Pijltjes schieten. Ik gebruikte er de NCRV-gids altijd voor vroeger. Die likte het lekkerst. Je kreeg er de mooiste pijlen mee. Ik knipte lange repen papier uit de gids. Welke dag, dat maakte geen verschil. Zaterdagen schoten net zo nauwkeurig als maandagen.
Een voetbaltrainer staat voortdurend onder druk. Altijd maar presteren, terwijl verwaande directeuren continu over je schouder mee kijken. Of kritische fans, die onophoudelijk achter de dug out staan te schreeuwen dat je die ene waardeloze verdediger moet wisselen. Je moet van goede huize komen, wil je daar tegen bestand zijn. Frank de Boer is zo iemand. Nu weet ik waarom.
Vroeger verzamelde ik postzegels. Waarom weet ik niet meer precies. Ik denk dat het iets te maken had met het gemak van die hobby. Van een verzameling opbouwen word je zelden moe. En het is altijd beschikbaar. Wanneer jij dat wilt pak je je boeken met postzegels uit de kast. Kijk je een paar minuten naar een Indonesisch exemplaar waar wijlen Soeharto op afgebeeld staat. Omdat het kan. Als ik het kijken naar mijn zegels zat was, ging ik bij de boekhandel nieuwe halen van een exotisch land. Zo’n land waar je van wist dat je daaruit nooit een ansichtkaart zou ontvangen. Niet zonder reden dacht ik vandaag aan mijn oude hobby.
Woeste Wouter staat al tweeënhalf uur te schoffelen in het park. Hij vraagt zich af hoe het kan dat onkruid zo hard groeit op plekken waar je het niet wilt. Heeft hij nooit geweten. Wouter staat niet voor zijn lol te tuinieren in de hitte. Hij heeft straf. Taakstraf. Iets met een laffe beroving en een bejaarde.
Zie hem eens lopen door dat mulle zand. Met die platte poten van hem. Totaal gedesoriënteerd scharrelt hij wat rond bij een achtergelaten picknickmand. Bijt zijn snavel stuk op een leeg blikje cola. Een vreemde gewaarwording is het. Een keizerpinguïn op het strand. Je denkt vrijwel meteen dat er dan iets niet klopt. Alsof je een labrador tussen twee portiekflats achter een koolmees aan ziet vliegen. Dat idee. De beelden van de eenzaam waggelende pinguïn op de zanderige oever van Nieuw-Zeeland gaan de hele wereld over. Happy Feet noemen ze hem.
