Appie!

‘Even wachten, straks. Ja, ja we gaan zo, Ap’. Kwispelend met zijn hele lijfje staat hij mij met zijn donkere ogen door een paar ruige haren aan te kijken. Treurig en tegelijkertijd verwachtingsvol: een onweerstaanbare combinatie.
Weet hij dat zelf ook? Ik denk het wel. Een al vaak uitgeprobeerde en ondertussen ingebakken succesformule, die hij herhaalt, de slimmerd. Net uit bed en slaperig de trap af stommelend, hoor ik hem bewegen in zijn bench: de aluminium meeneemhut, waar hij ‘s nachts in slaapt. Het huis komt tot leven en hij zwiept vrolijk zijn staartje tegen de tralies om dat te vieren. Ik haal het hoeslaken eraf. Zo, de ‘papegaai’ mag wakker worden. Hij wacht geduldig tot ik wat onhandig het schuifje open maak en vervolgens het deurtje. Een paar stretchoefeningen op de vloer, een enthousiaste verwelkoming en dan weer die blik: gaan we? Gaan we uit? Ik schiet zuchtend in een joggingbroek, een oud T-shirt en dito slippers.
Ik ben er klaar voor, ik lijk nu op een echte hondenmevrouw.
Als ik zijn riem van de kapstok pak, springt hij als een circushond zeker een meter omhoog van blijdschap. Jezus, en krijg dan maar eens de riem aan zijn halsband. Vooral zonder bril.
’Domme Appelenflap, blijf nou effe staan beest, want zo lukt het niet’.

De vroege ochtendlucht prikkelt fris in onze neuzen. Oef, wat kan zo’n klein mirakel trekken. Óp naar de geit van de buren: om aan te ruiken en zacht te grommen voor de lol. Die komt alvast mekkerend naar boven. Ze vindt het blijkbaar ook wel weer eens wat anders: een nieuwe hond in de buurt.
Wat is het licht anders om zeven uur ’s morgens. Een lauw strijklicht dat nog geen scherpte heeft. Appie tilt geregeld zijn poot op om zijn route te markeren. Snuffelt aan oude poepjes en plasjes en platgereden salamanders. Hij blaft naar de koekoek, rent achter vlinders aan. Ik bekijk de wereld even vanuit zijn perspectief: een paadje, een bosje takken , zelfs een oude drol krijgen nieuwe betekenis.

Bij het laatste uitlaten tegen middernacht zie ik de maan en de sterren weerspiegeld in de rivier. Appie staat verwonderd stil bij een boom waar twee nachtegalen een duet met trillers in allerlei variaties oefenen. Blijkbaar vindt hij dit veel leuker dan die koekoek. Zo leer ik ook zijn muzikale smaak kennen. Hij houdt van variatie. Tien dagen meedeinen in het hondenritme, Ik ben er vanzelf helemaal in gaan zitten.

Lang kijk ik echtgenoot’s auto na, als die wegrijdt vol met bench, zakken brokken, riemen, piepspeeltjes en daartussen in ‘mijn’ Appie: het logeerhondje dat weer huiswaarts gaat. De dijk is akelig leeg geworden. Vanavond loop ik niet naar de nachtegalen.

Maar het went vast wel weer, apsoluut!