Auto van de zaak

Vanmorgen was het voor het eerst weer schemerig toen ik mijn diesel startte voor de aanvang van de dagelijkse woon-werk reis. Godzijdank. Voor het eerst heb ik kunnen zien dat ik elke morgen door prachtige stukken natuur rijd. Sinds eind november dacht ik door een 107 km lange tunnel te rijden met voor me lampjes van aanlokkelijk rood en achter me paranoïde kunstmatig wit licht. Voor ik aan deze nieuwe baan begon dacht ik dat reizen in een nieuwe zakenauto een prima carrièremove was. En dat rijden in een nieuwe limousine aanzien geeft. Hoe naïef. Ik hoorde vanmorgen voor het eerst weer merels zingen, de waterkippen mekken, totdat ik mijn blinkende diesel startte. Ik zag vanmorgen een reiger over het water scheren en werd daardoor afgeleidt van mijn fullscreen navigatie. Mijn 8 luidsprekers spuwden satanistische teksten. Eerst over de ineenstorting van mijn gouden-handdruk-kapitaal vergaard bij mijn vorige werkgever wat ik geheel in aandelen heb gestopt, voordat de crisis begon. Daarna meldt de NOS nieuwsradio dat de wapenbeurs in Saoudi Arabie ook revolver in goud aanbiedt. Heb ik nou altijd al willen hebben, zal de LOI ook de cursus wapens verkopen in hun assortiment hebben?
Mijn besluit staat eindelijk vast. Ik word columnist en timmer van hout een tuinhuisje met onder het raam mijn bureau. Ik begin elke morgen voor dageraad en becommentarieer de wereld en bekritiseer de dikke nekken waartoe ik eens wilde behoren. En tussen mijn woedeaanvallen door, kijk ik over de vijver voor mijn kantoor en verfoei elke diesel die mijn rust durft te verstoren.