Andere tijden

Er zijn er die somberen. Er zijn er die wanhopen. Er zijn er die bang zijn. Er zijn er die zelfs denken aan emigreren. Er zijn er die boos zijn. En dat allemaal vanwege een haatzaaier met twee paspoorten die bevolkingsgroepen tegen elkaar opjut. En omdat die loonlijsttrekker van een Israëlische geheime dienst straks een wanstaltige en wankele regering gijzelt. Een regering, die het milieu naar de knoppen helpt en 18 miljard of zelfs meer van uw loon, uitkering, wijk, museum, lokale omroep, buurthuis, wijktheater, sportvereniging, hobbyclub, bibliotheek, AOW, pensioen, huurtoeslag, ouderenzorg, het onderwijs (en dus de toekomst van uw kinderen) en ga zo maar door, gaat jatten. Van ú, niet van de gefortuneerden, de multinationals of de bankmaffia…

Ik ben niet somber, want na donder en bliksem, zelfs als die rampen veroorzaakt, komt altijd weer zonneschijn. Ik wanhoop niet, want zelfs als er door die haatzaaierij doden vallen doet leven altijd weer hopen. Ik ben niet bang, want onze ouders hebben ergere dingen meegemaakt. Ik denk niet aan emigreren, want er zijn veel mensen van allerlei slag die door hun menselijkheid goedmaken wat die raddraaier verziekt. Ik ben niet eens boos, want de geschiedenis leert dat in tijden van economische crisis altijd alle mogelijke zonderlingen uit de onderwereld kruipen en ellende veroorzaken, maar dat die ratten altijd weer verdwijnen.

Ondertussen moeten we uiteraard niet stil zitten maar, ieder naar karakter en kunde, in het klein (buren, vrienden) of in groter verband (vereniging of partij) de afbraak tegengaan en alvast de bouwstenen maken en het gereedschap klaarleggen voor de toekomst.

De Amerikaanse folkzanger Woody Guthrie zei altijd dat hij alleen liedjes wilde schrijven en zingen die de mensen zelfvertrouwen en kracht geven. Dat deed hij dan ook tot zijn laatste snik. Heus, we komen er weer bovenop. We slaan ons er doorheen. Want er komen, hoe dan ook, weer andere tijden.