’s Avonds, als hij de deur van haar slaapkamer zachtjes achter zich dicht trekt en zij zich in haar bed radeloos oprolt, negeert Melanie de poster op de muur. ’s Ochtends inspecteert ze zorgvuldig haar kleding voor de spiegel. De gescheurde zwarte jeans en het strakke hemdje, kunnen er mee Lees meer…
‘Waarom kijkt zij zo boos?’ vraagt Piet zachtjes aan Gnomon. ‘Ik ben nu toch niet meer in overtreding nu ik in Tempus ben? En nu ik de tijd gesynchroniseerd heb?’ Gnomon haalt zijn schouders op. ‘Vraag het haar. Dat we uit hetzelfde geslacht komen, betekent niet dat ik weet wat Lees meer…
Mijn ogen zijn gesloten en mijn gezicht is gericht op de zon. Ik voel de warmte door mijn winterjas heen, de stralen strelen mijn gerimpelde gezicht. Een glimlach verbreedt mijn mond. Achter me spelen kinderen, voor me passeren fietsers. Ik negeer hen en geniet. Ik zit, verder is er niets. Lees meer…
Uitgeput zakte Piet neer op de geplaveide straat. Zodra Gnomon de tijd had stilgezet, was al zijn energie verdwenen. De twee dagen dat ze gereisd hadden, voelden ineens echt als ruim een jaar. ‘Gaat het wel, Piet?’ De elf klonk bezorgd. ‘Een ritje op Grillo hakt er stevig in. Je Lees meer…
Nergens was het zo veilig als thuis aan tafel. Omringd door mijn kinderen en kleinkinderen durfde ik mezelf te zijn. Daar mocht ik vrolijk zijn en mochten mijn tranen vloeien en mijn mondhoeken wegzakken. Het leven buiten onze vertrouwde living was zo anders dan ik me had voorgesteld. Natuurlijk wist Lees meer…
