Het is vrijdag de 13e, voor sommige al geen goeie dag maar die van mij kan vandaag niet meer stuk.
Vandaag kom ik oog in oog te staan met de man waar ik eens van dacht te houden en vooral hij van mij.
Uit deze droom ben ik bruut wakker geschud, zo hard dat het na 7 jaar nog naschudt.
Op een echte zondagmiddag waarin iedereen een beetje aan het hangen is, surf ik een beetje over het net.
Op ColumnX lees ik mijn eerder gestuurde columns nog eens en wederom krijg ik weer een brok in mijn keel als ik mijn eigen Column lees over het pesten van mijn dochter.
Liters tranen zijn er gevloeid, met grote tegenzin naar school en vooral altijd maar boos op de hele wereld die voor haar zo gemeen is.
Het is dan zo ver, het Kerstdiner. Misschien wel te begrijpen dat ik daar nu niet echt op zit te wachten, gezellig tussen een paar kemphanen in. Als deze hanen dan nog opgediend op tafel hadden gelegen dan was alles meegevallen. Helaas zaten alle kemphanen gewoon op een stoel aan de tafel.
Wanneer wij, na een lange dag, even lekker onderuitgezakt op de bank zitten heeft mijn dochter van 5 wat vragen over de kerstman. Of anders gezegd: de cadeautjes onder de boom.
Het is zondagochtend 8.15 uur??? en ik ben onderweg naar mijn werk!
Ja, als kraamverzorgster moet je ook op zondag werken.
In het gezin waar ik kom, is het 4e kindje geboren en alles gaat tot nu toe prima met
moeder en kind.
Wanneer ik het adres gevonden heb en aanbel zie ik op het naambordje staan
“dominee”.
