Regelmatig worden wij via de media op de hoogte gehouden vanaf welke leeftijd een kind mee kan/mag kijken naar een tv programma of film.
Al jaren kijken mijn dochter van acht en ik naar goede tijden/slechte tijden. Onderuit gezakt, kopje thee en koekje. Voor mij een half uurtje mijn verstand op nul vanwege de onwerkelijkheid. Voor haar echter, pure realiteit. Toch probeer ik haar steeds duidelijk te maken dat alles gespeelt is maar dat sommige dingen wel echt gebeuren.
Nu wil het geval dat het verhaal wel een heel heftige weg begint in te slaan en dat mijn dochter mij met grote paniek ogen aankijkt en naar mijn bevestiging zoekt.
Tja, en wat zeg je dan als ze bijna laten zien hoe iemand verkracht wordt? Dit is niet echt?
Als ik dat zou doen, dan zou ik liegen en daar heb ik een hekel aan. Ik leg haar uit dat zoiets wel eens gebeurt, dat dat absoluut niet mag en dat je het altijd moet vertellen.
Ze komt nog een paar keer op dit voorval terug maar na 2 weken (??) lijk ik haar overtuigd te hebben.
Echter, er wordt in de serie tegelijkertijd enorm aan een baby getrokken, er wordt bikkelhard gelogen, zelfs tegen de kinderbescherming, en er is veel haat en nijd.
Nu zal je denken, waarom laat je haar nog kijken?. Inderdaad, dat vraag ik me ook steeds af. Het lukt mij niet haar uit het verhaal te krijgen dus maken wij alles bespreekbaar. Het liegen is mijn kinderen alom bekend, het hoort niet, dat doe je niet want de waarheid komt altijd uit, met alle gevolgen. Dan is er nog de baby waaraan zogetrokken wordt. ‘Hebben jij en pappa dat ook gedaan, mam?’. ‘Nee lieverd, niet zo, maar wij waren het niet altijd met elkaar eens’
Hierbij speelt ook een deel eerlijkheid waar ze gelukkig van op de hoogte zijn.
Ze zijn oud genoeg en al vaak teleurgesteld door hun vader dat ze nu begrijpen waarom wij geen bezoekregeling hebben. Als je wilt mag je heen, als je niet wilt, dan niet.
Daar lijken ze zich goed in te vinden en is er een heel groot deel rust over ze heen gekomen.
‘Maar mam, waarom heeft zij een pistool?’ Ja, zover gaan wij tegenwoordig. Zelfs opschool!
Ze snapt zelf ook al dat zoiets helemaal niet mag en dat je iemand nooit dood mag maken.
Kortom, televisie is niet meer wat het was en wat mag een kind nu nog wel zien?
Voor Baantjer is een meekijkleeftijd van 12 jaar maar dat is soms nog minder erg voor haar.
Heb ik al gezegd dat voor GTST een meekijkleeftijd van 6 jaar staat??
Zou het een optie zijn dit te herzien? Of moet de televisie gewoon het huis uit?

Laat een kind gewoon kind blijven, ze kunnen nog lang genoeg in de harde realiteit meedraaien en alle ellende zelf aanschouwen. Dat heet volwassen worden!

Categorieën: Media

12 reacties

archangel · 24 februari 2004 op 13:48

Vind ik een moeilijke hoor Dinah… ik begrijp dat je je kinderen zo lang mogelijk van hun jeugd wilt laten genieten, en ze enigszins wilt afschermen van de ellende die mensen onderling kunnen veroorzaken. Maar misschien moet je je afvragen of er écht een verband is tussen lekker onbezorgd kind zijn, en onwetend zijn van wat er voor verschrikkelijks in de wereld kan gebeuren.

Want je geeft zelf aan dat ze wél doorhebben hoe het eigenlijk hoort, en dat ze beseffen dat de programma’s die ze op tv zien de mens niet altijd op zijn fraaist tonen. Dat er wat tijd overheen gaat voor dat besef komt, en dat je daar als ouder je steentje aan moet bijdragen door ze te vertellen hoe het zit, tja… is dat écht zo’n probleem? Ik denk dat volwassenwording begint bij je geboorte en eindigt bij je dood… betekent dat dan dat je nooit een jeugd hebt? Integendeel!

Hoe je het ook wendt of keert: in onze samenleving komt de informatie, vrijwel ongefilterd, van alle kanten op je af. Dan heb ik liever dat mijn kinderen van míj horen hoe het zit, dan dat iemand anders ze iets vertelt dat ik vervolgens weer moet ontkrachten.

Dat televisie niet meer is wat het geweest is, is wel duidelijk. Een afspiegeling van de verruwing van de maatschappij? Een reden te meer om mee te kijken, zowel voor de televisie, als buiten op straat, waar je kinderen met beide beentjes in het leven staan. Trek je niets aan van schimmige criteria als kijkwijzers, vorm je eigen oordeel, beslis zelf of je kinderen iets wel of niet onder begeleiding moeten zien of leren, en wees er voor ze als ze vragen hebben….

Ik weet zeker dat je een prima moeder bent hoor 🙂 Ik wil dan ook alleen maar aangeven dat je je niet gek moet laten maken door wat er wel en niet zou moeten ‘kunnen’, en wat de criteria zijn voor een gelukkige jeugd van je kids. Dat kun jij zelf het beste beoordelen, en voor zover ik kan zien gaat dat je prima af! Zolang jij beseft dat bepaalde zaken die nu norm lijken te worden kritisch bekeken moeten worden, en je dat besef overdraagt op je kinderen, is er geen reden om aan te nemen dat zij hun jeugd later als ongelukkig zullen ervaren.

pepe · 24 februari 2004 op 16:48

Een lastig onderwerp ja, hier met de jongens helemaal, die willen spelletjes op de pc waarin men als soldaat kan vechten. Alsof oorlogje een spelletje is. De ene zoon(puberend) is op een leeftijd dat hij niet meer bemoederd wil worden en zelf zijn spelletjes wil kopen.
Lang heb ik dit soort spelletjes tegen kunnen houden, maar nu lukt het niet meer. Speelt hij ze niet thuis, dan wel bij vrienden. En dus is er sinds kort zo’n akelig spel in huis, ik heb hem geprobeerd uit te leggen dat oorlog geen leuk spelletje is.
Toevalligerwijs zijn ze op school druk met de tweede wereldoorlog bezig en dus beseft hij goed dat het op de pc een spel is, maar in het echt dus een ernstige zaak.

Lastig wordt als ook zijn iets jongere broer ook wil spelen. Bijna elf, zou hij beseffen wat hij speelt? We praten er wel over, maar wat blijft er werkelijk in het koppie van die kids hangen??

Dus nu maar liever thuis en een goed gesprek, als bij vriendjes en dat ik er geen weet van heb.

Ouder zijn is niet makkelijk, de tijd van pipo de clown en pipi langkous is voorbij.

goeie column en een interessant onderwerp!!

Ma3anne · 24 februari 2004 op 19:37

Geweld op TV en met spelletjes heeft m.i. wel degelijk invloed op kinderen. Dat wordt denk ik erg onderschat.

Hier komt nog steeds geen geweldfilm aan op TV. Ik ben er zelf als de dood voor. Mijn fantasie slaat dan op hol, zodat ik geen oog meer dichtdoe.
Ben er nooit gewend aan geraakt.

Kijkwijzers… kweenie. GTST voor 6-jarigen??? Die zijn maf!

Kees · 24 februari 2004 op 21:11

Recent hebben we mogen leren hoe het kijkadvies wordt bepaald – niet helemaal lekker fris en zeker niet objectief. In ieder geval, ouders zijn zèlf verantwoordelijk voor wat hun kinderen wel en niet mogen zien / horen. Dus elk advies zal door een volwassene moeten worden beoordeeld – je bent zelf verantwoordelijk en niet Kijkwijzer.

Nu ken ik gtst niet, maar gezien de fragmenten die ik de afgelopen honderd jaar bijeen heb gegraasd, zal mijn dochtertje er zéker níet naar mogen kijken. Zes jaar? Echt niet.

Kinderen afschermen van de buitenwereld is niet goed, maar om ze in het eerste decennia alles te laten zien ook niet.

In ieder geval, het onderwerp is moeilijk en iedereen legt de grenzen anders. Reden voor bijna slaande ruzie (zonder kinderen erbij hopelijk) op verjaardagspartijtjes. Overigens mag Laura van mij niet naar Pokemon kijken – en ja, ik heb al héél wat verontwaardigde ouders en kinderen over mij heen gehad.

Li · 24 februari 2004 op 22:55

Een echt nadenkcolumn Dinah. Ook ik begon idealistisch. Mijn kinderen mochten geen speelgoedpistolen of geweren. Stonden ze met een banaan te ‘pauw pauwen’.

Toen ze klein waren verbood ik enge en agressieve films en mochten ze alleen naar tekenfilmpjes kijken. Maar die waren soms minstens net zo eng en agressief. Bovendien keken mijn zoons stiekem bij vriendjes. Vervolgens stond ik het thuiskijken toe, keek ik mee en werd er over gesproken.

Als ‘ouder’ wordt het er trouwens niet makkelijker op. Even je kind voor de televisie zetten en ondertussen iets doen, is er niet meer bij. :dunno:

Li

deZwarteRidder · 25 februari 2004 op 04:57

had al eens een column gewaagd aan GTST..en er is (huiselijk) niet veel veranderd dus volg het nogsteeds terloops…maar je hebt gelijk Dinah, ..de schrijfstijl is veranderd.. meer ruzie, schreeuwen, geweld , lesbo, verkrachting, het is duidelijk het wordt geschreven om te shockeren..denk dat het verhaal te zoetsappig werd..de maatschappij verhard..te beginnen bij GTST…?? Maar je hebt gelijk het is geen kindvriendelijk programma, het is het negatieve echte leeftijd op 78 toeren.. Het zij een Tijden Slechte Tijden..

eveltje · 25 februari 2004 op 05:31

in mijn kindertijd (nogaltijd bezig eigenlijk)
was het redelijk anders
mijn moeder als feministe verzette zich tegen alles wat barbie roos of glitterend was,
maar ik vind op zich dat je kinderen lekker onwetend mag laten voor een tijdje toch.
sinterklass is toch ook zoveel leuker als je echt gelooft in die ouwe kerel

Eftee · 25 februari 2004 op 13:42

Sinds vorig jaar mag m’n zoon gtst kijken (Wij noemen het slechte tijden, nog slechtere tijden.).
Hij is 11 en het is een hot item in z’n klas. Wel moeten we hem er regelmatig aan herinneren het niet na te spelen op school. Dat schijnt, volgens juf, te gebeuren.
Wij houden wel de leeftijdsgrens aan, die erbij staat, maar bij gtst is die grens volgens ons ook te laag. We praten wel vaak over dingen die hij op tv gezien heeft. Meestal zijn het dan vragen als: “Kan dat echt, mam?”. Hij wacht meestal niet op de volledige uitleg en is snel tevreden met een kort en simpel antwoord.
Zelf in de gaten houden welke programma’s geschikt zijn, is het beste. Maar soms kijken ze stiekem toch, is onze ervaring. Is het niet thuis, dan is het wel ergens anders.

Mosje · 25 februari 2004 op 22:32

[quote]Laat een kind gewoon kind blijven, ze kunnen nog lang genoeg in de harde realiteit meedraaien[/quote]
Tuurlijk moet een kind de kans krijgen kind te zijn, maar je moet ze ook weer niet al te beschermd opvoeden.
Zelf keek ik altijd mee met mijn kids, totdat ik merkte dat ze onderscheid konden maken, zelf een oordeel konden vormen.

Kobus · 26 februari 2004 op 00:48

Kinderen worden beïnvloed door de TV. Maar de grenzen moet je als ouder(s) toch zelf vaststellen. Wat voor het ene kind kijkplezier is, kan voor een andere heel bedreigend zijn. Ook bijv. een jeugdjournaal waar men toch probeert rekening te houden met gevoelens van de kids balanceert voortdurend het randje. Lastige bij soaps lijkt me dat de verhaallijn telkens verandert. Je kunt niet je kinderen wel een gedeelte van de serie laten zien en bij een andere verhaallijn het kijken verbieden. En hoe goed of slecht ook gespeeld, men probeert toch wel vaak de actualiteit van het moment in te passen. En daar ontkomen de kinderen toch ook niet aan.
Het is al meer als 20 jaar geleden, dat ik op de radio (VPRO) eens een discussie beluisterde tussen kinderen over vrijwillige euthanasie bij kinderen. Want de kids hadden genoeg van het leven, en claimden dat recht. Het was een hot item in die tijd. Ik vond, en vind het nog steeds, een kwalijke zaak om kinderen op die manier te confronteren met actualiteit.
Goed om over dit soort zaken weer eens aan het denken te worden gezet.

viking · 26 februari 2004 op 10:44

Enkele dagen geleden zag ik op tv een fragment van Rembo en Rembo. Of zoiets. Het fragment liet zien hoe twee volwassen kerels zich volgoten met iets wat voor stront en pies moest doorgaan. Dit was dus een kinderprogramma, uiteraard van de VPRO voor moderne gezinnen en duidelijk gemaakt door volwassen die in de overtuiging zijn dat kinderen dít leuk vinden…

En natuurlijk vinden kinderen dit leuk. Ik lach na bijna 39 jaar nog steeds om een goede scheet. Maar om het zó in beeld te brengen als in bovengenoemd voorbeeld? Wat mij betreft volkomen smakeloos. Dat geld voor wel meer programma’s waardoor, zoals Dinah in haar column schreef, het steeds moeilijker wordt om als ouder te bepalen waar je je kind naar laat kijken. Nu ben ik (nog) geen ouder dus ik heb makkelijk lullen. En ik heb bovendien geen kabel en geen schotel. Dat maakt het dus nog een stuk eenvoudiger. – Het ergste dat mij in die zin kan overkomen is dat ik per ongeluk, al zappend, bij PaPaul terecht kom. Bij de gedachte alleen al word ik even stil. Ooit vond ik hem wel amusant, nu maakt deze aanstellerige blubbernicht mij misselijk. Maar dit terzijde. – Het tv aanbod is duidelijk veranderd.

Als kind (en nu nog) ging ik helemaal in een stuip bij ‘Bugs – what ’s up doc – Bunny’ en meer van dit Warner Bros geweld. ‘Haaa, maar da’s ook geweldadig en dus slecht’ zullen enkele nu roepen. Klopt voor de helft. Het is geweld dat naar mijn idee herkenbaar is als ‘niet reëel’ en wat door de meeste kinderen niet echt serieus genomen wordt. Ik heb tenminste nooit de behoefte gehad om een ander kind te laten exploderen (daar heb ik nu meer last van). Niet mee eens?

Vergelijk voor de aardigheid eens de cartoonfiguren van Warner Bros met de hedendaagse superhelden (in een cartoon). Ooit gerealiseerd hoezeer de oogopslag van de cartoonfiguren suggereert of het bittere ernst is? De hedendaagse toons hebben allen een ernstige strijdvaardige, wraaklustige oogopslag. Zet deze figuurtjes in een decor van een realistisch misdrijf, bruut geweld, muziekje eronder waarbij, zeker bij dolby surround, je ruggegraat 180 graden draait, dan lijkt me effect compleet. Heel anders toch dan een ‘loony-tune’ deuntje, mallotige blik (veel verwondering en scheel kijken) en domweg achter elkaar aan rondjes rennen om een lantaarnpaal waarbij de één plotseling van de aardbodem lijkt verdwenen en vervolgens weer achter de paal tevoorschijn piept.

Naar mijn idee zijn kinderen wel degelijk in staat het verschil te herkennen tussen werkelijkheid en fictie. Zowel bij tekenfilmpjes als bij andere programma’s. Het probleem zit ‘m gewoon in het aanbod. Wat ik wil zeggen is dit: het is moeilijk een kind te verbieden ergens naar te kijken als de hele wereld ernaar kijkt. Misschien wordt het gewoon eens tijd dat de kijker eens wat kritischer wordt in plaats van zich dagelijks die bagger te laten voorschotelen.

En ik sluit me zeer zeker bij Dinah’s conclusie aan: laat kinderen gewoon een paar jaartjes langer lekker kind zijn.

MBB · 10 november 2004 op 22:15

meekijkleefted [b][i] ZES JAAR????[/i][/b]??
Ik ben twintig, kijk regelmatig horror-en actieseries, en ik ben nog STÉÉDS geïntimedeerd bij het [b]alleen al het verbale(!) geweld [/b]van soaps.
Zoveel zelfs, dat als mijn (jongere) zusje kijkt ik vrijwel meteen de kamer uitvlucht, voordat ik ook in het emotionele geweld eruit over me heen krijg. Nog maar niet te spreken van het fysieke geweld)

Geef een reactie

Avatar plaatshouder