Pijltjes schieten. Ik gebruikte er de NCRV-gids altijd voor vroeger. Die likte het lekkerst. Je kreeg er de mooiste pijlen mee. Ik knipte lange repen papier uit de gids. Welke dag, dat maakte geen verschil. Zaterdagen schoten net zo nauwkeurig als maandagen.
Een voetbaltrainer staat voortdurend onder druk. Altijd maar presteren, terwijl verwaande directeuren continu over je schouder mee kijken. Of kritische fans, die onophoudelijk achter de dug out staan te schreeuwen dat je die ene waardeloze verdediger moet wisselen. Je moet van goede huize komen, wil je daar tegen bestand zijn. Frank de Boer is zo iemand. Nu weet ik waarom.
Vroeger verzamelde ik postzegels. Waarom weet ik niet meer precies. Ik denk dat het iets te maken had met het gemak van die hobby. Van een verzameling opbouwen word je zelden moe. En het is altijd beschikbaar. Wanneer jij dat wilt pak je je boeken met postzegels uit de kast. Kijk je een paar minuten naar een Indonesisch exemplaar waar wijlen Soeharto op afgebeeld staat. Omdat het kan. Als ik het kijken naar mijn zegels zat was, ging ik bij de boekhandel nieuwe halen van een exotisch land. Zo’n land waar je van wist dat je daaruit nooit een ansichtkaart zou ontvangen. Niet zonder reden dacht ik vandaag aan mijn oude hobby.
Woeste Wouter staat al tweeënhalf uur te schoffelen in het park. Hij vraagt zich af hoe het kan dat onkruid zo hard groeit op plekken waar je het niet wilt. Heeft hij nooit geweten. Wouter staat niet voor zijn lol te tuinieren in de hitte. Hij heeft straf. Taakstraf. Iets met een laffe beroving en een bejaarde.
Zie hem eens lopen door dat mulle zand. Met die platte poten van hem. Totaal gedesoriënteerd scharrelt hij wat rond bij een achtergelaten picknickmand. Bijt zijn snavel stuk op een leeg blikje cola. Een vreemde gewaarwording is het. Een keizerpinguïn op het strand. Je denkt vrijwel meteen dat er dan iets niet klopt. Alsof je een labrador tussen twee portiekflats achter een koolmees aan ziet vliegen. Dat idee. De beelden van de eenzaam waggelende pinguïn op de zanderige oever van Nieuw-Zeeland gaan de hele wereld over. Happy Feet noemen ze hem.
De schepschotel van het restaurant van de Tweede Kamer moet verdwijnen. Dat vindt de hele fractie van de Partij voor de Dieren. Ja, alle twee vinden ze dat. Ik wist niet eens dat Haagse volksvertegenwoordigers tijd hebben om te lunchen, maar het blijkt dat ze voor een paar centen onbeperkt kunnen nassen van de daghap. Kauwen, kauwen en nog eens kauwen voor krap zeven euro.
Het is een drukte van belang voor de rechtbank in New York. Een grote verzameling kamermeisjes staat Dominique Strauss-Kahn op te wachten. “Shame on you, shame on you!” schreeuwen ze als hij uit een dure bolide stapt. Het doet DSK niets. Stoïcijns loopt hij de schorten voorbij met een vrouw aan zijn arm.
“Oh my God! This apple pie is fucking tasty, isn’t it?” Bill Clinton schreeuwde het uit van genot. Afgelopen weekend was hij op bezoek in Amsterdam. Omringd door zes enorme kleerkasten wandelde de Amerikaanse oud-president zomaar een café binnen. Bill bestelde koffie met appeltaart. Zelf gebakken appeltaart. Dit was het nieuws dat ik zeker niet wilde missen. Helemaal niet toen de NOS-presentator mij in herhaling vertelde dat Bill zó wild werd van de appeltaart, dat hij met een extra exemplaar onder zijn arm de deur uit liep. Voor wie hij die taart meenam vertelde de verslaggever niet. Het kon me eerlijk gezegd ook geen reet schelen. Enige waar ik aan dacht, was hoe het omgekeerd zou gaan. In Amerika.
Tot deze week had ik nog nooit van Willem Cool gehoord. Voor hem, maar zeker ook voor D66, was het beter geweest als dat zo was gebleven. Het Noord-Hollandse statenlid Cool kon maandag bij het stemmen voor de Eerste Kamer verkiezing het rode potlood zo gauw niet vinden en gebruikte zijn blauwe pen. Pragmatische aanpak, maar niet zonder gevolgen. Zijn stembiljet werd ongeldig verklaard en daardoor verloor D66 een zetel aan de SP. Proceduredingetje. Regels. Dikke fout. Kan zijn, maar ik wil Cool als premier! Vandaag nog. Eindelijk een man die daadkrachtig is op momenten dat het echt spannend wordt. Hij laat zijn mensen niet stikken. Grijpt alternatieven met beide handen zonder zijn doel uit het oog te verliezen.
Onlangs 18 geworden en nog niet geregistreerd in het Donorregister? Opgelet dan! De kans dat je minister Schippers (Volksgezondheid) binnenkort achter je aan krijgt is groot. Zij gaat jongeren eraan herinneren een donorregistratieformulier in te vullen. Schippers hecht er veel waarde aan dat iedereen zijn keuze voor orgaandonatie vast laat leggen. Je kunt het maar geregeld hebben.
In Kirgizië kan de regeringscoalitie weer op volle kracht vooruit. Tot voor kort vochten de deelnemende partijen elkaar nog de tent uit, maar dat is nu verleden tijd. De oorzaak van de vele onderlinge frustraties weten de parlementariërs aan de aanwezigheid van boze geesten. En daar zit niemand op te wachten natuurlijk. Alleen maar ruzie en ellende met geesten, zo is dat nu eenmaal. Die kun je dus maar beter zo snel mogelijk verdrijven. Zo gezegd, zo gedaan. In het parlementsgebouw werden zeven schapen geslacht en dat was het dan met de boze geesten. Na de rituele zuivering loopt de coalitiemachine in Kirgizië weer als een zonnetje.
Het wordt smullen op de Knastercross in Geulle dit jaar! De organisatie van dit Limburgse motorcrossevenement introduceert tijdens de editie van 2011 een PVV-klasse. Een aanvulling op succesnummers als de ‘Sjoremklasse’ en de ‘Kijkmaarwatjeindeschuurhebtstaanklasse.’ De PVV-klasse is bedoeld om stemmers op Wilders’ partij de mogelijkheid te geven om op de crossbaan openlijk voor hun politieke voorkeur uit te komen. De initiatiefnemers van het nieuwe onderdeel juichen het toe als mensen zich voor de race transformeren tot een ‘Geert’ of een ‘Dion’.
