Mijn ogen zijn gesloten en mijn gezicht is gericht op de zon. Ik voel de warmte door mijn winterjas heen, de stralen strelen mijn gerimpelde gezicht. Een glimlach verbreedt mijn mond. Achter me spelen kinderen, voor me passeren fietsers. Ik negeer hen en geniet. Ik zit, verder is er niets.
Heel even voel ik me niet eenzaam, maar gestreeld. Heel even maak ik me er niet druk om dat ik straks weer terug moet naar de lege flat. Heel even denk ik niet aan mijn kinderen die afgelopen weekend geen tijd hadden om op visite te komen. Heel even.
Categorieën: Thema column
Lianne
Ik ben een enthousiast schrijfster van fictie. Voel me nog beginnend, schrijf korte verhalen in allerlei genres, maar altijd met aandacht voor de mens achter het verhaal. liannehartman.wordpress.com
5 reacties
Nummer 22 · 19 februari 2017 op 09:57
Lianne, mooie column!
De leegte achter gesloten ogen dat alleen door geluiden wordt verstoord van spelende kinderen die jouw lege flat toch, al was een klein beetje, weer met geluiden vullen zoals het vroeger was!
Mien · 19 februari 2017 op 10:27
Gelukkig komt het voorjaar alweer wat dichter in de buurt. Groeistuipen om weer van te genieten.
NicoleS · 19 februari 2017 op 12:59
Ontroerend, Lianne. De eenzaamheid mooi beschreven.
Karen.2.0 · 19 februari 2017 op 14:12
Eens met Nicole, de eenzaamheid is tragisch voelbaar. En mooi weer helpt dan, gelukkig maar.
Esther Suzanna · 20 februari 2017 op 10:27
Prachtig.