*iiiiiiiiiiiiiiiiiiiiii* zoemt de mug door de kamer.
Dat was te verwachten, want de ramen stonden nog open en het licht had aangestaan.
Toch wel bijzonder hoe zo’n klein beestje het voor elkaar kan krijgen zoveel irritatie op te wekken.
Hier zit ik weer.
Om mij heen hoor ik constant mensen praten, af en toe gaat er ergens een telefoon af, toetsenborden rammelen, en die van mij gaat op dit moment nog het snelste. Wat een drukte! En toch….
wanneer ik in gedachten dit bericht typ lijken de geluiden te verstommen en op te gaan in de achtergrond. Stilte in mijn hoofd.
Stilte.
