Addergebroed

Toen ik ging wandelen herontdekte ik de werking van benen en tenen. Nu was ik al gewend elke dag nar mijn werk en terug te lopen, dus een vreemdeling in Jeruzalem zou ik mezelf niet willen noemen. Geleidelijk voerde ik de afstanden op, en nu loop ik soms 25 of 30 kilometer op een dag. Van Hoek van Holland naar Scheveningen en terug; van Schiedam via Delft naar Den Haag; van Spijkenisse via de Beneluxtunnel naar Rotterdam centrum; van Gouda naar Woerden en via Haastrecht en Oudewater terug: ik draai er mijn hand niet meer voor om.

Het lopen gaat op den duur vanzelf: je benen weten wat ze moeten doen en je gedachten kiezen de vrijheid. Bovendien blader je al wandelend in de geschiedenis van ons land.

Zo zag ik even buiten Gouda de boerderij die vroeger het klooster Stein was waar Erasmus een aantal jaren leefde In scherp contrast met dit Humanistisch Heiligschennend addergebroed stond de om zijn heksenjacht terecht bewierookte stad Oudewater. Bij die slechte vrouwen werden de botten vakkundig in stukken opgedeeld en de duimschroeven met precisie aangedraaid. Men legde ze op de pijnbank of in het rad, zodat ook de beenschroeven konden worden aangedraaid, of ze kregen, geheel belangeloos én belastingvrij, met roodgloeiende tangen een decoratie in hun huid gebrand. Mooie staaltjes techniek. De brandstapel was het hartverwarmend klapstuk en een ongekend succesnummer dat altijd afgeladen was. Het openluchttheater van tegenwoordig is er niks bij. De priester en later ook de dominee praatten alles goed en zorgden er als goede ceremoniemeesters voor dat het feest vlekkeloos verliep. Wat flauw van die vrouwen om dan toch nog te klagen! Was het niet tot meerdere glorie van de Heer en moesten ze dus niet blij zijn om te worden uitverkoren?

(O jee, mijn gedachten dwalen weer af. Gelukkig is er geen rechtbank die mij daarvoor tot de brandstapel veroordeelt… Op naar de volgende wandeling!)