Afgedankt

De kinderen stuurden er al langer op aan en uiteindelijk zijn we gezwicht. Zelf wilden we niet weg. Ik heb altijd gezegd dat ik op één manier het pand zou verlaten, gestrekt tussen zes latjes, maar ja, je wordt ouder. Zoonlief dreigde dat hij de boodschappen niet meer zou doen als we niet gingen verhuizen. Mijn vrouw was zo bang na deze bedreiging dat we de dag erna de makelaar gebeld hebben.

En nu wonen we dus in een seniorenflat. Op drie hoog in een achterstandswijk middenin de stad. De ranzige geur van stuk gekookte bloemkool dringt onverbiddelijk door via een rooster dat in verbinding staat met dat van de buren. Mijn vrouw is hard achteruit gegaan de laatste tijd. Ze was hiervoor nog een ondernemende oudere, maar het lijkt nu wel alsof ze alle levendigheid heeft achtergelaten in de oude woning. Uren achtereen zit ze in de versleten stoffen eenzitter. Het lichaam gehuld in een te ruime gebloemde jurk, de pijnlijke onderbenen verpakt in dikke zwachtels. Als een standbeeld staart ze roerloos naar buiten. Ik volg haar blik.

Er fietst een klein jongetje wiebelig de straat door op een groene driewieler. Op mijn bezorgde vragen reageert ze mat.
‘Ik ben zo ongelukkig hier, Piet,’ zegt ze, friemelend aan de ceintuur van haar jurk.
‘Maar jij wilde toch verhuizen hiernaartoe?’
Ze geeft niet onmiddellijk antwoord en staart opnieuw naar buiten.
‘Er komt niemand meer, Piet. Ze zijn ons vergeten.’
Het is waar, er komt nooit meer iemand op bezoek. Onze zoon heeft het druk met het spenderen van zijn zojuist vergaarde erfenis en onze dochter woont te ver weg. Een kwartier rijden elke week in de auto op en neer is volgens haar niet rendabel. De boodschappen worden bezorgd door de supermarktservicedienst. De bebaarde bezorger is alleraardigst, hij leeft wekelijks met ons mee.
‘Ik wil dood, Piet.’
Mijn echtgenote zegt het heel zachtjes. Maar ik hoor het.
Er rollen hulpeloze tranen over de ingevallen wangen. Dit is mijn vrouw, een schriel, meelijwekkend wezen dat ik niet meer herken.

Vroeger renden we lachend achter elkaar aan om de tafel. De kinderen hadden het niet druk en keken vrolijk toe, als twee bewonderende getuigen van onze liefde. Zij was adembenemend mooi. Slank, donker lang haar en de prachtigste reebruine ogen die ik ooit heb gezien. Ik pakte haar beet en pinde haar speels tegen de muur. Giechelend keken we elkaar aan.

Kennelijk willen de kinderen niet graag getuige zijn van onze aftakeling. Ouderdom en gebrek zijn te pijnlijk om te aanschouwen. Men wil niet horen van open wonden, slecht passende gebitten, glaucoom ogen en lekkende incontinentieslips. Een tijd terug ben ik een voorraadje medicijnen gaan opsparen. Er is niemand die ons zal missen. Het oude huis is verkocht, de rommel opgeruimd en de erfenis naar tevredenheid verdeeld.

Mijn vrouw sloft lusteloos naar het toilet. Ze weet niet dat dit onze laatste dag samen is. Misschien moet ik het haar vertellen. Vroeger deelden we altijd alles. Maar hoe vertel ik haar dat ik uitgezaaide kanker heb, zonder hoop op genezing? Nee, zoiets kan ik haar niet vertellen. Dan rest er alleen nog de begrafenis. Voor mijn part worden we afgevoerd in twee komo vuilniszakken. Bloemen niet nodig. Who cares? Opgeruimd staat netjes.