April 1983
Een sympathiek drietal presenteert zich op het moment dat ik de deur opendoe. Ik wrijf snel de laatste traan weg uit mijn gezicht en inspecteer, één voor één, de drie gezichten voor me.
“Dag mevrouw, bent u geïnteresseerd in wat bijbelse tijdschriften?”, vraagt de man op de voorgrond met een vriendelijke, charismatische lach.
Ze noemen mij wel eens introvert.
Het is vandaag een donkere, grijs bewolkte dag, geen straaltje kan ervan af. Ik zit, volledig in mezelf gekeerd, op het blauw, lederen bankstel van mijn ouders, glazig door het kraakheldere glas naar buiten te turen. Intensief bestudeer ik elk detail rondom het huisnummerplaatje van de overburen. Het is nog steeds hetzelfde nummer als twee jaar geleden. Ik merk op dat elke keer wanneer ik een bepaalde periode, onbewogen naar het nummerplaatje staar, de acht van achtenzestig verandert in een nul. Huisnummer zestig, achtenzestig, zestig, magisch!
