Arme jongen

Wij hadden vroeger in de klas van de lagere school ook zo’n jochie. Op iedere school zat er wel zo’n knaap. Zo’n jochie dat ongevraagd het schoolbord schoonmaakte en op het eerste gezicht zinloze complimentjes aan de juf of meester gaf. Hij stond altijd langs de kant als er weer eens ergens werd gevochten. Glimlachend vaak. Je zag hem wensen dat ze harder zouden slaan. Een toeschouwer en allemans vriend. Maar niet iedereen zijn vriend. Daarvoor was ie te kleurloos, bleef ie altijd buiten schot. Als er contact met hem werd gezocht dan was dat vanwege zijn gemakkelijke omgang met de mooiste meisjes van de school. Bij hen vond hij gemakkelijk aansluiting. Gegiechel en gekwebbel. Voor een dropveter wilde hij wel een boodschap doorgeven. Hij hoorde veel en vergat zelden iets. Dat merkte je wanneer je op de een of andere manier tegenover hem kwam te staan. Iedereen deelde wel eens een klap aan hem uit. Gewoon omdat je daar zin in had of omdat ie in de weg liep. Dat hoorde voor ons tot de routine op school. Dat kon zo’n jochie weleens teveel worden. Dan zag je zijn gezicht veranderen. Hij keek je dan aan en begon op venijnige toon te dreigen om allerlei kattenkwaad aan je ouders of de meester te vertellen. Ik herinner me de keer dat het mij overkwam. Die blik herinner ik me. Priemoogjes. Het meest onder de indruk was ik echter van de opsomming van mijn vergrijpen. Wat een geheugen. Ik heb daarna geen klap meer uitgedeeld. Vanuit bewondering denk ik. Ontzag. Ik heb dit jochie na mijn lagere schooltijd nooit meer gezien. Mijn moeder spreekt nog wel eens over hem. Zij kent de kinderen uit mijn schooltijd beter dan ik ze zelf ken. Als ze over hem spreekt dan heeft ze het steevast over die valse nicht.

Ik moest aan dit jochie denken toen ik gisteren Albert V. zag. Albert V. had een rechtszaak gewonnen. Albert V. was samen met man Onno H. slachtoffer. Slachtoffer van een poging van BNN grapjassen om de grenzen van de riooljournalistieke betamelijkheid te onderzoeken. Daartoe had BNN een methode gebruikt die niet door de beugel kan. Ze hadden Albert V. en Onno H. afgeluisterd. Dat kon natuurlijk niet. De door de slachtoffers aangespannen rechtszaak bevestigde dat uiteraard. Met duidelijke trots gaf de moraalarme kwebbel zijn interviews. Hij was diep gekwetst en erg emotioneel maar het recht had gezegevierd. En passant voegde hij er, voor de geschiedschrijvers, aan toe dat het voor het eerst in de geschiedenis van Nederland was dat dit gebeurde. Wilt u dat noteren.

Ach, Albert V. Dat iemand er dubieuze principes op nahoudt… ach, dat komt in de beste families voor. Niet iets om je echt druk over te maken. Dat iemand met twee, drie of vier maten meet… ach, ook dat is niet zoveel nieuws. Ook het feit dat iemand iedere gelegenheid aangrijpt om zich verlekkerd, ontdaan, boos of anderszins geëmotioneerd aan TV kijkend Nederland te tonen… ach, het is aan de orde van de dag. Met enige berusting zou ik Albert V. daarom moeten aanschouwen na zijn triomfantelijke verschijning in journaal en actualiteitenrubriek. Echt lukken deed dat echter niet. Ik kon me niet losmaken van Albert V. zijn lagere schooltijd. Arme jongen dacht ik steeds. Arme jongen.