Geen Ochtendmens

Ik ben duidelijk geen ochtendmens. Vooral vanochtend had ik moeite met opstaan.
Zoals iedere morgen lag ik nog in mijn bed te genieten van het bekende straaltje zonlicht dat me trouw als altijd kwam wekken. Hij glipte tussen mijn gordijnen door en verwarmde mijn gezicht.
Ik wist zeker dat ik nog minstens tien minuten had voordat mijn wekker zou beginnen met loeien en ik mijn pols zowat zou kneuzen bij het rammen op de snooze-knop van het herriemakende ding.