Heelal draagt. Over de draaiende doeken om ons heen, die net als het doek van schilderij De Aarde door een grote bol worden verlicht, weten we nog maar weinig. Zijn die wel af? En is dat dan ons lot? Of moeten die nog action-painting met blauwe en groene verf ondergaan?

We wonen op een driedimensionaal schilderij dat niet af is, met als gevolg dat we ons moeten overleveren aan de grillen van de schilder. Daar waar ze haar in de zeeblauwe verf gedoopte kwast neerzet, daar zullen zeezoute tranen vloeien. En daar waar ze haar kwast met vuurrode verf neerzet, daar zal alles tot as verbranden. Geen mens die haar op andere gedachten kan brengen. Of haar schilderij De Aarde ooit afkomt en of ze voor de figurerende mensheid nog een plaatsje op het doek in gedachte had, dat is een vraag die alleen Moeder Natuur zelf kan beantwoorden. Moeder Natuur geeft en neemt, zo mag duidelijk zijn, zonder wroeging.