ANNEMIEK

Het was een doordeweekse dag en wat aan de late kant, dus het restaurant was praktisch leeg.
Er dineerde nog een ander echtpaar.
Ze hadden ruzie, althans hij sprak zijn vrouw onvriendelijk en op luide toon toe. Zij zweeg. Daarom denk ik dat het zijn vrouw was.
Aan de berusting op haar gezicht las ik af dat ze het boek van haar huwelijk uit het hoofd kende.

Om begrijpelijke redenen gingen wij aan de andere kant van de eetzaal zitten, maar de monoloog werd zo luid gevoerd dat wij wel mee mòesten luisteren. Ik geïnteresseerd, want misschien liep het wel uit de hand, mijn vrouw geïrriteerd want die wilde gezellig met mij eten.

‘…Als jij zou zeggen dat je nog van me houdt dan…Annemiek…Annemiek…ik prààt tegen je…als jij nu zou zeggen dat je nog van mij houdt dan begrijp ik niet waarom je gisteren zòiets tegen me kon zeggen.’
Zijn stem had iets smekends.
Kennelijk fluisterde Annemiek iets terug want ‘….nèè Annemiek!! dat zijn jouw woorden!! Dat zijn jòuw woorden Annemiek…!!’
Mijn vrouw stond op, liep naar het echtpaar toe en verzocht vriendelijk om minder volume. Hij beloofde beterschap.
Maar zelfs met gedempte stem was hij nog goed te verstaan.
‘…hoor je het nou Annemiek? Omdat jij mij zo overstuur maakt komen die mensen vragen of het wat zachter kan.’

De maaltijd werd opgediend. Het was heerlijk, de bediening weldadig en de wereld weer in evenwicht. Met op de achtergrond het geluid van een man die naar liefde verlangde.