Vrijgezel zijn is een vak apart. Met meer oefening op het gebied van ‘samenzijn met iemand’ waan ik mezelf nu in een compleet andere dimensie. Na een aantal humeurige maanden begin ik er eindelijk ook de voordelen van in te zien, de balans slaat door in de plus. Aan het eind van de week heb ik tot mijn verbazing een beetje goed humeur over. Dit inzicht kwam als donderslag bij heldere hemel. Maar voor het zover was, heb ik mezelf erg moeten uitdagen om de situatie bij de lurven te vatten.

Het begon met het ‘praten’. Natuurlijk voelde ik de bui al hangen. De man waar ik zo gek op was, is over het algemeen niet zo goed in het benoemen van zijn gevoelens. Wij hebben er dagen over gedaan om elkaar duidelijk te maken wat we eigenlijk wilden. Ik trok zijn antwoorden eruit als een boerin die een kalf in stuitligging ter wereld helpt. Het ging niet echt vanzelf. Eindscore: hij wilde zwart, ik wit. Nou, vrienden dan maar? Ik voelde nog steeds meer dan vriendschap, maar vooruit, we wilden elkaar niet kwijt. Voor het eerst een ex in mijn vriendenkring, gekker moest het niet worden. Vol goede moed heb ik keihard mijn kop gestoten aan de muur die hij om zich heen had gebouwd. Naïviteit is een van mijn mooiste eigenschappen, maar kan zich ook ontzettend tegen me keren. Dus heb ik zijn sleutels teruggegeven en afstand geschept. De enige woorden die wij tegenwoordig wisselen zijn ‘hoi’ en ‘houdoe’. Oef, eindelijk rust…

Tot voor kort vielen mij de voordelen niet op. Ik fluit nooit maar vorige week schrok ik me kapot; ik stond fluitend af te wassen. Niet alleen omdat de afwas nu kleiner is. Er is duidelijkheid. Deze duidelijkheid laat zich uiteenzetten doormiddel van een aantal kenmerken. In den beginne was er stilte. En rust, héérlijke rust. Duidelijk is ook dat niemand mijn ondergoed ziet, het maakt geen moer uit wat ik draag. Ook mijn benen (en andere onzichtbare harige plaatsen onder de kleren) hoeven erg duidelijk niet steeds netjes geschoren en geplukt te worden. Ik ben niemand zijn kippetje meer. Waar ik mezelf eerst inhield kan ik me nu duidelijk lekker laten gaan. De huispak-uren zijn vervroegd tot wanneer ik maar zin heb. En het hé-le bed is lekker voor mij alleen. Het is me nu pas duidelijk op hoeveel verschillende manieren je in een tweepersoons bed kan liggen. Geen snurkende, bewegende man die mij uit mijn slaap houdt. Geen oud zweet meer op mijn lakens als hij naar huis is, waardoor ik niet meer als een dolle stier aan elk hoekje van de lakens snuif en dus de slaap niet meer vat.

Er zijn nog meer duidelijke opties toegevoegd. Knoflook eten tot ik er bij neerval. Erna veel bier drinken. Bierboeren laten met een knoflookwalm. Flirten op de sportschool. In mijn stamkroeg met maten gaan zuipen zonder scheve blikken van de wederhelft. Slobberende bandshirts dragen zonder de opmerking te krijgen: ‘dat is zonde van je mooie figuur!’ Ik ben geen etalage! Keiharde muziek opzetten, ja óók At The Gates en DJ Paul Elstak, wanneer ik maar zin heb. Een bos rozen kopen voor mezelf zonder kruisverhoor bij thuiskomst. Het Walhalla aan vrijheden, opties, duidelijkheden. Hulde, hulde aan alle voordelen van het vrijgezelle bestaan!

Die rozen waren rood. Zoals veel vrouwen dat wel eens doen, kocht ik iets fijns voor mezelf. Ik zette ze in een vaas en werd bij de aanblik ervan plotseling heel klein. Het fluitdeuntje bestierf op mijn lippen. Deze rozen schreeuwden keihard in mijn hoofd: ‘jij bent eenzaam! Deze rozen had je van een man moeten krijgen!’ Alle voordelen van het vrijgezelle bestaan kwijnden plots weg zoals de rozen deden. Ik heb ze expres geen water gegeven.

Categorieën: Liefde

evil-ine

Columns persen zich zo af en toe uit mijn hoofd, het is dan alsof mijn vingers een eigen leven leiden. Ik hou van schrijven recht uit mijn hart. Het is inspirerend om andermans werken te lezen. Ik hoop dan ook op mijn beurt iets toe te voegen. Wat mij doorgaans inspireert: oude thrashmetal, een goed boek van o.a. Bernlef, Sara Kroos, Dimitri Verhulst, stilte, mensen en hun verschrikkelijke menselijkheden en alle mooie pure dingen van het leven.

19 reacties

Frans · 10 oktober 2014 op 13:16

Mooi verhaal. Al vind ik het einde een beetje triest. Volgens mij voelt de ik persoon zich wel heel erg alleen. Ik ben zelf zoals dat heet alleenstaand en voel me er altijd heel prettig bij als ik de moeite neem om uitgebreid te ontbijten en daarvoor de tafel netjes te dekken. Ik heb ooit een vrijgezel gekend die vrijdags na het borreluurtje alleen naar een restaurant ging om anderhalf uur later weer zichtbaar voldaan in het café terug te keren. Het heeft zowel iets eenzaams als klasse.

    evil-ine · 11 oktober 2014 op 12:54

    Dank je. Ja dat is een goed voorbeeld. Als je jezelf niet kietelt… Ik werk 2x in de week in een soort eetcafe, tevens stamkroeg, dus ben dan onder de pannen. Dat is al jaren zo en heel prettig, gezellig en voor mij nog gratis eten ook.

Ferrara · 10 oktober 2014 op 13:53

Een ex in de vriendenkring, ik ken het en het werkt niet op den duur. Je geeft goed het gevoel weer als je hebt besloten de schepen definitief achter je te verbranden.
Toch zou ik willen zeggen, als je verhaal autobiografisch is, maak er wat van en verwen jezelf vooral. Met jezelf verwaarlozen word je niet gelukkiger en met een foute vent ben je minstens zo eenzaam. Voortaan de rozen toch maar water geven, staat echt leuker op de vaas. :rose:

    evil-ine · 11 oktober 2014 op 13:01

    Je hebt helemaal gelijk. Dat probeer ik ook. Ik was best alleen samen, en nu alleen wel wat minder, in ieder geval zonder streven naar iets onhaalbaars dat me niet meer in de weg zit.

Meralixe · 10 oktober 2014 op 14:25

Balans is de perfecte titel voor deze column. U balanceert. Het ene moment verdedigt U het alleen zijn en het volgende moment druipt de eenzaamheid van het blad.
Hm … Een duidelijk standpunt lijkt me beter aangewezen en als je dan toch gaat voor de relatie, dan wel met de gepaste persoon.
Zo, we zijn terug bij af. 🙂

Als het een autobiografisch schrijven was… STERKTE !!! :rose:

spaans · 10 oktober 2014 op 14:56

Ik vind dit een mooie typering. Het geeft de spagaat waarin de happy single zich bevindt goed weer.

C@rl@ · 10 oktober 2014 op 14:59

Mooi column, zowel qua inhoud als qua vorm!

Dees · 10 oktober 2014 op 15:16

Ook een mooie balans tussen kwetsbaar en stoer.

De voordelen zijn er, echt! Maar de nadelen ook. De truc is om ze te nemen zoals ze zijn als ze er zijn, dan kun je er tenminste óók van genieten

pally · 10 oktober 2014 op 15:18

Ja, het is het leven zelf dat je beschrijft. De kop- en muntkant van allebei de situaties. Ideaal is er geen een. Het is nou eenmaal niet zo handig om bijvoorbeeld alleen op de oneven dagen vrijgezel te zijn. Latten komt er het dichtste dichtbij. Maar scheren blijft het dan toch …
Ik vind dit heel goed geschreven, Evil-ine !

Mien · 10 oktober 2014 op 16:12

Goed geschreven en zeer herkenbaar. :yes:
Waar keuzes niet toe kunnen leiden. Nieuwe verwarring, veel lucht en toch die …
Een bosje, een bosje, een bosje rode rozen … zogezegd … zogeneuried …

trawant · 10 oktober 2014 op 22:55

Over de mannelijke emoties..’ als een boerin die een kalf etc..’
Heerlijke typering in een krachtig stukje met een beetje anti-climax aan het eind.

Pierken · 11 oktober 2014 op 12:43

Laat alles maar woekeren, zolang de vaat maar gedaan is 🙂 Eerlijk verhaal en herkenbaar. Je staffelt hiermee evenwichtig wat kruis-posten weg van jouw balans. Tip: Die rozen boek je uiteindelijk als droogboeket op ‘Eigen vermogen’.
Graag gelezen.

evil-ine · 11 oktober 2014 op 12:58

Iedereen bedankt voor de warme reacties! Dan is het toch een beetje minder eenzaam als ik het kan delen :-)) (ja het is toch echt wel biografisch) Fijn dat het zoveel herkenning oplevert. Het is een universeel gevoel denk ik.

nou lijkt het net alsof ik een extreem harig persoon ben hahaha, pierken zegt WOEKEREN :rotfl:

Meralixe · 11 oktober 2014 op 13:26

Ik heb het eens opgezocht: Biografisch betekend levens beschrijvend dit terwijl autobiografisch er nog iets aan toe voegt, namelijk, uit het leven van de schrijver zelf. Dus, neem nu bijvoorbeeld dat woekeren. Bij ‘biografisch’ is het uit het leven gegrepen maar het kan perfect gaan over de buurvrouw.Is het autobiografisch, dan is er wat werk aan de winkel. Snap je? 😎
.

    evil-ine · 11 oktober 2014 op 13:29

    O. Ik bedoelde natuurlijk autobiografisch. Bedankt voor de definities 😛

Nachtzuster · 12 oktober 2014 op 00:33

Sterkte evel-ine. Het komt goed. De weg van relatie materiaal naar single heb je goed weergegeven. Die gaat met hobbels, totdat je je beseft dat single zijn wel erg lekker kan zijn. En je zal zien … dan komt Prins Charming op jouw pad. Overigens ben ik 10 jaar vrijgezel geweest en heb mijn eigen gekochte bloemen gekoesterd en voorzien van liefdevolle woorden. Dat schijnt te helpen en zo niet voor de bloemen, dan psychisch voor jezelf toch wel. Komt goed … fijne column, dank je wel voor het lezen.

    evil-ine · 12 oktober 2014 op 13:41

    Wauw wat een persoonlijke en lieve reactie… Dat noem ik nou een hart onder de riem! Goede moed, dank je.

    Dank JIJ/Jullie voor het lezen :-))

troubadour · 12 oktober 2014 op 18:58

Het mooiste wat ik in tijden heb gelezen!

Geef een reactie

Avatar plaatshouder