Het is woensdagavond, mijn avond om te koken. Terwijl ik gebogen over alle
potten en pannen sta, tja het zijn er veel want de een wil wel vlees en de
ander is vegetariër, de ander lust geen broccoli en ook geen spruitjes, voel
ik iets in mijn nek.
Gatver zijn er nou nog steeds van die vieze langpootmuggen?? wild begin ik
om mij heen te slaan en voel ik een wel heel robuuste langpootmug. het kan
nog praten ook want meteen hoor ik “auw”!.
Regelmatig worden wij via de media op de hoogte gehouden vanaf welke leeftijd een kind mee kan/mag kijken naar een tv programma of film.
Al jaren kijken mijn dochter van acht en ik naar goede tijden/slechte tijden. Onderuit gezakt, kopje thee en koekje. Voor mij een half uurtje mijn verstand op nul vanwege de onwerkelijkheid. Voor haar echter, pure realiteit.
Natuurlijk moet ik even een weerwoord geven, Keesje. Je column “raamje los”, klopt redelijk en het teruglezen heeft mijn lachspieren, maar ook mijn plasspieren goed gedaan.
Zoals ieder mens heb ik ook mijn “kerstgevoel”. Dit gevoel is alleen niet zoals we op de televisie of in de tijdschriften voorgeschoteld krijgen.
Niks grote versierde tafel vol eten, kaarsjes aan en grote kerstboom vol met de meest schitterende kerstballen.
Niks hele familie in huis gezellig om het haardvuur heen, gezellige gesprekken en een en al harmonie onderling.
